Της Π. Μ.Ο Guy Debord γεννήθηκε το 1931 στο Παρίσι. Ο θρυλικός ιθύνοντας νους, καθοδηγητής, σταδιακός διαγραφέας και εν τέλει μοναχικός υστερολόγος της Καταστασιακής Διεθνούς. Επαναστάτης, προκλητικός κινηματογραφιστής, ερμηνεύει αιρετικά μαρξιστικές θέσεις, δημιουργός θεωριών συνομωσίας καθώς και λιβελογραφημάτων.
Η παρισινή αστυνομία τον περιγράφει ως το πιο ενοχλητικό πρόσωπο του 20ου αιώνα.
Το 1950, συναντά καλλιτέχνες της αβάντ γκάρντ σχολής (Lettrists) και ο ίδιος γίνεται συνοδοιπόρος τους. Δυο χρόνια αργότερα βρισκόμενος στην Lettristsικη διεθνή στηρίζει ως Λεττριστής ο ίδιος τη θέση πως το ‘γράμμα’ σε αντιπαράθεση με τη λέξη ή την πρόταση αποτελεί το στοιχειώδες συστατικό της ανθρώπινης επικοινωνίας.
Επιμελήθηκε την έκδοση της περιοδικής έκδοσης "Potlatch" και προέβη στη διάπραξη προκλητικών πράξεων. Το 1957 με τη βοήθεια άλλων μελών της Lettristsικης διεθνούς οργάνωσε την καταστασιακή διεθνή, προπαγάνδισε τη δημιουργία καταστάσεων, την ανταρσία της τέχνης καθώς και την πραγμάτωση της φιλοσοφίας και τα συνέδρια των εργατών.
Η καταστασιακή προπαγάνδα αλλά και η έντονη δράση των καταστασιακών έφεραν τη Γαλλία στα πρόθυρά της επανάστασης τον Μάη του 1968. Το 1967 δημοσίευσε το κλασσικό του έργο :΄η κοινωνία του θεάματος’ η οποία και από πολλούς θεωρείται ως η πρώτη ανατρεπτική απόδοση της μαρξιστικής θεωρίας .
Ολοκλήρωσε το έργο του μέσα σε 15 χρόνια (όσο δηλαδή πήρε και στον Μαρξ να ολοκληρώσει το μεγαλύτερο μέρος της δουλείας του). Πήρε μέρος στην εξέγερση του Μάη του ΄68. Το ΄71 γνώρισέ τον Gerard Lebovici ανερχόμενο κινηματογραφικό παραγωγό καθώς και ιδιοκτήτη των εκδόσεων "Champ Libre".Ο Lebovici γρήγορα έγινε φίλος με τον Debord ,εκδότης των βιβλίων του αλλά και παραγωγός των ταινιών του.
Το 1972 αποτέλεσε τον κύριο εισηγητή της αυτό-διάλυσης της καταστασιακής διεθνούς (καταστροφή= δημιουργία). Σκόπευε να καταλύσει το οικοδόμημα της διεθνούς προκειμένου να χτίσει ένα άλλο πληρέστερο αλλά και δυναμικότερο (επαναστατικότερο).
Το ΄84 αμέσως μετά από την μυστηριώδη δολοφονία του Lebovici στο Παρίσι κατηγορήθηκε από την αστυνομία ως υπεύθυνος για το θάνατο του φίλου του. Διαμαρτυρόμενος ο Debord λογόκρινε τα φιλμ του.
Το ΄88 έγραψε τα "Σχόλια πάνω στην κοινωνία του Θεάματος" έργο το οποίο θεωρείται ως η δυναμικότερη έκφραση θεωρίας συνομωσίας του 20ου αιώνα. Στο έργο αυτό ο Debord αποκαλύπτει τη συνομωσία ως βασικό πυρήνα της σύγχρονης κοινωνίας.
Το 1990 έγινε γνωστό πώς έπασχε από πολυνευριτικό αλκοολισμό που προκλήθηκε από μακροχρόνια χρήση αλκοόλ
Το 1994 λόγω των επώδυνων συμπτωμάτων της ασθένειας αυτοκτόνησε. Τα γραπτά ,η κινηματογραφική του δουλειά αλλά καθώς και ο τρόπος ζωής του επηρέασαν πολλούς σημερινούς καλλιτέχνες ,σκηνοθέτες αλλά και κοινωνιολόγους. Συνδικάτο του αρνητικού Λεττριστές: ομάδα κυρίως εικαστικών καλλιτεχνών που έδρασαν στην Δυτική Ευρώπη (Γαλλία)στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Το κίνημα επικεντρωνόταν στην τέχνη αλλά η δράση του ήταν και πολιτική. Ο Ντεμπόρ, Αλεξάντερ Τρόκκι και Πινό Γκαλίτσιο αποτελούν τα επιφανέστερα μέλη της Λεττριστικής Διεθνούς η οποία αποτέλεσε πρόγονο της καταστασιάκης διεθνούς.
"Οταν σε περιτριγυρίζουν κάθε λογής κίνδυνοι μη φοβάσαι κανένα, όταν δεν έχεις καμιά ελπίδα σωτηρίας να υπολογίζεις σε πολλές, οταν αιφνιδιάζεσαι να αιφνιδιάζεις τον ίδιο εχθρό". Από την εισαγωγή του σύντομου αλλά περιεκτικότατου βιβλίου του Ντεμπορ "Σχόλια πάνω στην Κοινωνία του Θεάματος".
Ο Γκυ Ντεμπόρ, όπως και ο Βανεγκέμ, ο Μπλισετ αλλά και ο Τζέντλυ στοχεύαν σε ότι πιο επαναστατικό, με πρώτη τους αναφορά την νεολαία. Οι δηλώσεις εκ μέρους κάποιων δήθεν καθαρών καταστασιακών είναι πολύ πιο ύποπτες από όσο μπορεί ο καθένας να φανταστεί για τον απλούστατο λόγο πως δημιουργούν την εντύπωση πως η Επανάσταση, τουλάχιστον η κατανόηση της, μπορεί να είναι η δουλειά μόνο κάποιων εμπνευσμένων μυαλών.
Μία αντίληψη που ουσιαστικά είναι άκρως συντηρητική και καταδικασμένη να πεθάνει μέσα στον απομονωτισμό της, μία αντίληψη που αν ο Ντεμπόρ ζούσε θα καταδίκαζε όπως καταδίκασε με την ζωή και το έργο του την τάση που υπήρχε από τους δήθεν επαναστάτες εκείνης της εποχής να επαναλαμβάνουν αποσπάσματα επαναστατικών θεωριών που έχοντας πια χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα και χωρίς να προσπαθούν να αλλάξουν τις συνθήκες που επικρατούν καταλήγαν να είναι απλά θεωρίες χωρίς πρακτική εφαρμογή.
Ένα από τα κύρια πιστεύω των καταστασιακών είναι ότι όποιος πραγματικά θέλει και πιστεύει πως η κοινωνία πρέπει να αλλάξει πρέπει να είναι συνεχώς στο ψάξιμο. Για να εξηγηθούμε πιο καθαρά: Οι άνθρωποι οφείλουν να διατυπώσουν μία θεωρία που να εξηγεί σε βάθος αυτήν την κοινωνία που επιθυμούν να αλλάξουν. Αυτή η θεωρία πρέπει να είναι γέννημα συγκρούσεων και προϋπόθεση για την διάδοση της πρέπει να είναι ότι αυτή η διάδοση θα συμβεί κατά τη διάρκεια συγκρούσεων που θα ταράζουν την δημόσια γαλήνη. Δεν επιζητείται σε κανένα σημείο και από κανένα γνωστό καταστασιακό θεωρητικό ότι η επαναστατική θεώρηση ανήκει σε κάποια πνευματική ελίτ γιατί εν τέλει είναι αυτήν την ελίτ που συνεχώς με το καλλιτεχνικό τους έργο αντιτεθόταν, γιατί ήταν πιστεύω πως η θεώρηση της καταστασιακής επανάστασης θα ενδυναμωθεί και θα οξυνθεί εξαιτίας και μόνο της αόριστης γνώσης ύπαρξης μίας θεωρητικής καταδικής της τάξης πραγμάτων.
Και μέσα από αυτήν την αοριστία, το χάος και την καταστροφή θα δημιουργηθούν οι στρατηγοί της επανάστασης.
Δημοσίευση σχολίου