Κάποιος σχολίασε τo πολύ ενδιαφέρον video «Η έμφυλη βία στις δύο όχθες του Αιγαίου» γράφοντας
«Σήμερα, ποιες χώρες είναι οι πιο φεμινιστικές....οι πιο καπιταλιστικές, Καναδάς, Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Σκανδιναβία κλπ, κλπ. Κάνε καπιταλισμό να δεις καλό!»
Καπιταλιστική χώρα επίσης είναι και η Σαουδική Αραβία. Μη πει κανείς πως έχει Κομμουνισμό. Οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, που επέβαλαν δουλεία στις γυναίκες, όπως και ο ISIS είναι καπιταλιστές όσον αφορά την οικονομία και μάλιστα οι δεύτεροι άγριοι νεοφιλελέ κανίβαλοι, που έκαναν δουλεμπόριο γυναικών και παιδιών.
Αν θέλουμε επομένως να συγκρίνουμε καπιταλιστικές χώρες, όσον αφορά τα δικαιώματα των γυναικών, πρέπει να βρούμε κομμουνιστικές χώρες και να δούμε τι ισχύει κι εκεί. Μάλιστα η σύγκριση πρέπει να γίνει την ίδια εποχή.
Έτσι στο Β’ Παγκόσμιο θα δούμε πως η Σοβιετική Ένωση ήταν πολύ πιο μπροστά από όλους τους άλλους, όσον αφορά τα δικαιώματα των γυναικών. Πολλές γυναίκες πχ υπηρέτησαν και έλαβαν αξιώματα στο στρατό, που στη Δύση είχαν μόνο άντρες. Δεν αναφερόμαστε καν στην καπιταλιστική, ναζιστική Γερμανία ή άλλες χώρες του Άξονα, όπου οι γυναίκες θεωρούνταν μηχανές παραγωγής. Γενικά τα κομμουνιστικά κράτη δίνουν τα ίδια δικαιώματα σε γυναίκες και άντρες, αν και εκεί έχουμε ακόμα δρόμο.
Είναι αλήθεια πως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε αρκετές χώρες υπήρξε αργή πρόοδος. Υπήρξαν όμως και πισωγυρίσματα, όπως στο Αφγανιστάν, όπου μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών, οι γυναίκες έγιναν δούλες. Δεν μπορούσαν καν να φορέσουν αυτό που ήθελαν, όπως πριν που ήταν οι Κομμουνιστές στην εξουσία. Έπρεπε να βγαίνουν έξω μαζί με τους άντρες τους αλλιώς ξυλοκοπούνταν από αγνώστους! Καπιταλισμός κι εκεί. Α και η μόρφωση των γυναικών απαγορεύτηκε αυστηρά.
Η βία κατά των γυναικών είναι μια ζοφερή πραγματικότητα και στη χώρα μας. Μπορεί να κάνουν κάποιοι πως δεν το βλέπουν, ακριβώς γιατί τα περιστατικά είναι πάρα πολλά. Μην ξεχνάμε πως οι Ελληνίδες ψήφισαν πρώτη φορά το 1934! Και τότε έπρεπε να είναι πάνω από 30 χρονών και να έχουν τελειώσει το Δημοτικό, πράγμα σπάνιο αφού δουλεία (και όχι δουλειά) των γυναικών ήταν η φροντίδα του άντρα - αφέντη που θα παντρεύονταν. Καπιταλισμό είχαμε και τότε.
Όπως καπιταλισμό είχαμε το 1980. Ως το 1983 μπορούσες να ζητήσεις προίκα για να παντρευτείς μια γυναίκα! Βεβαίως ο θεσμός αυτός ήταν άθλιος, αναχρονιστικός, υποτιμούσε τη γυναίκα – τη θεωρούσε «βάρος»! και σίγουρα εξοργιστικός. Είχε δημιουργηθεί το επάγγελμα του προικοθήρα, όπου έγινε αφορμή να γραφούν ποιήματα, τραγούδια, ολόκληρες βιβλιοθήκες και αρκετές ταινίες όπως «Ο Φανούρης και το Σόι του – 1957» όπου δείχνει το ζόρι που τραβά ο Φανούρης (Μίμης Φωτόπουλος) προκειμένου να παντρέψει την αδερφή του (Γκέλυ Μαυροπούλου) από ένα αδίστακτο προικοθήρα.
Αυτά τα τερατώδη μέχρι σχετικά πρόσφατα θεωρούνταν «φυσιολογικά», όπως πολλά καθίκια θεωρήσουν «φυσιολογική» τη βία ανδρών κατά των συζύγων τους ή των παιδιών τους. Πολλές κακές συνήθειες πρέπει να κοπούν. Και ίσως κάποια σοβινιστικά πουλάκια.
Δημοσίευση σχολίου