Να πούμε για ποδόσφαιρο ενώ υπάρχουν τόσα προβλήματα; Θα πούμε! Το ποδόσφαιρο έφυγε από το σπίτι του και δεν θέλει να γυρίσει για τον ίδιο λόγο που πολλοί ανήλικοι φεύγουν από το σπίτι τους και δεν θέλουν να ξαναγυρίσουν.
Ένα πανέμορφο ομαδικό άθλημα, το πιο όμορφο για πολλούς, κατάντησε αλισβερίσι όπου εταιρίες καπηλεύονται τους κόπους των παικτών και την καψούρα των φιλάθλων για να παίρνουν δουλειές τα αφεντικά τους. Δεν γίνεται μόνο στην Ελλάδα, γίνεται παντού.
Όσο κι αν συγκινεί ένας τελικός - και συγκινεί πολύ και πολλούς - ένας τίτλος δεν αλλάζει τη ζωή των φιλάθλων ούτε στο ελάχιστο. Είναι μια πρόσκαιρη ευχαρίστηση, σαν ένα παγωτό μες το καλοκαίρι.
Ειδικά για τον αγώνα Αγγλία – Ιταλία, έτσι όπως έπαιξαν, το αποτέλεσμα ήταν δίκαιο και αναφέρομαι στην ισοπαλία. Έχω δει καλύτερους. Δεν έπαιξαν άσχημα, γενικά όμως φάνηκε η επίδραση της καραντίνας. Ήταν και το άγχος, λογικό να παίζουν προσεκτικά. Έφτασαν λοιπόν στα πέναλτι, γιατί κάποιος πρέπει να κερδίσει. Αλήθεια γιατί; Έτσι όμως είναι το παιχνίδι.
Ο Άγγλος προπονητής ρίσκαρε. Έβαλε νέα παιδιά που λόγω άγχους αστόχησαν.
Και οι φασίστες της Αγγλίας θέλουν να τους φάνε γιατί δεν είναι λευκοί! Αν ευστοχούσαν, θα έπαυαν οι φασίστες να είναι μαλάκες ρατσιστές; Όχι! Θα έβριζαν τους Ιταλούς, έτσι κι αλλιώς τους έβρισαν και τους επιτέθηκαν, τους Σκοτσέζους, του ξένους, τις μειονότητες κλπ.
Όπως εδώ που οι ναζί ζητάνε μπατσοκρατία, χούντα, κι όταν φαίνεται πως μπάτσοι κάνουν τα χειρότερα εγκλήματα, λένε βλακείες, κάνοντας απόπειρα να ξεπλύνουν φονιάδες, βιαστές και άλλους εγκληματίες.
Ο ρατσιστής είναι σαν το σκατό στη θάλασσα της Μυκόνου. Χωρίς αυτόν είναι μια χαρά. Αλλά για να μαζευτούν πολλοί ρατσιστές, πολλοί φασίστες, πολλά σκατά, κάτι έγινε. Αυτό που γεννά το φασισμό είναι η νοοτροπία του κέρδους με κάθε τρόπο, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, του διχασμού, του μίσους, που διαστρέβλωσε και τον αθλητισμό.
Μια και είπαμε για Μύκονο, πολλοί χάρηκαν που οι προκλητικοί πλούσιοι μύρισαν “άρωμα” από την τουαλέτα. Δεν τους κατηγορώ καθόλου. Άλλοι δεν έχουν να πληρώσουν τους αυξημένους λογαριασμούς ρεύματος και έχουν δίλημμα, να σκάσουν από τη ζέστη ή να ανοίξουν αιρκοντίσιον και μετά να τρέχουν να βρουν χρήματα;
Όταν έχεις τόσες κουραδομηχανές, ΜΜΕ που ξεπλένουν ρατσιστικά εγκλήματα, πολιτικοί που εφαρμόζουν το φασισμό, μπάτσοι – παπάδες ακροδεξιοί, κάποια στιγμή θα πνιγείς από τα περιττώματα που θα ξεχειλίσουν.
Εκείνες που στεναχωρήθηκαν περισσότερο με το αποτέλεσμα και πραγματικά λυπάμαι είναι οι Αγγλίδες. Οι άντρες τους είναι θυμωμένοι και θα πληρώσουν αυτές. Στην Αγγλία λοιπόν (υποτίθεται πολιτισμένη χώρα) οι γυναίκες μιλάνε για το σοβαρό πρόβλημα της ενδοοικογενειακής βίας. Κι εδώ να πω πως δεν τρώνε ξύλο, μόνο αν χάσει η ομάδα του άντρα. Ούτε φυσικά αφορά μόνο την Αγγλία.
Το πρόβλημα είναι ευρύτερο. Και έχει τις ρίζες του στην πολιτική. Πολιτική που χωρίζει που δημιουργεί δήθεν ανώτερους και κατώτερους, νικητές και ηττημένους.
Λοιπόν Εγγλέζε ρατσιστή, αν δεν ήταν “οι μαύροι” στην ομάδα, μπορεί να μη φτάνετε καν στον τελικό. Γιατί ο προπονητής δεν επέλεξε βάσει χρώματος της επιδερμίδας, αλλά πως παίζουν.
Κι εμείς είχαμε τον Αντετοκούμπο, τον κορυφαίο μπασκετμπολίστα στον κόσμο, αλλά τον ήπιαμε. Αν δεν τον είχαμε πάλι θα τον πίναμε, μάλιστα θα χάναμε χειρότερα. Γιατί άλλοι έχουν καλύτερο σύνολο, καλύτερη ομάδα. Μερικές φορές παίζει ρόλο κι η τύχη.
Αν δεν ξέρουν κάποιοι τι είναι ο αθλητισμός, ας ασχοληθούν με κάτι άλλο. Ας παίξουν το πουλί τους. Δεν είναι πόλεμος ανόητε, έχει κανόνες, είναι παιχνίδι που σκοπό έχει πρώτα την άθληση αυτών που παίζουν και δεύτερον την ψυχαγωγία αυτών που παρακολουθούν. Υπάρχει λόγος που καταργήθηκε το “άθλημα” των μονομαχιών στο Κολοσσαίο.
Στο μεταξύ είδα και το Αργεντινή Βραζιλία. Δεν το σήκωσε ο Μέσι, το σήκωσε η ομάδα της Αργεντινής. Το μοναδικό γκολ το έβαλε ο Ντι Μαρία. Μου θύμισε λίγο Πελέ. Και Θεό Μαραντόνα. Κι εκεί έγιναν υπερβολές από κάποιους. Ηρεμήστε ρε, παιχνίδι είναι. Απολαύστε το!
Δημοσίευση σχολίου