Από τον Αργύρη Νικολάου λάβαμε -και τον ευχαριστούμε- ένα μουσικό κομμάτι που δημιούργησε μαζί με τους συνεργάτες του, με αφορμή τις απαγορεύσεις διαδηλώσεων, όπως μας γράφει.Στο κείμενο που συνοδεύει το τραγούδι τους, διαβάζουμε μεταξύ άλλων:
Αυτό το τραγουδάκι είναι μια πράξη αντίστασης. Ενάντια στους αρχόντους που νομίζουν - οι αφελέστατοι - ότι με νόμους και διατάγματα θα εμποδίσουν τον λαό να κατεβαίνει στο δρόμο. Ότι θα επιτρέψει ο λαός να φακελώνεται από την αστυνομία και να χαριεντίζεται μαζί της. Ενάντια στους διάφορους και διάφορες νεοφιλελεύθερους, δοσίλογους και αστούς, που έχουν το θράσος να μας κουνάν το δάκτυλο και να μας εγκαλούν, προτάσσοντας μια κοινωνία πειθαρχημένη, ενσωματωμένη στο πλέγμα του καπιταλισμού και άβουλη. Είναι ένα τραγούδι μνήμης και τιμής για τις μεγάλες ιστορίες στους δρόμους μας, στις πόλεις μας.
Το τραγούδι έχει αναφορές στους πρώτους εργάτες και εργάτριες που δώσανε τις πρώτες μάχες στο ελληνικό εργατικό κίνημα. Στην συνεχή παρουσία τους στον δρόμο. Στους πρώτους κομμουνιστές και το κίνημα των αναπήρων πολέμου της μικρασιατικής εκστρατείας που απ τις αρχές του ΄20 έδωσε φτερά στην εξάπλωση του κομμουνιστικού κινήματος. Αναφορές στους ένοπλους μαχητές του ΚΚΕ σε όλους τους βραχίονές του. Αναφορές στους γονείς μας που μας διδάξανε για τα ζόρικα χρόνια μετά το ΄49 και τους αγώνες του ΄60. Θα μπορούσε να αναφερθεί και σε πολλές άλλες στιγμές των εργατικών , αντικαπιταλιστικών αγώνων του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, αλλά η διάρκεια του τελικού αποτελέσματος, θα το καθιστούσε απαγορευτικό ως προς την ηχογράφηση και κυκλοφορία του!
Αφιερώνεται στους πολιτικούς προγόνους μας λοιπόν αλλά κυρίως στα συντρόφια μας σήμερα, που σπάμε αντάμα την τρομοκρατία και τις απαγορεύσεις στον δρόμο. Γιατί οι δρόμοι μας ανήκουν. Γιατί ο κάθε δρόμος, κάθε σοκάκι, κάθε στενάκι, φτιάχτηκε από την εργατική Τάξη, και θα διαδηλώνει, θα μάχεται πάνω σ΄ αυτά μέχρι να θριαμβέψει και να ορίζει τον "δρόμο" της ίδιας του της ύπαρξης.
Δημοσίευση σχολίου