Σε παλαιότερη συνέντευξή του ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μωυσοτάκης, αναφερόμενος στον εαυτό του δήλωσε ότι ο καπετάνιος δεν κρατάει στην φουρτούνα σταθερό το πηδάλιο. Και μάλλον ο κύριος γόνος της βασιλικής οικογένειας κυριολεκτούσε, καθώς μέσα στην υγειονομική, οικονομική και κοινωνική φουρτούνα του κορωνοϊού, το πλοίο (ας το αποκαλέσουμε Ελλάδα) μόνο σε σταθερά νερά δεν έπλευσε. Έπλευσε δυστυχώς σε αχαρτογράφητα νερά, γεμάτα τρικυμίες, τρικυμίες που η κυβέρνηση συνειδητά δημιούργησε, εργαλειοποιώντας μέρος από την λοιμωξιολογική κοινότητα της χώρας το οποίο είναι φίλα προσκείμενη σε αυτή.
Όταν η επιστήμη απεμπολεί το κύριο και βασικό γνώρισμά της και συμπλέει με πολιτικές και ιδιωτικές επιδιώξεις, παύει να είναι επιστήμη και γίνεται όπλο στα χέρια των κυρίαρχων ελίτ. Α, και αν αναρωτιέστε σε ποιο βασικό συστατικό της επιστήμης αναφερθήκαμε, αυτό είναι η λογική.
Και η αλήθεια είναι ότι έχει χαθεί κάθε λογική τον τελευταίο χρόνο. Έχει χαθεί, γιατί στην πιο κρίσιμη συγκυρία που “χτύπησε” τον πλανήτη τα τελευταία 75 χρόνια είχε ανάξιους ¨καπετάνιους¨ στο τιμόνι, οι οποίοι υπηρετούν πιστά τις, να το πούμε γλυκά, δολοφονικές πολιτικές που τους υπαγορεύουν οι πραγματικοί ¨καπετάνιοι¨ τους.
Και πάμε πίσω στις φουρτούνες. Από την αρχή φάνηκε ότι ο “καπετάνιος” εκμεταλλευόμενος την κρίση, ήθελε να κάνει ένα γερό ξεσκαρτάρισμα στο πλοίο. Ξεσκαρτάρισμα από εργασιακά δικαιώματα, συνδικαλιστικές επιδιώξεις, ακαδημαϊκές ελευθερίες και από πολλά άλλα πράγματα που έπιαναν περίσσιο χώρο στα αμπάρια όπως το δικαίωμα στην διαδήλωση, κατάργηση προστασίας πρώτης κατοικίας, πράγματα που έβγαζαν το καράβι από την πορεία που ήθελε να του δώσει ο ¨πηδαλιούχος¨ του (λέμε τώρα).
Η πορεία πάνω κάτω διαφάνηκε το προηγούμενο καλοκαίρι με το άνοιγμα του τουρισμού. Κανένα σχέδιο, καμία διαβούλευση με την κοινωνία, με επιστημονικούς φορείς, μόνο πιστή ακολούθηση των εντολών των μεγαλοξενοδόχων και των πολυεθνικών του τουρισμού (γνωστά αυτά). Και κάπως έτσι συνεχίστηκε η διαχείριση και μετά το πέρας του καλοκαιριού. Αλλοπρόσαλλα μέτρα χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση, με μοναδικό γνώμονα το… τίποτα. Ένα τίποτα βέβαια που μπορεί να μεταφραστεί πολύ εύκολα. Γιατί να δώσω λεφτά για προσλήψεις γιατρών, να δημιουργήσω νέες κλίνες ΜΕΘ, να ενισχύσω την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας ώστε να υπάρχει η βέλτιστη επιδημιολογική επιτήρηση, να συνταγογραφήσω μοριακά τέστ, όταν μπορώ πολύ απλά να προσλάβω… αστυνομικούς (;)
Μπορώ κάλλιστα να χρησιμοποιήσω αυτά τα λεφτά για να αυξήσω την αστυνομοκρατία παντού ώστε να εμπεδωθεί μια διαρκής κατάσταση φόβου και συμμόρφωσης στις εντολές της πολιτείας, αυξάνοντας παράλληλα και την εκλογική μου πελατεία. Επίσης μπορώ να κάνω ρεκόρ απευθείας αναθέσεων με αδιαφανείς διαδικασίες, να μοιράσω λεφτά στα κανάλια για να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα (ενίοτε και αρχεία) και να με αποθεώνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Καλό θα ήταν επίσης να δώσω 120 εκ σε ιδιωτική εταιρεία παίρνοντας σαν αντάλλαγμα… τίποτα. Επί προσθέτως αφού δεν προσλαμβάνω γιατρούς, καλό θα ήταν να τους περνάω πειθαρχικά, επειδή διεκδικούν τα αυτονόητα και ενίοτε να τους απολύω κιόλας, συκοφαντώντας τους, έτσι για να τους σπάσω τον τσαμπουκά (ναι, αλλά τους είχα χειροκροτήσει πρώτα). Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε για πολλές γραμμές ακόμα να τονίζουμε τις ανορθογραφίες της κυβέρνησης αλλά λέμε να σταματήσουμε εδώ.
Η οργή, η θλίψη, η απελπισία, η πλήξη συσσωρευμένη. Αλλά νομίζω ότι σε πολλούς κάτι μέσα έσπασε μετά το διάγγελμα του πρωθυπουργού που ακολούθησε τα γεγονότα στην Νέα Σμύρνη.
Ήταν εμφανές ότι απέναντι μας είχαμε έναν άνθρωπο αδιάφορο, ανίκανο να αφουγκραστεί την αγανάκτηση της κοινωνίας μετά από μήνες φόβου και ανασφάλειας. Σε αυτό το διάγγελμα θύμιζε πιο πολύ τον Σωτήρη Μουστάκα στον καπετάν φουρτούνα παρά έναν καπετάνιο που αλλάζει την πορεία του καραβιού όποτε χρειάζεται για να το οδηγήσει σε πιο ήρεμα νερά.
Η κρίση του κορωνοϊού ανέδειξε τις διαβρωτικές τάσεις που περνάει κάθε τι κοινωνικό, συλλογικό, δημόσιο. Όλα είναι εμπόρευμα, όλα πωλούνται και αγοράζονται και κανένας δε δίνει λογαριασμό στους πολίτες, αντιθέτως τους δέρνουν επειδή κάθονται στις πλατείες, επειδή διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον. Μάλλον είναι τρελή ιδέα στον 21ο αιώνα να περιμένουμε ένα σύστημα υγείας με κεντρικό σχεδιασμό, το οποίο θα υπηρετεί τις ανάγκες του ανθρώπου και όχι μιας χούφτας ολιγαρχών ( ξέρουμε, πολλές παρωχημένες λέξεις μαζεύτηκαν).
Μπορεί διάφοροι καλοθελητές να προσπαθούν να μας πείσουν ότι το οικονομικό σύστημα που υπηρετείται πιστά από τους πολιτικούς ταγούς μας είναι το ιδανικό, γιατί μπορεί και σε μας να δοθεί η ευκαιρία κάποια μέρα να πετύχουμε και να γίνουμε μεγάλοι και τρανοί επιχειρηματίες που θα ανήκουν στην οικονομική ελίτ του τόπου, θα έχουν εξοχικά, αυτοκίνητα και θα χαίρουν του σεβασμού (των υποτακτικών) της κοινωνίας. Όμως η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική για την συντριπτική πλειοψηφία των εκατομμυρίων κατοίκων αυτής της χώρας, οι οποίοι φοβούνται να αρρωστήσουν γιατί άμα δεν έχουν χρήματα θα αφεθούν στην μοίρα τους , φοβούνται να μην χάσουν την δουλειά τους και έτσι δημιουργείται πρόσφορο έδαφος για καταπάτηση εργατικών δικαιωμάτων, φοβούνται να μην μπλέξουν με τον κρατικό μηχανισμό (εφορία, αστυνομία, δικαστήρια) γιατί ξέρουν ότι είναι εναντίον τους, γενικώς ο φόβος είναι το κυρίαρχο συναίσθημα στον σύγχρονο άνθρωπο.
Ήρθε ο καιρός λοιπόν να σπάσουμε τον φόβο σαν κοινωνία και να αρχίσουμε να δημιουργούμε τις συνθήκες έτσι ώστε παρά την κρατική αυθαιρεσία των ολιγαρχών, να δημιουργηθούν μαζικές δομές κοινωνικού αγώνα και αλληλεγγύης πρώτα απ΄ όλα στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, σε κάθε κοινωνικό χώρο που μπορεί να γεννηθεί αγώνας και κατανόηση στα προβλήματα του κοινωνικού συνόλου, έτσι ώστε κανείς να μην αισθάνεται μόνος.
Είναι ανεκτίμητη η αίσθηση να ξέρεις ότι σε μια δύσκολη στιγμή δεν είσαι ποτέ μόνος. Όπως έλεγε και ο Πιοτρ Κροπότκιν “ο ανταγωνισμός είναι ο νόμος της ζούγκλας, η συνεργασία είναι ο νόμος του πολιτισμού”.
* Βασίλης Σοφός, φοιτητής ιατρικής στο πανεπιστήμιο της Βάρνας
Δημοσίευση σχολίου