Τούτες οι μέρες πλημμυρίζουν θύμησες και νοσταλγίες ... Από χρόνια παιδικά, χρόνια αθωότητας, "τότε που φτιάχναμε χαρά κι αδελφοσύνη'"...
Δεκαετία '60 και '70, η φτώχια σεργιάνιζε στους δρόμους του χωριού μου... Γονείς του αγώνα και της βιοπάλης, μεροδούλι-μεροφάι, μα δίκαιοι και συντρέχτες του διπλανού τους οι περισσότεροι ...
Παιδιά ευφάνταστα και δημιουργικά, βρέξει-χιονίσει στις αλάνες, να συναγωνίζονται, να συνεργάζονται, να συμπράττουν ...
Κι έτσι, να γεμίζει η ψυχή τους, και η στέρηση να περνά σε δεύτερη μοίρα..
Παραμονές Χριστουγέννων έφερνε ο πατέρας το Κρατικό Λαχείο στο σπίτι, και μαζί την ελπίδα και το όνειρο ...
"Κι αν το κερδίσουμε κόρη μου, τι θα τα κάνουμε τόσα λεφτά;". Και ξάφνου, στα μικράτα μου χρόνια, γινόμουν παντοκράτορας, κι όλες τις αδικίες, διόρθωνα ...
Και μοίραζα τον θησαυρό μας, ανάλογα με της ανάγκες φίλων και συγχωριανών, και γέμιζα και 'γω απ' τον πλούτο του δοσίματος και της αλληλεγγύης ...
Με τον πατέρα να επιδοκιμάζει πάντα, χαμογελαστός ....
Κι έτσι μεγαλύναμε, έτσι γινόμασταν άνθρωποι ...
Τα χρόνια πέρασαν, οι καιροί άλλαξαν, και κάποτε ήρθαν καλύτερες μέρες ... Μα 'κεινη την αρχοντιά του φτωχού εργάτη, δεν την είδα σε κανένα επιδεικτικά λαμπερό σαλόνι. Κείνο τον πλούτο του ατόφιου ανθρώπου, δεν τον βρήκα σε καμιά φωτισμένη μεζονέτα, όπου ο κυρ-παντελισμός. κατοικεί ....
Μα τα συναντώ ακόμα, στα πλεχτά σκουφάκια της γιαγιάς Χαρίκλειας, που με κόπο έφτιαξε για τα μικρά προσφυγόπουλα του Καρά-Τεπέ, στον μισό τόνο καυσόξυλα που ο άνεργος Αποστόλης αγόρασε για ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, στο ζεστό φαγάκι που με αγάπη μαγειρεύει ο Κωσταντίνος. ο Δικός μας Ανθρωπος...
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Δημοσίευση σχολίου