Εκτός απ' τα δημοσιοκαφρικά σκουλήκια μορφής Μουμτζή και Δανίκα, που δείχνουν ενθουσιασμένοι και επικροτούν το γεγονός ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα έχει το "προνόμιο" να δημιουργήσει τον πρώτο νεκρό απεργό πείνας στην Ευρώπη, μετά από 40 χρόνια, δολοφονώντας τον Δημήτρη Κουφοντίνα, υπάρχουν και αστοί δημοσιογράφοι, που αντιλαμβάνονται, τι θα σημαίνει αυτό.
Ενας απ' αυτούς είναι και ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος. Πριν αναφερθούμε στα γραφόμενα του συστημικού αυτού δημοσιογράφου -στην επαγγελματική του διαδρομή εργάστηκε στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου, στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και σε πολλά ΜΜΕ- να αναφερθούμε σε ένα πασιφανές γεγονός.
Σήμερα έχουμε μια "ποιοτική" και πολύ σημαντική διαφορά σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Κι αυτή εντοπίζεται στο ότι η λαϊκή οργή και η αγανάκτηση δεν αρκείται πια να εκφράζεται με το να υπογράφουν δεκάδες χιλιάδες πολίτες τοποθετήσεις διαμαρτυρίας για την κυβερνητική στάση απέναντι στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα. Χαρακτηριστικό το μπαράζ παρόμοιων τοποθετήσεων στις ιστοσελίδες της Προέδρου της Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού. Επίσης βλέπουμε δράσεις αλληλεγγύης στον απεργό σε άλλες χώρες και σχόλια χρηστών του Facebook στους επίσημους λογαριασμούς του Συμβουλίου της Ευρώπης, του BBC του CNN, κ.α.
Η "ποιοτική" αλλαγή που υπάρχει είναι ότι αρχίζει να δέχεται σοβαρά ρήγματα το μονοπώλιο της κρατικής βίας. Το είδαμε χτες, έστω και αυθόρμητα, ασυντόνιστα, στην Ομόνοια, όταν οι συγκεντρωμένοι αλληλέγγυοι στον απεργό πείνας, όχι μόνο δεν διαλύθηκαν, όταν δέχτηκαν επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής αλλά αντεπιτέθηκαν.
Η εκτίμησή μας είναι ότι η λαϊκή αντιβία που μέχρι τώρα είναι σε ύπνωση, θα παρουσιαστεί δυναμικά -δεν μπορεί να προβλέψουμε τι μορφή θα πάρει- αν συμβεί η κρατική δολοφονία με θύμα τον Δ. Κουφοντίνα.
Μπορεί όλα τα σκυλιά του καθεστώτος να γαυγίζουν ζητώντας το αίμα του απεργού πείνας, αλλά στην ουσία το κράτος είναι τρομοκρατημένο μ' αυτό που έρχεται. Αρχίζει να το αντιλαμβάνεται -αν κρίνουμε από κάποια δημοσιεύματα- αλλά είναι αργά. Εκανε μια ριψοκίνδυνη επιλογή και δεν ξέρει αν θα του βγει... Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη αποφάσισε να δώσει τα διαπιστευτήρια της στην Αμερικανική Πρεσβεία πόσο "δουλάκι" είναι, και ταυτόχρονα να στείλει το μήνυμα στους πλουτοκράτες ότι είναι αδίσταχτη και δεν υπολογίζει καθόλου την λαϊκή βούληση, ούτε και την διεθνή κατακραυγή προκειμένου να υπηρετήσει τους στόχους που της έχουν ανατεθεί από την αστική τάξη.
Οποιο αποτέλεσμα και να υπάρξει με την απεργία πείνας του Δημήτρη -χλωμό το βλέπουμε την ύστατη ώρα να παραδεχθεί την ήττα της η κυβέρνηση- το κράτος έχει πάθει πανωλεθρία και ο Κουφοντίας είναι νικητής. Και αυτή δεν είναι απλώς μόνο δικιά μας διαπίστωση. Το παραδέχεται και ένας αστός καταξιωμένος δημοσιογράφος όπως θα δούμε παρακάτω.
Είμαστε όλοι/ες με κομμένη την ανάσα αυτές τις ώρες. Σήμερα το μεσημέρι θα είμαστε στην συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι θα είναι μαζική και δυναμική όπως ήταν η χθεσινή στην Θεσσαλονίκη. Το ρεπορτάζ του σ. Χρήστου Αβραμίδη αναφέρει ότι ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχει γίνει στην πόλη για τον Δ. Κουφοντίνα και τα συνθήματα που κυριάρχησαν ήταν «Αυτόν που καταδίκασε έναν λαό στην πείνα, τον λένε Μητσοτάκη και όχι Κουφοντίνα», και «Τα δικαιώματά μας δεν μπαίνουν καραντίνα, νίκη στον αγώνα του Κουφοντίνα».
Ενα μόνο έχουμε να τους πούμε. Το βάρος που ανέλαβαν στους ώμους τους αυτοί που υπέγραψαν την δολοφονία του Δ. Κουφοντίνα, δεν θα τους γονατίσει απλώς. Θα τους καταπλακώσει. Και τότε θα είναι αργά για δάκρυα ...
Και επειδή δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι Δανίκες και Μουμτζήδες, ας δούμε τι γράφει ένας απ' αυτούς, ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, ο οποίος έχει την διαίσθηση να αντιληφθεί ορισμένα πράγματα που για όσους δημοσιολόγους δεν είναι κομματικά νεοδημοκρατικά φερέφωνα είναι αυτονόητα.
Αντιγράφουμε από την ιστοσελίδα Κοσμοδρόμιο:
Ποιος θέλει «Τσε» τον Κουφοντίνα;
... Θέλουν άραγε οι κυβερνώντες, και αν ναι γιατί το θέλουν, να σπρώξουν πάλι νέους ‘Ελληνες στον ιστορικώς πολλάκις αποδειχθέντα αδιέξοδο, αλλά που κινδυνεύει να τους φανεί ως η μόνη διέξοδος, δρόμο της τρομοκρατίας;
Θέλουν να έχουν αυτοί οι νέοι στα δωμάτιά τους αφίσες του Κουφοντίνα, όπως είχαν αφίσες του Τσε Γκεβάρα οι μαθητές στα χρόνια της δικτατορίας, αγνοώντας τον φόβο της Ασφάλειας και των βασανιστηρίων, αλλά και τις παραινέσεις των πατεράδων τους;
Θέλουν να τραγουδάνε τραγούδια για τον Κουφοντίνα; ‘Η μήπως νομίζουν ότι θα τα αποτρέψουν όλα αυτά με τον τελευταίο νόμο που ψήφισαν, σε ένα παραλήρημα ανοησίας και ολοκληρωτισμού, ποινικοποιώντας τους «αντικαθεστωτικούς» στίχους; ....
Τόσο πολύ έχουν χάσει οι ιθύνοντες (ή μήπως δεν είχαν ποτέ;) την επαφή τους με την κοινωνική πραγματικότητα;
Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι κάποιοι θέλουν να ενισχύσουν ακριβώς την τρομοκρατία, ώστε να βρουν το ιδεώδες πρόσχημα για να περιστείλουν τα ελάχιστα δημοκρατικά δικαιώματα που έχουν απομείνει στους ‘Ελληνες πολίτες.
Δημοσίευση σχολίου