Την ταξική βία φυγείν αδύνατον

Του Γιώργου Ρούση - f/b

Απάντηση σε όσους απ' αφορμή την καταδίκη σε θάνατο του Δημήτρη Κουφοντίνα καταδικάζουν την βία γενικώς και αορίστως.

Την ταξική  βία φυγείν αδύνατον

Οι συστημικές, κυβερνητικές δυνάμεις, γεννήτορες και δάσκαλοι της βίας, την καταδικάζουν όταν στρέφεται εναντίον τους, μ' άλλα λόγια όταν θερίζουν ό,τι έσπειραν. 

Από την άλλη, η ενσωματωμένη Αριστερά αποδέχεται το ρόλο του απολογούμενου και δεν χάνει ευκαιρία να καταδικάσει γενικώς και αορίστως τη βία και να δηλώσει ότι η ίδια δεν πρόκειται ποτέ να τη χρησιμοποιήσει. Ταυτόχρονα χαρακτηρίζει όχι μόνον τους μπαχαλάκιδες και τους προβοκάτορες , αλλά αδιακρίτως  κάθε βίαιη αντίδραση στο σύστημα, ως προβοκατόρικη .

Όμως όσο λάθος είναι να θεωρείται ότι ο άνθρωπος από την φύση του είναι ένας λύκος για τον άλλο άνθρωπο, άλλο τόσο είναι να θεωρείται ότι μπορεί να υπάρχει μια ταξική και δη καπιταλιστική κοινωνία δίχως βία και ακόμη περισσότερο  ότι η ανατροπή του καπιταλισμού μπορεί να επιτευχθεί δίχως βία .

Με αλλά λόγια η βία όπως άλλωστε και κάθε κοινωνική συμπεριφορά ναι μεν δεν είναι κάποιο ειδολογικό, βιολογικό χαρακτηριστικό  μιας φυσικής αμετάβλητης οντότητας, όμως είναι αναπόσπαστη με την μορφή της ταξικής βίας από τις ταξικές κοινωνίες .

Όσον αφορά στον καπιταλισμό η βία έπαιξε καθοριστικό ρόλο τόσο στην φάση του περάσματος από την φεουδαρχία σε αυτόν, κάτι που σήμαινε πέρασμα από τον εξωοικονομικό στον οικονομικό καταναγκασμό, όσο και κατά την πρωτογενή καπιταλιστική συσσώρευση, η οποία και ανδρώθηκε με τις πιο βάρβαρές μορφές εκμετάλλευσης γυναικών και παιδιών συμπεριλαμβανομένων.

Επίσης η βία, και ο φόβος της βίας, σε συνδυασμό με την δόλια αποσπασμένη συναίνεση αποτελούν τους πυλώνες του αστικού κράτους. 

Μάλιστα με την νομοτελειακή αντιδραστικοποίηση του καπιταλισμού και μάλιστα σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή, ο ρόλος της βίας αναβαθμίζεται για να μπορέσουν να περάσουν τα απαραίτητα για την αντιμετώπιση της κρίσης μέτρα .

Κάτω από αυτές τις συνθήκες η άρνηση της βίας, ακόμη και όταν αυτή είναι οργανωμένη και μαζική, σηματοδοτεί μια κοινοβουλευτικολαγνεία και εν τέλη την υιοθέτησης της ειρηνικής ταξικής συνύπαρξης, εκ μέρους των πολιτικών και συνδικαλιστικών φορέων του εργατικού κινήματος. 

Σηματοδοτεί άρνηση του δικαιώματος αντίστασης στη βία, με βία, τη στιγμή μάλιστα που το κεφαλαιοκρατικό σύστημα προσφεύγει όλο και περισσότερο στη βία.

Σηματοδοτεί την άρνηση της μεγάλης αλήθειας του Μπρεχτ ότι «μόνον η βία ωφελεί όπου εξουσιάζει η βία».  

Αλλά και η ίδια η ανατροπή του καπιταλισμού δεν μπορεί παρά να είναι βίαιη, και αυτό διότι το κεφάλαιο σε καμιά περίπτωση δεν θα αποδεχτεί οικειοθελώς να παραδώσει την εξουσία του, αλλά θα καταναγκαστεί να το πράξει, και θα επιχειρήσει να αντιδράσει βίαια.

Και όταν σε αυτήν την αντίδραση ο λαός αντιτάξει τη δική του βία, τότε οι κεφαλαιοκράτες κατ’ εικόνα και ομοίωση των αριστοκρατών, κατά την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης, αντιδρούν κατά της λαϊκής τρομοκρατίας, ενώ  όπως τους κατήγγειλε ο μεγάλος επαναστάτης Σαιν Ζυστ δεν έχουν  κανένα δικαίωμα να το πράττουν μια και εκείνοι ήταν που γαλούχησαν τους ανθρώπους με τη βία. 

Όσο για τους αριστερούς εκείνους που αρνούνται τη βία, καλό είναι να γνωρίζουν ότι :

Αρνούνται την θέση του Ένγκελς, ότι «η βία παίζει στην Ιστορία και έναν άλλο ρόλο (εκτός από το ρόλο του κακοποιού), ρόλο επαναστατικό [...] και, όπως λέει ο Μαρξ, είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας, που κυοφορεί μια νέα [...] η βία είναι το όργανο, που με αυτό το κοινωνικό κίνημα ανοίγει το δρόμο του και σπάζει τις αποστεωμένες, απονεκρωμένες πολιτικές μορφές» .  

Αρνούνται το γεγονός ότι ναι μεν η θεωρία μπορεί να μετατραπεί σε υλική δύναμη αν γίνει κτήμα των μαζών, όμως «η κριτική των όπλων δεν μπορεί να αντικατασταθεί από το όπλο της κριτικής».

Αρνούνται ότι στην κάθε περίπτωση η αναγκαία για την ανατροπή του κεφαλαιοκρατικού συστήματος επανάσταση δεν μπορεί παρά να είναι βίαιη.

Αρνούνται τέλος τη μεγάλη λενινιστική αλήθεια της «αναγκαιότητας συστηματικής διαπαιδαγώγησης των μαζών στο πνεύμα αυτής και μόνον αυτής της άποψης για βίαιη επανάσταση [η οποία] βρίσκεται στη βάση όλης της διδασκαλίας του Μαρξ και του Ενγκελς» .

Αρνούμενοι όμως όλα τα παραπάνω, όχι μόνο αφήνουν έκθετο το λαϊκό κίνημα στην πολύμορφη βία του συστήματος, αλλά ουσιαστικά αποκλείουν την ανατροπή του και μαζί μ' αυτήν και τη λύτρωση από τα σημερινά δεινά.

Ακόμη όμως, και στην πρώτη φάση του κομμουνισμού, δεν είναι δυνατόν να μην ασκείται ταξική βία εκ μέρους του σοσιαλιστικού μισοκράτους ή κομμούνας, και αυτό όχι μόνον εναντίον της αποκαθηλωμένης από την εξουσία, ισχνής μειοψηφία των τέως κεφαλαιοκρτατών, οι οποίοι και θα συνεχίζουν να αντιδρούν, αλλά και εναντίον των ίδιων των εργαζομένων, με τη μορφή του καταναγκασμού για να τηρούν το ακόμη εν ισχύ ίσο αστικό δίκαιο, μια και θα κυριαρχεί για ένα διάστημα η αρχή στον καθένα ανάλογα με την εργασία του , κάτι που σημαίνει ίσο δίκαιο για άνισους , αν και όχι πια κοινωνικά, ανθρώπους. 

Δεν είναι λοιπόν παρά μόνον όταν θα έχουν εξαφανιστεί οι τάξεις, το κράτος, και ακόμη η αναγκαιότητα τήρησης του αστικού δικαίου, που είναι δυνατόν να εξαφανιστεί και η ταξική βία . 

Τελικά όπως γράφει ο Saint Just «Η βία δεν διαμορφώνει ούτε δίκαιο ούτε λογική, όμως είναι αδύνατον να την αποφύγουμε αν θέλουμε να οδηγηθούμε [σε μια τέτοια κοινωνία που θα ]γίνεται σεβαστό το δίκαιο και η λογική».