48 Νοέμβρηδες μετά, η μνήμη του Πολυτεχνείου συνεχίζει να αποτελεί ένα σημαντικό σημείο αναφοράς για τους αγώνες που δίνονται. Όχι μονάχα ως μία επέτειος αλλά γιατί τα αιτήματα των αγωνιστριών/αγωνιστών της εξέγερσης εκείνων των ημερών συνδέονται άμεσα με τα όσα ζούμε σήμερα. Το Πολυτεχνείο ήταν ο δικός μας Μάης του ’68. Αποτέλεσε τη βάση για ένα αυτόνομο κίνημα στην Ελλάδα, εφαρμόζοντας την οργάνωση και διαβούλευση της κοινωνίας, δίχως γραφειοκρατίες. Η συλλογική ψυχική ανάταση των ανθρώπων, που είναι οι ίδιοι δημιουργοί της Ιστορίας τους, υπήρξε η σημαία της εξέγερσης και η πιο επικίνδυνη για το καθεστώς, αφού ξεπέρασε τη μικροπολιτική και τις στενά ορισμένες ιδεολογίες, χαρακτηριστικό των κοινωνικών κινημάτων που καταφέρνουν τελικά να συνταράξουν τις εκάστοτε εξουσίες.
Μισόν αιώνα μετά την εξέγερση του 1973, τα νοήματά της παραμένουν ζωντανά και μας θυμίζουν πως μόνο η πραγματική συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις, μόνο μια αυτοκυβέρνηση του λαού, συνιστά ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
Τα τελευταία χρόνια, και ειδικότερα κατά τη διάρκεια της πανδημίας, λαμβάνει χώρα μια γενικότερη επίθεση και μετατόπιση στα κοινωνικά κεκτημένα. Κατακτήσεις όπως το 8ωρο, η ύπαρξη συλλογικών συμβάσεων εργασίας και το πανεπιστημιακό άσυλο βρέθηκαν στο στόχαστρο. Παράλληλα, γίνονται απόπειρες να εφαρμοστούν όλο και πιο αυταρχικά/αντιδραστικά μέτρα όπως η εισαγωγή πανεπιστημιακής αστυνομίας στους χώρους των σχολών, η εντατικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις και ο νέος ποινικός κώδικας ενώ η φύση, με τις ευλογίες του κράτους και του κεφαλαίου, μετατρέπεται σε ένα τεράστιο πάρκο κερδοφορίας και καμένης γης. Ταυτόχρονα, στη μεγάλη εικόνα, η έκταση του οικολογικού μας αποτυπώματος έχει πλέον άμεσες, παγκόσμιες, φονικές παρενέργειες.
Όλα αυτά φυσικά συνοδεύονται από την έξαρση της αστυνομικής βαναυσότητας με την οποία έχουν έρθει αντιμέτωπα τα κοινωνικά κινήματα αλλά και οποιοδήποτε άτομο αντιδρά στη διάλυση του κοινωνικού ιστού. Η κρατική βία πλέον, όχι μόνο είναι ανεξέλεγκτη, αλλά φαίνεται να μην υπολογίζει καν τις όποιες αντιδράσεις υπάρξουν από-τα-κάτω. Αποκορύφωμα αυτής της απαξίωσης για την ανθρώπινη ζωή από μέρους της εξουσίας είναι η κρατική δολοφονία στο Πέραμα. Κρατική δολοφονία ήταν όμως και ο θάνατος εργαζομένου στα λιμάνια της Cosco. Κρατικές δολοφονίες είναι και οι χιλιάδες νεκροί της πανδημίας.
Ειδικότερα σε σχέση με τη διαχείριση της διασποράς της Covid-19 βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ακόμα κύμα πανδημικής έξαρσης, με τις κυβερνήσεις να στέκονται λίγες μπροστά στον συνεχιζόμενο θάνατο και τη γενικευμένη εξαθλίωση που προκύπτει από τον ίδιο τον ιό αλλά και τη διαχείρισή του. Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις προωθούν μία ανορθολογική ρητορική ατομικής ευθύνης ώστε να αποποιηθεί το κράτος και το κεφάλαιο τις ευθύνες που έχουν για τη συνεχιζόμενη υποστελέχωση, την υποχρηματοδότηση και γενικότερα τη διάλυση του ΕΣΥ, τον υψηλό αριθμό κρουσμάτων, την έλλειψη μέτρων προστασίας στους κοινωνικούς χώρους και τους θανάτους.
Το μοναδικό που ξέρουν να κάνουν είναι να σπέρνουν καταστολή και αυταρχισμό.
Ασθενείς φτάνουν ήδη σε βαριά κατάσταση στα νοσοκομεία ή και πεθαίνουν μόνοι τους. Η επιλογή ασθενών συμβαίνει ήδη και στην Ελλάδα, ενώ πεθαίνουν άνθρωποι εκτός των ΜΕΘ αυτή τη στιγμή ελλείψει κλινών αλλά και γιατρών (εντατικολόγων κ.ά.) Για άλλη μια φορά θα αναρωτηθούμε: Πόσο μετράνε οι ζωές μας; Και θα απαντήσουμε: Εγκληματούν συνειδητά εις βάρος μας.
Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε αριθμοί. Να γίνουμε πολίτες! Δεν τους χρειαζόμαστε.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι πάντα εδώ ως μία εξέγερση ενάντια στο καθεστώς ανελευθερίας που θρέφει όλα τα παραπάνω. Είναι εδώ να μας θυμίζει ότι δεν υπάρχει κανένας εξωτερικός παράγοντας, κάποιος άλλος ή μια «υπερβαίνουσα πηγή» που να μας λέει πώς να ζούμε ως άνθρωποι σε οργανωμένη κοινωνία. Είναι η ίδια η κοινωνία που θεσμίζει τον εαυτό της. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι εδώ να μας θυμίζει την αυτονομία των κοινωνικών αγώνων και πως μόνο έτσι, μέσω της ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ τους, οι κοινωνικοί αγώνες έχουν αποτέλεσμα.
Είναι εδώ μισόν αιώνα μετά, να μας θυμίζει πως οι άνθρωποι κρατούν στο χέρι τους τη δυνατότητα να αποφασίζουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους συγκροτώντας ένα σώμα απόφασης όπου να συμμετέχουν ΟΛΕΣ-ΟΙ.
Συνεπώς, το αν το Πολυτεχνείο ζει ακόμα, μένει να αποδειχθεί με τις σύγχρονες διεκδικήσεις και τους κοινωνικούς αγώνες στους δρόμους!
ΠΟΡΕΙΑ ΜΝΗΜΗΣ & ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ 17/11/21 ΑΘΗΝΑ: Πλατεία Κλαυθμώνος | 15:00
«Αυτενέργεια» – πολιτική συλλογικότητα
Δημοσίευση σχολίου