Είναι πολύ μακρυά νυχτωμένοι όσοι πιστεύουν ότι ασκούν εξουσία στον απεργό πείνας, αρνούμενοι το αίτημά του. Η απεργία πείνας ακυρώνει αυτή τη σχέση, γιατί δεν είναι πια η τιμωρητική εξουσία αλλά ο ίδιος ο κρατούμενος αυτός που ελέγχει τη ζωή ή τον θάνατό του, που πλήττει το σώμα του, που το εξωθεί στα όριά του. Αυτός που γίνεται, δηλαδή, ο πρωταγωνιστής και προκαλών την οδύνη του με τρόπο που καμιά απομόνωση, καμιά φυλακή τύπου Γ δεν μπορεί να το κάνει.
Αντίθετα, απειλεί τον τιμωρητικό μηχανισμό με τον ενδεχόμενο θάνατό του γιατί θέτει σε κρίση τον ανθρωπισμό, το λεγόμενο ανθρώπινο πρόσωπο της εξουσίας που δεν εκδικείται. Και γίνεται πια ο χρόνος το κρίσιμο στοιχείο σ' αυτή την αντιστροφή των όρων. Πόσο θ' αντέξει ο απεργός πριν διακόψει αποδυναμωμένος την απεργία, πόσο ευέλικτος θα είναι ο μηχανισμός να αντιδράσει. Ο χρόνος για τον Δημήτρη Κουφοντίνα τελειώνει και μην γελιόμαστε, στριμωγμένος στην γωνία δεν είναι ο απεργός πείνας αλλά όποιος αποφασίσει ότι πρέπει να πεθάνει.
Και μια δωρεάν συμβουλή για την κ. Νικολάου. Δεν είναι δημοσιογράφος φυλλάδας, μέλος της κυβέρνησης είναι και στις επίσημες δηλώσεις της οφείλει να κρατάει αποστάσεις από το ήθος και το ιδίωμα φυλλάδας και να μην αποκαλεί τον απεργό πολυδολοφόνο και τρομοκράτη λες και παρατείνεται η καταδίκη και στους όρους κράτησης και αυτό είναι νόμιμο.
Δημοσίευση σχολίου