Είναι τόσο θλιβερό το κατάντημα κάποιων πρώην αριστερών δημοσιογράφων, που ντρέπεται και η ντροπή που ξεπούλησαν κάθε ίχνος αυτοσεβασμού τους, για να κάνουν "καριέρα" στο "χρηματιστήριο" της επαγγελματικής ανάδειξης.
Σ' αυτή την κατηγορία εντάσσεται και ο δημοσιογράφος Μιχάλης Μητσός. Οσοι είναι παλιές καραβάνες στο κίνημα τον θυμούνται να γράφει κάτι υπέροχα κείμενα στο πολύ αξιόλογο περιοδικό "Σχολιαστής".(Ηταν ένα εκδοτικό εγχείρημα της οργάνωσης "Β΄ Πανελλαδικής", μιας διάσπασης της "ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος", Στην δεκαετία του '80, που κυκλοφορούσε,, θεωρούταν το καλύτερο έντυπο του "χώρου". Σ' αυτό αρθρογραφούσαν οι Δημήτρης Ψαρράς, Μιχάλης Ράπτης, Περικλής Κοροβέσης, Τασία Χριστοδουλοπούλου, Δημήτρης Πουλικάκος,,Τάσος Κωστόπουλος, Δημήτρης Πουλικάκος ...),
Στην συνέχεια ο Μιχάλης Μητσός εργάζεται στην "Αυγή" για να ακολουθήσει η "κατηφόρα" εξαργυρώνοντας το "επάγγελμα πρώην κομμουνιστής", Βρίσκεται επιτελικό στέλεχος του ΔΟΛ και σήμερα σιτίζεται σαν υπάλληλος του ομίλου ΜΜΕ του Μαρινάκη. Και αυτό δεν θα ήταν αξιοσημείωτο. Ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος. Αυτό που προκαλεί αλγεινή εντύπωση στην περίπτωσή του, είναι ο αντικομμουνισμό του και ότι έχει γίνει πιο Μητσοτακέικος από τον Κούλη.
"Ενα άλλο αυτονόητο σχήμα είναι ότι σε μια δημοκρατία η βία είναι καταδικαστέα απ’ όπου κι αν προέρχεται.,, Εχει δίκιο ο υφυπουργός Παιδείας όταν επισημαίνει ότι βία στη Σταυρούπολη δεν άσκησαν μόνο οι φασίστες, αλλά κι εκείνοι που τους επιτέθηκαν....Το ζήτημα λοιπόν εδώ δεν είναι να πιάσουμε πάλι τη συζήτηση για το ποιος φασίστας είναι χειρότερος, ο αριστερός ή ο δεξιός...", διαβάζουμε σε πρόσφατο κείμενο και μας δημιουργούνται στομαχικές διαταραχές.
Σε άλλο κείμενο του, μόνο που δεν πιάνει τα κλάματα αφού το ΚΚΕ, σύμφωνα με τον ίδιο, φαίνεται να αλλάζει την γραμμή του και να "υιοθετεί την κουλτούρα της βίας", επαναλαμβάνοντας το γνωστό τροπάριο ότι "σε μια δημοκρατία η βία αποτελεί μονοπώλιο του κράτους" ...
Διαβάζοντας κάτι τέτοια κείμενα, "πρώην αριστερών" δημοσιογράφων, αναρωτιέσαι αν έχουν λόγο ύπαρξης Πορτοσάλτηδες, Χατζηνικολάου και Πρετεντέρηδες. Το μήκος σαλιάρας που φοράνε κάποιοι "ανανήψαντες", όταν μιλούν για τον ηγέτη, είναι ασυναγώνιστη, ενώ οι βέροι δεξιοί δημοσιολόγοι τρώνε την σκόνη τους σε αντικομμουνιστικές επιδόσεις.
+ σχόλια + 1 σχόλια
Έχει τριάντα χρόνια τώρα αυτό το υποκείμενο που κατάντησε ένα ακόμη δημοσιογραφικό φερέφωνο του εντύπου αντικομμουνισμού. Η θητεία του στον ευρωρεβιζιονισμό ήταν απλώς μία προεργασία και ένα καμουφλάζ, για ένα τουλάχιστον διάστημα. Από την εποχή του Δ.Ο.Λ. ο Μητσός πληρωνόταν από τους αστούς αφεντάδες του, για να κάνει κατ' επάγγελμα ανοιχτό αντικομμουνισμό, όπως άλλωστε και ένα μάτσο άλλοι παρόμοιοι γραφιάδες στο ίδιο αυτό ρυπαρό εκδοτικό χαμαιτυπείο, τη "ναυαρχίδα" της αστικής δικτατορίας στο χώρο των μέσων καθημερινής μαζικής προπαγάνδας. Και αυτό έκανε ο Μητσός, γράφοντας καθημερινά μια ολόκληρη αντικομμουνιστική στήλη στην απογευματινή ψευτοφυλλάδα του "Συγκροτήματος". Έχει διαστρεβλώσει την αλήθεια και έχει κατασυκοφαντήσει από κει μέσα κάθε μεγάλη ηγετική προσωπικότητα του επαναστατικού μας κινήματος, ενώ έχει λιβανίσει -από τη στήλη αυτή-κάθε ηγετικό σκουπίδι της αντεπαναστατικής-αντικομμουνιστικής χλαπάτσας όλου του κόσμου, όλους δηλ. όλους τους μεγαλοκοπρίτες κι αρχιλεχρίτες της αντεπανάστασης, του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, της εκμετάλλευσης και της μαύρης αντίδρασης. Συνεπώς ο τύπος έχει ξεσκεπαστεί προ πολλού. Τα σημερινά κρωξίματά του εναντίον του Περισσού, και κατ' επέκταση και εναντίον όλων των κομμουνιστών της χώρας μας, είναι μάλλον ξεθυμασμένες κι άνοστες πια επαναλήψεις στο ίδιο έργο-ρετρό, μέχρι το άτομο αυτό να πάρει τη σύνταξή του και να πάει οριστικά κι αμετάκλητα στο σωρό με τα άχρηστα κι αζήτητα και καμένα παλιόχαρτα όλου του αστικού τύπου.
Δημοσίευση σχολίου