Φονιάδες μονοπώλια παντού φωτιές ανάβουν,
μας καίνε, μας δικάζουνε
και την ψυχή μας βγάζουνε
και ζωντανούς μας θάβουν.
Ποδοπατούν αλύπητα
τ’ ανθρώπινο το σώμα,
στο άγνωστο βαδίζουμε
κι όνειρα πια δε χτίζουμε,
μας κλείνουνε το στόμα.
Έρχονται χρόνια δύσκολα. Τραγούδι του Μάκη Ερημίτη σε ερμηνεία του Στέλιου Καζαντίδη.
Σαν σήμερα, στις 29 Αυγούστου του 1931, γεννήθηκε ο Στέλιος Καζαντζίδης.
Τι να πεις γι' αυτόν τον τεράστιο ερμηνευτή με τις δύο χιλιάδες δίσκους και τα τεσσεράμισι χιλιάδες τραγούδια που δύσκολα θα υπάρξει παρόμοιος του στην ελληνική δισκογραφία.
Η βαθιά εκφραστική του φωνή, τραγούδησε τα βάσανα του λαού, τον πόνο του, τους νταλγκάδες του.
Στα 50 χρόνια της καλλιτεχνικής παρουσίας του ερμήνευσε με μοναδικό τρόπο τα τραγούδια των μεγάλων δημιουργών: Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Χιώτη, Μητσάκη, Καλδάρα, Παπαγιαννοπούλου, Δερβενιώτη, Βίρβου, Κολοκοτρώνη, Καραπατάκη, Μπακάλη κ.ά., ενώ έγραψε και δικά του τραγούδια.
Είναι πραγματικό «διαμάντι» το αφιέρωμα που είχε κάνει στον μεγάλο λαϊκό βάρδο μας Στέλιο Καζαντζίδη, o τηλεοπτικός σταθμός "902".
Παρ’ όλο που το βίντεο που παραθέτουμε είναι πολύ μεγάλο –έχει διάρκεια μια ώρα και 45 λεπτά- αξίζει να το παρακολουθήσετε.
Θα ακούσετε σπάνιες εκτελέσεις τραγουδιών από το Στέλιο, αρκετές συνεντεύξεις που αναφέρονται σ’ αυτόν τον καλλιτέχνη και θα παρακολουθήσετε μοναδικά βίντεο και εικόνες που «ντύνουν» αυτό το αφιέρωμα που έχει τίτλο «Τ’ αχνάρια ενός μύθου».
+ σχόλια + 1 σχόλια
Υποκλινόμενοι με σεβασμό στη μνήμη του δικού μας, του μοναδικού, ανεπανάληπτου ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ,του κορυφαίου Καλλιτέχνη του Λαού μας, του τραγουδιστή των καημών της Εργατικής τάξης, της Προσφυγιάς, των Μεταναστών, νομίζω ότι ταιριάζει σήμερα, 20 χρόνια από το στερνό του ταξίδι, να θυμηθούμε ποια ήταν η σπουδαία αυτή οικογένεια της Εργατιάς που έφερε στον κόσμο και διέπλασε ως προσωπικότητα τον σπουδαιότερο τραγουδιστή της εποχής μας. Από σχετικό δημοσίευμα του ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΥ, παραθέτουμε:. "... Οι γονείς του Στέλιου Καζαντζίδη, Χαράλαμπος και Γεσθημανή, ήταν πρόσφυγες. Στη δεκαετία του 1930 η ζωή ήταν δύσκολη, για τους περισσότερους, και ειδικότερα για τους πρόσφυγες, που εγκαταστάθηκαν μετά το 1923 στα αστικά κέντρα (μεγάλα ή μικρά) σε όλη την ελληνική επικράτεια. Η οικογένεια Καζαντζίδη, λοιπόν, δε θα μπορούσε παρά να βιοπορίζεται με δυσκολία. Πολλές άλλες οικογένειες ζούσαν σε παρόμοιες συνθήκες. Στα χρόνια της κατοχής οι συνθήκες έγιναν δυσχερέστερες και η οικογένεια Καζαντζίδη αναγκάστηκε να μεταβεί στα Πλατανάκια Σερρών και έπειτα στη Ροδώνα Κιλκίς. Αργότερα επέστρεψαν πάλι στην Αθήνα. Ο πατέρας του οργανώθηκε στις τάξεις του ΕΛΑΣ και προσέφερε τις υπηρεσίες του στην Επιμελητεία του Αντάρτη (ΕΤΑ). Στα χρόνια του εμφυλίου δολοφονήθηκε από παρακρατικούς αντικομμουνιστές. Αναφέρει σχετικά, στον Βασίλη Βασιλικό, ο Στέλιος Καζαντζίδης:. «Του έριξαν ένα ξύλο, που ταίρι του δεν πρέπει να υπάρχει στον κόσμο. Ούτε στην ΕΣΑ δεν χτύπαγαν έτσι. Με ένα σιδερένιο μπαστούνι τον σκότωσαν, στην κυριολεξία. Τον είχαν μελανιάσει, αιμορραγούσε… Τότε το ΄47 πέθανε ο πατέρας μου. Είχε προλάβει να γεννηθεί ο Στάθης. Λίγο πριν πεθάνει τον ξαναπιάσανε, έφαγε πάλι ξύλο. Τους τέσσερις πέντε μήνες που επέζησε μετά τα βασανιστήρια δεν είχε κουράγιο για τίποτα, όλο αιμοπτύσεις έκανε, είχαν σαπίσει οι πνεύμονες, είχε φθαρεί τελείως, δεν είχε κουράγιο ούτε να αναπνεύσει. Το κόμμα έστειλε κάποιο γιατρό. «Δεν έχει ζωή» μας λέει. Ο πατέρας μου έτρωγε σε πεπιεσμένα χαρτόνια για να μην τρώει απ’ το πιάτο που θα τρώγαμε και εμείς, μη μας κολλήσει το μικρόβιο της φυματίωσης. Τρεις μέρες παιδευόταν ο φουκαράς…» («Υπάρχω», Εκδόσεις Λιβάνη)."
Δημοσίευση σχολίου