Πόσο πανέμορφη και ειδυλλιακή η Μακρυνίτσα, που κρέμεται πάνω στον Παγασητικό, αλλά και πόση φρίκη κρύβουν τα λιθόστρωτα μονοπάτια της, τα πλατάνια και τα εκκλησάκια της.
Γιατί άλλη μια γυναίκα δολοφονήθηκε εκεί.
Από τον πρώην άνδρα της.
Αυτή και ο αδελφός της, που προσπάθησε να την σώσει.
Δολοφονήθηκε γιατί δεν άντεξε το ξύλο και τη βαρβαρότητα από αυτόν, που κάποτε θα τον ερωτεύτηκε.
Δολοφονήθηκε, γιατί είχε τη δύναμη και τον χώρισε, τον βασανιστή της.
Δολοφονήθηκε, γιατί συνέχιζε να τον καταγγέλει, γιατί συνέχεια και μετά τον χωρισμό, αυτός δεν έπαψε να την παρενοχλεί και να την απειλεί.
Αυτός, ναι, είναι ο φυσικός αυτουργός αυτής της εν ψυχρώ δολοφονίας.
Αλλά είναι άμοιροι, μήπως, ευθυνών σε αυτή την δολοφονία όλοι αυτοί οι άνδρες του Χρυσοχοϊδη, οι δεκάδες χιλιάδες, που είχαν κλειστά τα μάτια και τα αυτιά τους στις συνεχόμενες καταγγελίες αυτής της γυναίκας και που την αντιμετώπιζαν, στην καλύτερη περίπτωση, ως μία ακόμα υστερική γυναικούλα, ή ίσως τσούλα, που παράτησε το καλό παιδί και κάπου και αυτός, έχει δίκιο, που αγανακτεί...
Που καιρός να ασχοληθούν με τέτοια προβλήματα, αφού οι προτεραιότητες είναι η φύλαξη του Φουρθιώτη και οι βιαιπραγίες κατά φοιτητών, διαδηλωτών και νέων παιδιών.
Και μια τοπική, μικρή κοινωνία, που σιωπούσε, ως συνήθως σιωπά, σε περιπτώσεις ενδοοικογενεικής βίας, σωματικής, σεξουαλικής, ψυχολογικής.
Μια γυναίκα ακόμα νεκρή, όχι από τροχαίο, όχι από κάποια βαριά ασθένεια, αλλά από τον άνδρα-αφέντη.
Πάντα σκέφτομαι το παιδί, τα παιδιά μιας γυναίκας, όταν αυτή χάνεται και τόσο νέα.
Απόψε σκέφτομαι μόνον αυτή τη κοπέλα. Τουλάχιστον ας μη διασυρθεί η μνήμη της.
Πάντα η λύση είναι στα χέρια μας
Αλληλεγγύη μεταξύ μας και συντροφικότητα!
Δημοσίευση σχολίου