Χτυπάει ο μπάτσος;
Είναι νόμος.
Ανταποδίδεις; Δρας παρανόμως.
Η εξουσία χτυπά με βία;
Για το καλό σου, βρε αλητεία.
Δεν έχεις φταίξει ούτε ένα δράμι;
Για να θυμάσαι, μη και το κάνεις.
Του σερίφη τα παιδιά, ούτως
ή άλλως σε ματώνουν.
Ο μπαμπάς τους καθαρίζει,
και μ' αγάπη τα φροντίζει.
Κι ο Λουδοβικάκης από δίπλα,
να 'σαι ενωτικός φωνάζει,
να τις τρως, να υποκύπτεις,
και ευχαριστώ να κοάζεις.
Ψωμί, υγεία, και παιδεία,
έννοιες πια ξεπερασμένες,
δίκιο, σύνταγμα, ελευθερία,
εντελώς παρωχημένες.
Τώρα έχουμε "αρίστους",
απ' το παρελθόν φερμένους,
κι απ' τα χουντικά ρετάλια,
ολοψύχως ευλογημένους.
Κι έχουνε και παπαγάλους,
να σε μάθουν τι να βλέπεις,
τι να λέγεις, τι να είσαι,
το μυαλό να μην παιδεύεις.
Εντιμε "νοικοκυραίε",
κυρ-Παντέλο, ''ισαποστάκη",
είσαι συ ο άνθρωπος τους,
μέχρι να 'ρθει κι η σειρά σου.
Κι, ίσως, Ινδαρές να γίνεις,
αν τα κόλπα τους βολεύεις,
άραγε θα καταλάβεις
όταν μόνος θα φωνάζεις;...
Υ.Γ: Οι εντυπωσιακές σε μαζικότητα και δυναμισμό πορείες ενάντια στην κρατική καταστολή, που έγιναν σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, είναι γεγονότα που μας γεμίζουν αισιοδοξία.
Δημοσίευση σχολίου