Αφγανιστάν: Να δούμε και να πούμε την αλήθεια κατά πρόσωπο...

Γράφει ο Νίκος από Βόλο

 " ...Τώρα τα διάφορα αστικά επιτελεία χύνουν «κροκοδείλια δάκρυα» για την κατάσταση του λαού στο Αφγανιστάν, ιδιαίτερα για τη θέση στην οποία θα βρεθούν οι γυναίκες. Είναι τα ίδια επιτελεία που στήριξαν και στηρίζουν καθεστώτα που έπαιρναν αντίστοιχα μέτρα κατά των γυναικών στις χώρες τους. Είναι τα ίδια επιτελεία που σε άλλες ιστορικές εποχές (βλ. δεκαετία του ’80) είχαν λυσσασμένα στηρίξει το σκοταδιστικό κίνημα των Μουτζαχεντίν (μέσα από το οποίο ξεπρόβαλλαν οι Ταλιμπάν), που μάχονταν ενάντια στη Λαϊκή Επανάσταση και στη σοβιετική στρατιωτική διεθνιστική βοήθεια..." 
(Απόσπασμα της ανακοίνωσης του ΚΚΕ για τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν)....

Αν εξαιρέσουμε το μονότονο σχεδόν εδώ κι ενάμιση χρόνο τροπάριο της ενδημικής πλέον "πανδημίας μεταλλαγμένων ιών πνευμονίας covid" και τα νέα πύρινα μέτωπα στα απομεινάρια των δασών της Αττικής, η είδηση των ημερών είναι η κατάληψη ολοκλήρου του Αφγανιστάν από τη "σκοταδιστική μεσαιωνική" κλίκα των ισλαμιστών "στόκων" με την επωνυμία Ταλιμπάν.    

Έντρομοι οι δυτικοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές σύμμαχοι των Γιάνκηδων αναλογίζονται το τρομερό νέο φιάσκο των υπερατλαντικών επίδοξων κοσμοκρατόρων, και άλλοι μεν από αυτούς ψάχνουν να βρουν τι έκανε την αμερικάνικη κυβέρνηση να τα μαζέψει άρον- άρον από την Καμπούλ, ενώ άλλοι αναρωτιούνται μήπως έρχεται το τέλος της εξουσίας του Μπάιντεν, στον οποίον είχαν επενδύσει πολλές ... ελπίδες για συνεννόηση στον μεταξύ τους ανταγωνισμό για το παγκόσμιο φαγοπότι, εν αντιθέσει με τον Τραμπ που τους αντιμετώπιζε, λίγο-πολύ σαν δεδομένες και κατά βάθος ... στυμμένες λεμονόκουπες...       

Ταυτόχρονα, η είδηση για το καζίκι των Γιάνκηδων στην Καμπούλ προκάλεσε τις αντιδράσεις και τα σχόλια διαφόρων μερίδων των προοδευτικών, αριστερών και κομμουνιστικών δυνάμεων. Μιλούν πολλοί κι από πολλές πλευρές για το θέμα. Άλλοι για να αναλογιστούν πόση κοινωνική καθυστέρηση θα φέρει η εκ νέου εξουσία των ισλαμιστών "ψεκασμένων"  (σαρία, υποδούλωση των γυναικών κλπ), άλλοι για να αναρωτηθούν πώς οι Αμερικάνοι ρομποκόπ εγκατέλειψαν σαν ... κότες τους νυν υποτακτικούς τους στην Καμπούλ.      

Η ηγεσία του "επίσημου ΚΚΕ" προσπαθεί να εξηγήσει τη φυγή των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, όχι τόσο σαν ήττα αλλά μάλλον σαν ... σκόπιμη αναδιάταξη των δυνάμεών τους στην Ασία, ενώ ταυτόχρονα θυμάται ξανά τη ..." σοβιετική διεθνιστική στρατιωτική βοήθεια ", όπως βαφτίζει από το 1979 την ... επέμβαση της Μόσχας στην Καμπούλ!      

Πάνω στη βάση αυτής της τοποθέτησης, οπαδοί αυτής της ηγεσίας σε πολλές σελίδες του διαδικτύου θυμούνται την αντικομμουνιστική βαρβαρότητα των Ταλιμπάν, που τους έπλασαν κάποτε οι ... Αμερικάνοι για να πλήξουν τους ..."κομμουνιστές" του Αφγανιστάν και την ..." Αφγανική επανάσταση"...             
Και ούτε ένας από αυτούς τους "συντρόφους αναλυτές", μετά από 40 ολόκληρα χρόνια, δεν λέει να αλλάξει το παλιό, ξεφτισμένο τροπάριο της μπρεζνιεφικής προπαγάνδας του 1980 και να δει κατάματα την αλήθεια. Να δει και να παραδεχτεί ότι το μεγάλο πρόβλημα στην απολύτως καθυστερημένη (-σε επίπεδα μεσαιωνικής "βαρβαρότητας", φυλετικών διαιρέσεων, τεράστιας αγραμματοσύνης και σκοταδισμού-) κοινωνία του τεχνητού αυτού "κράτους" που λέγεται Αφγανιστάν, είναι ότι ουδέποτε εκεί μπόρεσε να στερεωθεί και να δράσει επαναστατικά ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα, ένα πραγματικά προλεταριακό κι αντιιμπεριαλιστικό κομμουνιστικό κίνημα.         

Στο Αφγανιστάν, στο απολιθωμένο ορεινό κι απροσπέλαστο ακόμη απομεινάρι του πιο βάρβαρου   - δηλ. καθυστερημένου- ασιατικού φεουδαρχικού σκοταδισμού, οι πραγματικοί κομμουνιστές ήταν και παραμένουν ελάχιστοι, χωρίς καμία αξιόλογη οργάνωση ή κοινωνική βάση υποστήριξης, χωρίς καμία πραγματική δύναμη που να μπορεί να αντιταχθεί στον ξένο ιμπεριαλισμό και στη ντόπια φεουδαρχία.     

Το Αφγανιστάν έχει καίρια γεωστρατηγική θέση στην Κεντρική Ασία, ανεκμετάλλευτο βιομηχανικά έδαφος και υπέδαφος. Είναι το υπογάστριο σε χώρες όπως ήταν η ΕΣΣΔ της εποχής του πραγματικού σοσιαλισμού (ή αυτό που παρουσιαζόταν ως ΕΣΣΔ την εποχή της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης 1956-1991), όπως είναι η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν.   

Στη δεκαετία του 1970-80, στα πλαίσια του αδυσώπητου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού των τότε δύο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων για την κυριαρχία στην Κεντρική Ασία και σε όλο τον κόσμο, οι ρεβιζιονιστές- σοσιαλιμπεριαλιστές του Κρεμλίνου, στην προσπάθειά τους να επιβληθούν πάνω στα τσιράκια των Γιάνκηδων κλασικού τύπου ιμπεριαλιστών, επενέβησαν στρατιωτικά στο Αφγανιστάν και το κατέλαβαν, για να στηρίξουν όπως εξαρχής φάνηκε στην εξουσία μια ντόπια κλίκα πολιτικών φίλων- ξατ' ουσίαν υποτακτικών τους. Η ομάδα αυτή προερχόταν από ένα έως τότε προοδευτικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, το "Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα Αφγανιστάν" που είχε πλέον περάσει εξολοκλήρου στην υπηρεσία των ρεβιζιονιστών νέων τσάρων της Μόσχας, αφού στη δεκαετία του 1970 κατάφερε ουσιαστικά η φιλοσοβιετική φράξια να εξουδετερώσει την επιρροή της Λαϊκής Κίνας, ενώ μετά την πτώση της δυτικόφιλης μοναρχίας του Ζαχίρ Σαχ, στην Καμπούλ είχαν ουσιαστικά επί χρόνια βγει τα χοντρά μαχαίρια μέσα στο έως τότε αντιμοναρχικό "προοδευτικό κίνημα" για τον έλεγχο της εξουσίας.  

Μετά από μια σειρά παλατιανά πραξικοπήματα μέσα στο ίδιο το λεγόμενο "Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα"(μάλλον μια συνομοσπονδία συμφερόντων κι επιρροών ήταν αυτό το πράγμα, πάρα ενιαίο κόμμα, πολλώ δε μάλλον επαναστατικό κόμμα...) η Μόσχα του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, (με τα βαριά βλοσυρά φρύδια και με τα πεντακόσια παράσημα στο σακάκι) κατόρθωσε να επιβάλει με τα τανκς τους πιο πιστούς στην ίδια τοπικούς πολιτικάντηδες. Τους παρουσίαζε μάλιστα ως τους  φορείς μιας "Λαϊκοδημοκρατικής επανάστασης", που κανένας δεν πήρε είδηση ποτέ ακριβώς έγινε- κι ως "εχθρούς της φεουδαρχίας και του σκοταδισμού". Κάτι παραπάνω: τους εμφάνιζε ως μια ακόμη κυβέρνηση "σοσιαλιστικού προσανατολισμού", όπως τότε οι ρεβιζιονιστές αποκαλούσαν μια σειρά από φιλικές στη Μόσχα αστικές ή γραφειοκρατικές ή στρατιωτικές, αλλά όχι υποταγμένες στις ΗΠΑ, κλίκες σε κράτη του λεγόμενου "τρίτου κόσμου".          

Με τα ανδρείκελα αυτά λοιπόν που επέβαλαν το 1979 στην Καμπούλ οι σοσιαλιμπεριαλιστές του Κρεμλίνου, νόμισαν πως θα μπορέσουν να ελέγξουν μεταβάλλοντας σε δικό τους παράρτημα το μεσαιωνικό αυτό κρατικό μόρφωμα του Αφγανιστάν (που συγκρότησαν κι οριοθέτησαν οι Εγγλέζοι τέως αποικιοκράτες συγκολλώντας τεχνηέντως κάμποσες ανόμοιες κι εχθρικές μεταξύ τους φυλές. Αυτό το έπραξαν πριν γκρεμιτσακιστούν και φύγουν από την Ασία, για να ελέγχουν οι ίδιοι, έστω και από απόσταση, την πολιτική κατάσταση του Αφγανιστάν, μέσω των φυλών και των φεουδαρχικών δυνάμεων που αλληλοτρώγονταν...)        

Έτσι λοιπόν νόμιζαν πως θα τα καταφέρουν τώρα στη δεκαετία του 1989, να ελέγξουν την ορεινή αυτή έρημο και οι νοθευτές και προδότες του σοσιαλισμού που φώλιαζαν στο ΚΚΣΕ, αλλά κυριολεκτικά έφαγαν τα μούτρα τους. Έχασαν εκεί χιλιάδες στρατιώτες και ξόδεψαν εκατομμύρια ρούβλια για εξοπλισμούς, υπονόμευσαν την ίδια την παρακμάζουσα πλέον οικονομία της καταχρηστικά λεγόμενης "ΕΣΣΔ", έσκαψαν κυριολεκτικά τον τάφο των λαών της. Παρουσίαζαν λοιπόν, ως και την εποχή της πλήρους επικράτησης μες στο ΚΚΣΕ του φιλοαμερικάνικου τρίο των απολύτως ξεπουλημένων στον δυτικό ιμπεριαλιστή αντίπαλο (Γκορμπατσόφ-Σεβαρντνάτζε- Γιέλτσιν) την επιβολή στην εξουσία αυτής της κλίκας που υπηρετούσε από την Καμπούλ τη Μόσχα ως μια  "λαϊκή δημοκρατική αντιφεουδαρχική επαναστατική εξουσία" και τη δική τους στυγνή επέμβαση στο ξένο αυτό παχνί σαν "διεθνιστική βοήθεια", εξευτελίζοντας έτσι όλες τις κομμουνιστικές αξίες...                                   

Η αφγανική φιλορεβιζιονιστική εκείνη κλίκα δεν είχε καμία λαϊκή υποστήριξη, κι απλώς προσπαθούσε να φτιάξει κάποια ερείσματα σε ορισμένα στρώματα μιας πολύ αδύναμης, και υποτίθεται "προοδευτικής" -για τα αφγανικα δεδομένα- γραφειοκρατικής αστικής τάξης, η οποία πήγαινε να κάνει ορισμένα πρώτα καπιταλιστικού τύπου βήματα στην αφγανική κοινωνία και οικονομία. Στην πραγματικότητα η "προοδευτική" αυτή κλίκα δρούσε ως πρακτορείο μεσαζόντων υπέρ της Μόσχας σε μια φεουδαρχική ανατολικού τύπου οικονομία, με ουσιαστικά ανύπαρκτη βιομηχανία και με πολύ ελάχιστη εργατική τάξη.         

Ας το δούμε λίγο πιο αναλυτικά: Το Αφγανιστάν μόλις στην τελευταία τριακονταετία του 20ου αιώνα άρχισε να παρουσιάζει μια εντελώς  υποτυπώδη καπιταλιστικού τύπου οικονομία στα αστικά κέντρα, ενώ η ύπαιθρος παρέμενε εξολοκλήρου στα χέρια των φεουδαρχών. Αυτή η υποτυπώδης αστική τάξη παρουσιάστηκε αρχικά σαν αντιιμπεριαλιστική αντιμοναρχική, όταν έδιωξε το δυτικόφιλο βασιλιά- μαριονέτα. Γρήγορα όμως πήρε τη μορφή μιας γραφειοκρατικής αστικής τάξης που για να επιβιώσει στηρίχτηκε στη Μόσχα. Άνοιξε διάπλατα την πόρτα στη στρατιωτική επέμβαση των ρεβιζιονιστών- σοσιαλιμπεριαλιστών του Κρεμλίνου, του οποίου επέλεξε να πρακτορεύσει τα γεωστρατηγικά του συμφέροντα απέναντι στους δυτικούς ιμπεριαλιστές ανταγωνιστές του, τους Γιάνκηδες... Φυσικά δεν μπορούσε να μαντέψει στα 1980 που θα κατέληγε η κραταιά φαινομενικώς προστάτιδα δύναμη...  

Στα λόγια και μόνο οι κλίκες των Αφγανών αχυρανθρώπων της Μόσχας, του Ταράκι, του Καρμάλ και του  Νατζιμπουλάχ παράστησαν για καμιά δεκαριά χρόνια τους "κομμουνιστές", και τους "σοσιαλιστικού προσανατολισμού" ακόλουθους μιας ΕΣΣΔ όπου πλέον ο ρεβιζιονισμός ολοκλήρωνε την καπιταλιστική παλινόρθωση και ληστεία. Γι' αυτό άλλωστε αυτός ο ρεβιζιονισμός όχι μόνο έφαγε τα μούτρα του ως κατακτητής στο Αφγανιστάν, αλλά και εγκατέλειψε τους ανθρώπους που τον υπηρέτησαν, όταν δεν μπορούσε πια να κρατηθεί άλλο εκεί, γιατί χρεωκόπησε πριν κι από δαύτους!         

Οι Γιάνκηδες φονιάδες των λαών, από τη μεριά τους, ξέροντας ότι οι καθυστερημένες, μεσαιωνικές φυλές της αφγανικής υπαίθρου ουδεμία σχέση είχαν με καμία κομμουνιστική ιδεολογία ή όραμα, ότι οι φεουδάρχες που κουλάντριζαν τις επαρχίες έβλεπαν με πλήρη καχυποψία κάθε γραφειοκρατική κεντρική εξουσία και φυσικά απέρριπταν την οποία στρατιωτική επέμβαση των Ρώσων στα τσιφλίκια τους, εξόπλισαν ως τα δόντια και χρηματοδότησαν αυτή τη φεουδαρχία, για να κόψει με ανταρτοπόλεμο τα ποδάρια των  στρατευμάτων της Μόσχας.    

Για να το πετύχει όλο αυτό ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, εκμεταλλεύτηκε πονηρά την τεράστια αγραμματοσύνη και τον ισλαμικό φανατισμό, στον οποίον έδωσε φυσικά μια καθαρά αντικομμουνιστική κατεύθυνση. Και τα κατάφερνε με επιτυχία, ενόσω οι Ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές ηγέτες και οι εγχώριοι Αφγανοί φίλοι τους προσποιούνταν ακόμη τους "κομμουνιστές", ίσαμε το 1991, αμαυρώνοντας τα ίδια τα κομμουνιστικά μας ιδανικά στις συνειδήσεις των θρησκόληπτων αγραμμάτων μεσαιωνικών Αφγανών φουκαράδων, που καμία πραγματική λαϊκή επανάσταση δεν είχαν ζήσει στην κοινωνία τους, πάρα μόνο μια ξένη εισβολή και έναν ατελείωτο πόλεμο.         

Ήταν (και παραμένει) τέτοια η κοινωνική καθυστέρηση, η αγραμματοσύνη και το θρησκευτικό σκοτάδι στα ξεροβούνια του Αφγανιστάν που οι παλαιοί ισχυροί τοπικοί φεουδάρχες και οι Γιάνκηδες κατάφεραν μάλλον πολύ εύκολα να βάλουν δύο δικό τους το τσουβάλι τον κοιμισμένο ή ακόμη και αποβλακωμένο (από την ανέχεια, την εξαθλίωση, την παράδοση αιώνων και το πολύ ...ισλάμ) αφγανικό "φακίρ φουκαρά"!! Εννοούμε τον αγροτικό πληθυσμό των περισσότερων φυλών της απολιθωμένης και δυστυχούς αυτής χώρας.     

Άλλωστε τα στρατεύματα κατοχής του Μπρέζνιεφ και του Αντρόποφ δεν μπορούσαν την εποχή εκείνη κανένα -απολύτως κανένα- επαναστατικό μπολσεβίκικο μήνυμα και κανένα τέτοιο όραμα να μεταφέρουν στο Αφγανιστάν, ούτε καμία καλυτέρευση της ζωής και της οικονομίας των μαζών να επιφέρουν. Μόνο τον έλεγχο του εδάφους και του υπεδάφους ήθελαν να εξασφαλίσουν. 

Άλλωστε, την ίδια εκείνη εποχή σάπιζε πια και κατέρρεε ολάκερο το ρεβιζιονιστικό οικοδόμημα που είχε στηθεί στην ΕΣΣΔ από την εποχής του αποστάτη Χρουστσόφ, έχοντας προδώσει ολοκληρωτικά το μαρξισμό - λενινισμό και την Οκτωβριανή επανάσταση. Ποια, λοιπόν, λαϊκή δημοκρατία και ποιον σοσιαλισμό μπορούσαν τάχα να εμπνεύσουν στους Αφγανούς τα "σοβιετικά" στρατεύματα των εισβολέων;       

Οι ξένοι κηδεμόνες, χωρίς φυσικά να επιφέρουν καμία απολύτως επανάσταση στην οικονομία και την κοινωνική δομή του Αφγανιστάν έδωσαν απλώς ορισμένες ευκαιρίες εκπαίδευσης κι εργασίας σε κυβερνητικές υπηρεσίες για τις γυναίκες της γραφειοκρατικής αστικής τάξης και της φιλικής τους κυβερνώσας μερίδας στην πρωτεύουσα κι ορισμένες πόλεις. Αλλά ο απλός λαός της χώρας στη συντριπτική του πλειοψηφία έμεινε πολύ μακριά κι από αυτό τον ελάχιστο αστικό εκσυγχρονισμό. 

Στα χωριά η φεουδαρχία κι ο ισλαμικός σκοταδισμός δεν επέτρεπαν καμία απολύτως αλλαγή. Οι περισσότερες ντόπιες φυλές με την αντίστοιχη καθοδήγηση των τσιφλικάδων που τις διαφεντεύουν είδαν απλώς τους "Σοβιετικούς" της εποχής Μπρέζνιεφ ως μια ακόμη περίπτωση από ξένους αχόρταγους ξενομπάτες εισβολείς και άρπαγες. Και τους πολέμησαν αμείλικτα, με κάθε μέσο, με έναν ανταρτοπόλεμο που έκοβε αναρίθμητα κεφάλια Ιβάνηδων μέσα στην κατασκότεινη νυχτιά των αφγανικών κατσάβραχων.      

Φυσικά στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού της δεκαετίας του 1980,οι ισλαμο-απολιθωμένοι πολεμιστές των "βάρβαρων" αυτών φυλών, ενώ πίστευαν ειλικρινά πως παλεύουν για την ανεξαρτησία του τόπου τους, έστω και του τιμάριου του -δοσμένου εξ Αλλάχ!- μπέη και αγά τους, ουσιαστικά οι φουκαράδες  αυτοί έπαιξαν το παιχνίδι των Αμερικάνων που  εξόπλιζαν τους φεουδάρχες φυλάρχους για να τοποθετήσουν στη θέση των στρατευμάτων και των υποτακτικών της Μόσχας τα δικά τους ανδρείκελα.       

Αυτό φάνηκε να το πετυχαίνουν οι Γιάνκηδες, όταν η μία από τις φιλοαμερικάνικες κλίκες κατόρθωσε να μπει νικήτρια στην Καμπούλ. Ήταν τρία χρόνια μετά τον τυπικό θάνατο της ΕΣΣΔ και πέντε χρόνια αφότου ο θνήσκων πια σοσιαλιμπεριαλισμός,  κυβερνώμενος μάλιστα ο ίδιος στα στερνά του από ανθρώπους σκέτους πράκτορες και μισθοφόρους των ... αντιπάλων του, των ιμπεριαλιστών της Ουάσιγκτον, τα είχε μαζέψει κι έφυγε νύχτα από το Αφγανιστάν... Αφήνοντας τον ατυχή εκείνο Νατζιμπουλάχ στη διάθεση των ισλαμιστών για να του ετοιμάσουν ένα παραδειγματικό δημόσιο ... κρέμασμα, τη δήθεν επανάσταση του 1979 και τη δήθεν διεθνιστική του βοήθεια αποκλειστικά στη φαντασία των ηγετών του "δικού μας ΚΚΕ", το οποίο ακόμη και σήμερα αναμασά επίσημα αυτό το παραμύθι!!        

Όταν η ψευτοκομμουνιστική μασκαράτα του θνήσκοντος ρεβιζιονισμού της Μόσχας τελείωσε, με την αμερικανοδουλη εξουσιαστική μαφία Γκορμπατσόφ- Σεβαρντνάντζε- Γιέλτσιν στην εξουσία του Κρεμλίνου, οι αμερικανόδουλοι φεουδάρχες του Αφγανιστάν "νίκησαν" κατά κράτος τη γραφειοκρατική αστική κλίκα που είχε μείνει χωρίς κανένα απολύτως ουσιαστικό έρεισμα.   

Τότε όμως, και μάλλον μπροστά στο νέο  "δίλημμα" ποια κλίκα ή ποια φυλή ή ποιος συνασπισμός φυλών θα κυριαρχήσει, το φεουδαρχικό ισλαμιστικό ηγετικό "τουρλουμπούκι" των Μουτζαχεντίν της δεκαετίας 1980-1990 διχάστηκε για τα καλά μεταξύ του, και μας προέκυψαν αφενός οι Ταλιμπάν στο νότο κι αφετέρου οι "βόρειοι" άσπονδοι εχθροί τους.          

Γινόταν άλλωστε φανερά δύο πράγματα:  
α) Ότι οι φεουδαρχικές κλίκες αργά η γρήγορα και στο Αφγανιστάν θα αρχίσουν το πέρασμα στον κλασικού τύπου καπιταλισμό, επομένως θα έπρεπε να ξεκαθαριστεί ποιος θα μπει στο νέο "κόλπο γκρόσο" από καλύτερες οικονομικές και πολιτικές θέσεις έναντι των ανταγωνιστών του.     
β) Ότι η μαμά Αμέρικα δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι θα κυριαρχήσει σε όλο τον κόσμο, όσο κι αν το διαλαλούσε η προπαγάνδα της, μετά την κατάρευση του σοσιαλιμπεριαλισμού. Νέες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις προδιαγράφονταν ήδη στον ορίζοντα. Νέα παζάρια, νέοι εκβιασμοί, νέες λυκοσυμμαχίες. Και για το Αφγανιστάν υπήρχαν ήδη κι άλλοι ενδιαφερόμενοι, άσπονδοι ως τότε φίλοι των ΗΠΑ. Δυτικοί και Ασιάτες...   

Οι Γιάνκηδες λοιπόν επένδυσαν βασικά στις αφγανικές φεουδαρχικές κλίκες του βορρά. Αυτοί οι ισλαμοσκοταδιστές βαφτίστηκαν τότε από τη "διεθνή κοινότητα" ως .. δημοκράτες και προοδευτικοί αναμορφωτές. Οι άλλοι σκοταδιστές, οι νότιοι Αφγανοί φεουδάρχες, οι Ταλιμπάν, κηρύχθηκαν τώρα από τη Δύση ως άσπονδοι... εχθροί των πρώην προστατών τους και ως παγκόσμιοι τρομοκράτες! 

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Οι "σκοταδιστές Ταλιμπάν" πήραν την εξουσία στην Καμπούλ τη δεκαετία ακόμη του 1990 και κράτησαν τα ηνία για λίγα χρόνια, μέχρι την γκανγκστερική αμερικάνικη εισβολή στο Αφγανιστάν του 2001, που έγινε με πρόσχημα την Αλ Κάιντα, τον Μπιν Λάντεν και το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Έπειτα κυβέρνησαν σαν ... δοσίλογοι των αμερκανονατοϊκών  κατακτητών- ξεζουμίδηδων της χώρας οι ... σκοταδιστές φεουδάρχες "του Βορρά". 

Οι Ταλιμπάν έκαναν στους Τζώνηδες της Ουάσιγκτον ακριβώς ότι είχαν κάνει και πριν τριάντα χρόνια οι Μουτζαχεντίν βορρά και νότου μαζί στους Ιβάνηδες  της Μόσχας. Και μόλις οι Αμερικάνοι και τα δυτικά τους ξεσκονόπανα πήραν δρόμο από το Αφγανιστάν, μην αντέχοντας άλλη οικονομική και στρατιωτική αιμορραγία, οι Ταλιμπάν ξαναπήραν την εξουσία στην Καμπούλ εντός μιας εβδομάδας, ενώ οι ντόπιες φιλοαμερικάνικες μαριονέτες τρέχουν τώρα να σκαρφαλώσουν στα φτερά των αμερικάνικων στρατιωτικών αεροπλάνων. Όσο για τον τέως Πρόεδρο- μαριονέτα, εντιμότατο δημοκράτη κύριο Γάνι, αυτός, εξαφανίστηκε από την Καμπούλ φορτώνοντας το δημόσιο ταμείο στα τέσσερα αυτοκίνητα της συνοδείας του! Έτσι τουλάχιστον μετέδωσε με φανερή δόση χαιρεκακίας το πρακτορείο ειδήσεων της Πουτινικής Ρωσίας, μαζί με τη βούληση της Μόσχας για ειρηνική συνεργασία με τους Ταλιμπάν. 

Αντίστοιχη ήταν και η θέση της "σκέψης Σι Τζι Πιγκ" από το Πεκίνο.  Δε είναι δα και μικρό πράμα να απαλλάσσεται το υπογάστριο Ρωσίας και Κίνας στην Κεντρική Ασία από τους Γιάνκηδες!   

Α, ναι, και οι Ταλιμπάν από τη μεριά τους δήλωσαν επίσης ότι σέβονται τη... Ρωσία και την... Κίνα και μαζί με αυτές την τόσο .. σημαντική εκείνη ισλαμική δύναμη που λέγεται Τουρκία του Ερντογάν.    Αντιθέτως, η Μέρκελ, ο Μακρόν κι ο Τζόνσον έχουν ζητήσει λίγο πολύ την ... παραίτηση του Μπάιντεν! Σε λίγο θα αβαντάρουν επίσημα τον ...Τραμπ-άκουλα, και θα γελάσει κάθε πικραμένο παρδαλό κατσίκι.      

Ενώ στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ, γνήσιος εκφραστής της "σκέψης Μπάιντεν"  και η ρημάδα "των Συντακτών"  εδώ και δέκα μέρες θρηνολογούν το δράμα όσων Αφγανών... δοσίλογων των ΗΠΑ δούλεψαν στη νατοϊκή ελληνική αποστολή (που διέτασσαν και την κατεύθυναν οι Αμερικανοι) και τώρα, που οι ... εργοδότες τους κάνουν πως δεν τους ξέρουν, τους περιμένει το λεπίδι της Ταλιμπανικής χατζάρας!   

Οι Αμερικάνοι είναι ... φίλοι των ΣΥΡΙΖΑίων μας. "Είναι φίλοι μας!" , κατά πως φώναζε σε μια αμίμητη κινηματογραφική σκηνή ο αξέχαστος Δήμος Σταρένιος, παριστάνοντας με άφταστο ρεαλισμό αυτά που έλεγαν επί ... Κατοχής εδώ όσοι δούλευαν για τους Γερμανούς ναζί κατακτητές. Πώς είπαμε ότι επαναλαμβάνεται η ιστορία; Μίλησε κανείς για... κωμικοτραγωδία; Ταλαίπωρη εργαζόμενη ανθρωπότητα... Πόσο ακόμη θα βασανίζεσαι, χωρίς να κοιτάζεις κατάματα την ιστορία σου και δίχως να βγάζεις τα απαραίτητα διδάγματα για το δρόμο που σου ταιριάζει;...