"Δεν είναι αριστερή προσέγγιση να σχολιάζεται με χαιρεκακία το ότι ένας ραδιοφωνικός σταθμός σταματάει την λειτουργία του και θα μείνουν άνεργοι/ες δεκάδες εργαζόμενοι/ες", μας γράφει αναγνώστης μας με αφορμή την ανάρτηση που τιτλοφορούσαμε "Χάσαμε τον Πρετεντεράκο από τα FM".
Μια τηλεγραφική απάντηση αφού το καρκίνωμα του ρεφορμισμού έχει εισχωρήσει βαθιά και σε άτομα της τάξης μας. Ο προσδιορισμός "εργαζόμενος/η" δεν λέει απολύτως τίποτα. Κι αυτούς που αποτελούν την "ντόπια κομπραδόρικη, παρασιτική αστική τάξη", που θα 'γραφε ο Ν. Ζαχαριάδης, έτσι μπορείς να τους χαρακτηρίσεις.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με όσους/ες υπηρετούν στους ένοπλους μηχανισμούς προστασίας του συστήματος. "Οι μπάτσοι είναι αδέλφια μας κι εμείς αδερφοκτόνοι", τιτλοφορούσα μια σχετική ανάρτηση πριν κάποια χρόνια. Και αυτοί εργαζόμενοι είναι. Πληρώνονται μάλιστα από την υπεραξία που παράγει η εργατική τάξη και χρησιμοποιούνται σαν μηχανισμός διαιώνισης της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου.
Και μόνο κάποια μαρξιστικά εγχειρίδια να έχεις ξεφυλλίσει το αντιλαμβάνεσαι αυτό.
Ανάλογο ρόλο επιτελούν και τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Αυτά αντί για το κλομπ του μπάτσου χρησιμοποιούν την γραφίδα του αργυρώνητου κονδυλοφόρου και το μαρκούτσι του Πετσωμένου δημοσιοκάφρου.
Και στην περίπτωσή μας τώρα. Από την έκδοσή της η φυλλάδα "Πρώτο Θέμα" και στα 3,5 χρόνια που λειτουργεί ο ρ/σ “Θέμα 104,6”, υπήρξαν από τα πρώτα "πιστόλια" στην ταξιαρχία των ΜΜΕ για να καθυποταχθεί η ελληνική κοινωνία στις εντολές της ντόπιας αστικής τάξης, της Ε.Ε και του Δ.Ν.Τ.
"Τώρα που βάζει λουκέτο ο ρ/σ Θέμα 104,6 και πιθανόν θα χάσουν την δουλειά τους δεκάδες εργαζόμενοι πρέπει να επιχαίρουμε;", πιθανόν να επιμείνει ένας καλόπιστος αναγνώστης.
Ας αντιστρέψουμε όμως το ερώτημα. Θα είχε πρόβλημα κάποιος αν έβαζε λουκέτο ένα εργοστάσιο κατασκευής ναρκωτικών και οι εργαζόμενοι έχαναν την δουλειά τους;
Μήπως όσοι/ες σιτιζόταν από το ταμείο του Θέματος –αναφερόμαστε σε δημοσιογράφους- είχαν άγνοια για το «προϊόν» που παρήγαγε το «εργοστάσιο» τους; Και αυτό δεν ήταν άλλο από το αφιόνι της παραπληροφόρησης, της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, της Γκεμπελικής προπαγάνδας, της εικονικής πραγματικότητας που παρουσίαζε το μαύρο άσπρο, το θύμα θύτη, τον παθών δράστη.
Ναι, υπάρχουν και εργαζόμενοι, που πάλευαν για το άθλιο μεροκάματο τους και τώρα η εργοδοσία του ρ/σ τους πετάει στον δρόμο σαν στημένες λεμονόκουπες, πιθανόν να είναι η επόμενη ερώτηση. Και εδώ η απάντηση είναι αυτονόητη. Σ’ αυτούς να δείξουμε την αλληλεγγύη μας όπως κάνουμε σε κάθε απολυμένο εργάτη.
Αλλά μην φάμε και το παραμύθι να ταυτίσουμε την δημοσιοκαφρική ελίτ με την απολυμένη τηλεφωνήτρια και τον απολυμένο ηχολήπτη του σταθμού.
Δημοσίευση σχολίου