Εκλογές προέδρου στο ΠΑΣΟΚοΚΙΝΑΛ:/ Συμπέρασμα να βγάλουμε "politic-radical". (To ελπίζουμε τουλάχιστον!):
1.Έπεσαν έξω ξανά οι δημοσκοπήσεις; Τρίτος ήρθε ο Λοβέρδος, δεύτερο ήρθε το Γιωργάκι; Πάει για περίπατο νίκης το κρητικό αουτσάιντερ του Σκάι- γκάλοπ; (Απάνω τους, ώρε σύντεκνε!) Δεν μας εκπλήσσει. Δεν υπάρχουν εδώ και δεκαετίες, σε όσα γκάλοπ δημοσιεύονται στα ελληνικά αστικά ΜΜΕ, ούτε αντικειμενικές μετρήσεις, ούτε κάν διάθεση αντικειμενικής σφυγμομέτρησης.
Οι εταιρείες των γκαλοπατζήδων κατασκευάζουν και προβάλλουν ό,τι ακριβώς τους ζητήσουν αυτοί που πληρώνουν το ... θέαμα. Αυτοί που έχουν το χοντρό παρά και πληρώνουν αδρά, αυτοί παίρνουν από τα γκάλοπ ό,τι ακριβώς παραγγείλουν. Στήνουν το θέαμα αυτό για να "φτιάξουν κλίμα" πριν από κάθε εκλογή, να διαφημίσουν τους πιο αρεστούς τους πολιτικάντηδες και να χειραγωγήσουν τις ψήφους. Στην κατεύθυνση που θέλουν όσοι χρηματοδοτούν αυτούς τους πολιτικάντηδες, με το αζημιωτο φυσικά. "Ρίχνουν άδεια μπας και ψαρέψουν γεμάτα". Είτε τους βγει ακριβώς αυτό που θέλουν είτε κάτι παραπλήσιο. Είναι πασιφανές.
Μάλιστα μια φιέστα "εκλογής αρχηγού κόμματος" από όποιον ...περαστικό το γουστάρει, προσφέρεται ιδιαίτερα σε κάθε δημοσκοπική απάτη, αφού η όλη αυτή επιχείρηση είναι μια απάτη! Η απάτη πως δήθεν ο "λαός" καθορίζει την πολιτική γραμμή ενός μεγαλοαστικού κόμματος, επειδή πήγε να ψηφίσει μερικούς ... εκλεκτούς των αφεντικών του!!
2. Από στην άποψη των συμφερόντων του καπιταλιστικού συστήματος, τα οποία εξυπηρετεί απολύτως και αποκλειστικά το αστικό κόμμα της "σοσιαλδημοκρατίας" ΠΑΣΟΚ ή ΚΙΝΑΛ, σύνθετο ή σκέτο, νέο ή μπανάλ, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα, αν πρόεδρος αυτού του κόμματος θα γίνει ο Ανδρουλάκης κι όχι οι Παπανδρέου, Λοβέρδος κλπ. Το μόνο που μπορεί κάθε φορά να διαφέρει είναι τα επιμέρους παιχνίδια τακτικής και ελιγμών στην αστική πολιτική σκακιέρα, προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, τη μία ή την άλλη ομάδα καπιταλιστικών συμφερόντων, την άλφα ή τη βήτα προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών συμφερόντων του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστή πάτρωνα, του ενός ή του άλλου κέντρου εξάρτησης της Ελλάδας. Αμερικάνικου είτε Γερμανικού είτε Γαλλικού κλπ.
Φυσικά κι αυτό έχει αρκετά μεγάλη σημασία για το πολιτικό παιχνίδι των αστών πολιτικάντηδων, αλλά για την εργατική τάξη και το λαό μας η ουσία δεν αλλάζει σε τίποτα.
3. Εκείνο που πρέπει να μας προβληματίσει περισσότερο απ' όλα στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚικού θιάσου είναι το γεγονός ότι φαίνεται πως πιάνει σε ένα βαθμό η τεράστια προπαγανδιστική επιχείρηση του συστήματος που προσπαθεί να ξαναδώσει υπόσταση και αξία σε ένα βραχίονα-δεκανίκι του που κινδύνεψε κυριολεκτικά με διάλυση και αφανισμό την τελευταία δεκαετία.
Η επιδίωξη να ξαναμαντρώσει σε αυτό ένα σημαντικό κομμάτι απλού λαϊκού κόσμου, και μάλιστα να τον παρασύρει ξανά στην απάτη κι αυταπάτη ότι τάχα ακολουθεί μια ... προοδευτική και φιλολαϊκή κατεύθυνση ή και ... εναλλακτική στην κυρίαρχη αντιδραστική και ακροδεξιά πολιτική της παραδοσιακής δεξιάς. Το γεγονός αυτό εν μέρει οφείλεται στην αθλιότητα της τετραετίας του Τσίπρα και της Ψευτοαριστερής πολιτικής του νοθείας, που "διέπρεψε" σε όλους τους τομείς. Έφτασε έτσι να κάνει έναν υπολογίσιμό αριθμητικά κόσμο να ξαναθέλει πάλι "στα πράγματα" τους εντελώς ξεφωνημένους ΠΑΣΟΚους πολιτικάντηδες, αυτούς που κυριολεκτικά ρήμαξαν τη χώρα και την τσέπη του εργαζόμενου -από κοινού φυσικά με τη διαχρονική δεξιά.
Μήπως τα ίδια δεν πέτυχε η πολιτική του Τσίπρα και ως προς την ολική επαναφορά της σάπιας θατσερικής δεξιάς τών γδάρτηδων ξανά στην κυβέρνηση; Εν μέρει όμως το θλιβερό αυτό πισωγύρισμα οφείλεται και στη στρατηγική ήττα και αποδιοργάνωση που ουσιαστικά επικρατεί στο κομμουνιστικό μας κίνημα.
Αναφερόμαστε στην απουσία ενός πραγματικά επαναστατικού και πραγματικά μαζικού κομμουνιστικού Κόμματος στην Ελλάδα. Ενός ΚΚ που να αξίζει το όνομά του, δηλ. ενός Κόμματος με στρατηγική και τακτική τέτοια που να μπορεί να δώσει αισιοδοξία, ελπίδα, προοπτική, συσπείρωση, ενότητα καθημερινής πάλης και κοινωνικοπολιτικές κατακτήσεις στον ελληνικό λαό, ανοίγοντας το δρόμο προς την επανάσταση.
Κανένα από τα υπαρκτά (και ουκ ολίγα) πολιτικά σχήματα που σήμερα προβάλλουν τους τίτλους και περγαμηνές "Κομμουνιστικού Κόμματος" δεν είναι σε θέση να λειτουργήσει σαν το πραγματικό, ενιαίο κι επαναστατικό ΚΚΕ που αυτό και μόνο έχει ανάγκη ο λαός μας... Πρόβλημα τεράστιο η αποσυγκρότηση, η διάσπαση και διάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων, πρόβλημα που φυσικά δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται για μας τους κομμουνιστές το μεγαλύτερο και δυσκολότερο πρόβλημα. Αυτό που δεν μας αφήνει να ξεκολλήσουμε από το τέλμα, αλλά μας βουλιάζει κι όλους, όλο και βαθύτερα σε αυτό, μαζί με τον απλό αποπροσανατολισμένο κι ουσιαστικά ακαθοδήγητο εργαζόμενο κόσμο...
Δημοσίευση σχολίου