Τον υπαρχηγό της φασιστικής συμμορίας σκόπευαν προφανώς να τον εμφανίσουν λίγο πριν από την έναρξη της προεκλογικής περιόδου.
Όμως το επικοινωνιακό Βατερλώ του Χρυσοχοΐδη με τον Πικάσο άλλαξε τους σχεδιασμούς.
Κι έτσι ο υπαρχηγός τελικά βρέθηκε στου Ζωγράφου, σε πρόσωπο του κύκλου του, όπου η αστυνομία έκανε οκτώ μήνες να τον εντοπίσει.
Πράγμα που σημαίνει ότι απλώς δεν τον έψαχνε.
Τώρα ο Χρυσοχοΐδης έχει την απαίτηση να τον συγχαρούμε για τη μεγάλη του επιτυχία.
Όταν ο Παππάς είχε εξαφανιστεί κάτω από τη μύτη της αστυνομίας, δεν είχε νιώσει την ανάγκη να διατάξει έστω μια ΕΔΕ της πλάκας.
Δεν τον ένοιαζε αν η κυβέρνηση διασυρόταν διεθνώς, δεν τον απασχολούσε η κυνική επιβεβαίωση μέσα στα μούτρα της κοινωνίας των σχέσεων και των διασυνδέσεων ανάμεσα στην εγκληματική οργάνωση και την αστυνομία.
Ίσα - ίσα, ο Χρυσοχοΐδης είχε επιχειρήσει να βγει κι από πάνω.
"Δεν μπορώ να παρακολουθώ έναν πολίτη χωρίς εισαγγελική εντολή", είχε πει, αυτά γινόντουσαν μόνο στη Σοβιετία σας.
Λες και η εισαγγελική εντολή είναι φυσικό φαινόμενο και ο υπουργός δεν μπορεί να σηκώσει ένα τηλέφωνο και να τη ζητήσει αν τη χρειάζεται.
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη έχει μία από τις χειρότερες δημοτικότητες στην κυβέρνηση και γίνεται περίγελος σε κάθε εμπλοκή του με τη δημοσιότητα.
Τώρα καμαρώνει τη σύλληψη Παππά σαν να μην είναι αυτός που του εξασφάλισε άνετη διαφυγή και διαβίωση.
Αφήστε, κ. Χρυσοχοΐδη!
Δημοσίευση σχολίου