Πάμε να καταρρίψουμε άλλο έναν εθνικό μύθο που έχουν κατασκευάζει οι εθνικόφρονες. Και αναφερόμαστε στο άτομο το οποίο θεωρείτε "σύμβουλο του Μακεδονικού Αγώνα" και προς τιμή του, έχουν δώσει το όνομα του σε χωριά και πλατείες.
Αναφερόμαστε στον καραβανά Παύλο Μελά ο οποίος πέθανε σαν σήμερα 13 Οκτώβρη 1904, και το ελληνικό κράτος θεώρησε η ιστορία του -όπως αυτό την έχει δημιουργήσει- πρέπει να διδάσκεται στην δημόσια εκπαίδευση.
Ο "ήρωας" αυτός, ο οποίος για τον οποίον σύμφωνα με την εφημερίδα "ΕΜΠΡΟΣ": «η αρχαία Ελλάς και η Ρώμη δεν έσχον ήρωα αγνότερον και μεγαλοφρονέστερον» (19/10/1904), ήταν ένας εντελώς "άκαπνος" καραβανάς. Την μόνη "πολεμική δράση", που έχει να επιδείξει ήταν η επίθεση με την ομάδα του, σε κάποιους χωρικούς στο Νέρετ (σημ. Πολυπόταμος) της Φλώρινας, που είχε προδιαγράψει σαν κομιτατζήδες με μοναδικό αποτέλεσμα τον φόνο ενός χωρικού και τον τραυματισμό ενός Κρητικού.
Παραθέτω μια περασμένη ανάρτησή μου:
Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες
(Μπέρτολτ Μπρεχτ)
Εχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν όλα τα ακροδεξιά κυβερνητικά στελέχη, με την απόφαση της υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως να επαναφέρει στην εξεταστέα – διδακτέα ύλη της Ιστορίας της Γ’ Λυκείου έναν ανιστόρητο και κατασκευασμένο μύθο (άλλωστε πάνω σ' αυτούς είναι δομημένη όλη η επίσημη ιστοριογραφία).
Αναφερόμαστε στην σημερινή υπουργική απόφαση η οποία μας λέει ότι απ' την επόμενη σχολική χρονιά οι μαθητές θα διδάσκονται την ιστορία του Παύλου Μελά και των Μακεδονομάχων.
Καμιά αντίρρηση στο ότι θα συμπληρωθεί το εκπαιδευτικό αντικείμενο. Το ζήτημα είναι, πιο είναι αυτό και με πιο τρόπο θα διδάσκεται.
Κι αυτό γιατί γνωρίζουμε ότι τα ελληνοχριστιανικά ιδεολόγημα, την μυθολογία που κατασκευάζουν διαχρονικά, μας τα παρουσιάζουν σαν γεγονότα.
Φυσικά είναι άλλο πράγμα η ιστορική αλήθεια και κάτι εντελώς διαφορετικό τα στερεότυπα και ιδεολογήματα που μας σερβίρουν σαν "ιστορία".
Να μιλήσουμε, λοιπόν για τον Παύλο Μελά. (Εδώ θα μας βοηθήσει ένα κείμενο του Τάσου Κωστόπουλου)
Ενοχλημένοι από ένα κύριο άρθρο της «Ακροπόλεως» (14/8/1894), το οποίο συνέδεε ειρωνικά τις βιαιοπραγίες αξιωματικών κατά πολιτών με τη δαπανηρότατη συντήρησή τους από τον καταχρεωμένο κρατικό κορβανά, οι 85 βαθμοφόροι με τους φαντάρους τους επέδραμαν στα γραφεία της εφημερίδας και το σπίτι του ιδιοκτήτη της Βλάση Γαβριηλίδη και τα ρήμαξαν με τσεκούρια, αξίνες και συναφή εργαλεία, τσεπώνοντας όσα χρήματα βρέθηκαν στα κατεστραμμένα συρτάρια.
Παραπέμφθηκαν φυσικά στο στρατοδικείο με τη (μάλλον ήπια) κατηγορία της φθοράς ξένης περιουσίας, αθωώθηκαν όμως πανηγυρικά δίχως την παραμικρή αιτιολογία (24/9/1894).
Η τιμή του επαγγέλματος είχε αποκατασταθεί διά ροπάλου και εκ του ασφαλούς, με την κάλυψη των ομοφρόνων προϊσταμένων.
Ενάμιση μήνα μετά, στις 12/11/1894, ορισμένοι από τους επιδρομείς προχώρησαν στην ίδρυση της «Εθνικής Εταιρείας» («Ε.Ε.»), μυστικής οργάνωσης με «αόρατον αρχήν» και καταστατικό σκοπό «την αναζωπύρωσιν του εθνικού φρονήματος» διά του αλυτρωτισμού.
Ηταν η πράξη γέννησης του ελληνικού βαθέος κράτους: ο σκληρός πυρήνας του κρατικού μηχανισμού, ο στρατός, επανέφερε τη δημόσια συζήτηση για την οικονομική κρίση και το δημόσιο χρέος στη «σωστή» (για τα συμφέροντά του) κοιτίδα.
Ο Μελάς συγκαταλεγόταν στα πρώτα μέλη της μυστικής οργάνωσης, με αριθμό μητρώου 25 σε σύνολο 500 στρατολογιών την πρώτη διετία (Γιανουλόπουλος 1999, σ.50).
Λιγότερα στοιχεία διαθέτουμε για την ένταξή του σε μια άλλη μυστική δομή: τον τεκτονισμό (Ιωάννης Λουκάς, «Ιστορία της ελληνικής μασονίας», Αθήνα 1991, σ.220). ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου