Τούτη τη νύχτα οι πόνοι του ντουνιά στο νου μου ...

Του Κωστή Μουδάτσου

Νύχτα υγρή φθινοπωρινή
κι εγώ γράφω παρέα με τους σκύλους,
με τον εγκαταλελειμμένο σύντροφο να προσπαθεί να κλέψει ένα χάδι
και με τη λάμπα του πετρελαίου να αχνοφέγγει.

Ακούω τα τραγούδια μας και σε σκέφτομαι,
μα θυμάμαι τους ανθρώπους που έχασαν τα όνειρα τους
κι ο ουρανός είναι βαρύς,
βροντές, αστραπές και βροχές
κι οι δρόμοι σαν ορμητικοί ποταμοί διαλύουν τα όνειρα
μιας ολόκληρης ζωής...

Τούτη τη νύχτα οι πόνοι του ντουνιά στο νου μου
κι ύστερα θυμάμαι τη δίψα μου για σένα
κι αμολώ τα μάτια μου στο μαύρο ουρανό
στη σκοτεινή πόλη και συλλογίζομαι...
νοιώθω καλός, νοιώθω κακός, με ενοχές και τύψεις
σ' αυτό το κόσμο που οι καλοί, ξερνούν το αίμα τους...