Στο Βαθύ Κόκκινο σήμερα δημοσιεύεται μια πολύ ενδιαφέρουσα ως προς το περιεχόμενό της ανακοίνωση, μιας συνδικαλιστικής ή πολιτικής- συνδικαλιστικής συλλογικότητας, που υπογράφει με τον τίτλο "Αντεπίθεση Εργαζομένων".
Προσωπικά δεν γνωρίζω ποια πρόσωπα βρίσκονται πίσω από τη συλλογικότητα αυτή, ούτε ποιο ιδεολογικό ρεύμα ακριβώς εκφράζουν. Μένω λοιπόν στα γραπτά τους, στα αιτήματα και τις διαπιστώσεις της ανακοίνωσης που δημοσίευσαν.
Η παραπάνω ανακοίνωση λοιπόν προσφέρεται για τη συναγωγή πολλών και βασικών πολιτικών διδαγμάτων στους μαρξιστές-λενινιστές. Ενώ τα συγκεκριμένα αιτήματα που θέτει αυτή η συνδικαλιστική κίνηση, η "Αντεπίθεση" (σχετικά με την ανάγκη πάλης για ανατροπή της κυβέρνησης της αντιδραστικής δεξιάς, τσάκισμα κι ακύρωση όλων των αντιδραστικών νεοφιλελεύθερων νόμων και μνημονίων, άμεση διεκδίκηση αύξησης μισθών στο ύψος των λαϊκών αναγκών της συγκυρίας, εθνικοποίηση κι επίταξη των βασικών φυσικών πόρων κι αγαθών πρώτης ανάγκης) είναι απολύτως σωστά, ωστόσο το γεγονός ότι στην ίδια ανακοίνωση θεωρεί ..."σταλινικό" (!) το συνδικαλιστικό σχήμα ΠΑΜΕ του εγχώριου ρεβιζιονιστικού κόμματος, αποκαλύπτει την πολιτική βάση πάνω στην οποία στηρίζεται αυτή η συγκεκριμένη "Αντεπίθεση Εργαζομένων".
Είναι ολοφάνερο ότι εδώ έχουμε να κάνουμε είτε με μια τροτσκιστική είτε με μια αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση, είτε με κάποια εκλεκτικιστική θεωρητική κατεύθυνση, δηλ. με μια κατεύθυνση που δεν μπορεί να εκτιμήσει σωστά τις πολιτικές έννοιες και την ιστορία του λαϊκού μας κινήματος σε όλο τον κόσμο.
Φυσικά η "Αντεπίθεση" δεν είναι η μόνη οργάνωση που ακολουθεί μια τέτοια διαστρεβλωτική γραμμή σχετικά με την ιστορία και τους κορυφαίους ηγέτες του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, δεν είναι η μόνη που παρουσιάζει τον ... Ιωσήφ Στάλιν ως ... σκιάχτρο και μπαμπούλα, για να τρώνε τα μωρά το φαγητό τους, ούτε βέβαια αυτή η συγκεκριμένη μικρή σε δύναμη συνδικαλιστική κίνηση φέρνει η ίδια και τη συνολική ευθύνη για τη διαστρέβλωση αυτή, τη χυδαία κι άδικη. Με όποιον δάσκαλο καθίσανε, τέτοια γράμματα έμαθαν οι φίλοι μας, σε καιρούς παγκόσμιας αντεπαναστατικής διαστρέβλωσης και ακραίας συκοφαντίας.
Τι κάνουμε λοιπόν εμείς ως μαρξιστές-λενινιστές με κάτι τέτοια σχήματα και κατευθύνσεις; Κρατάμε καταρχάς την ψυχραιμία μας και δεν μηδενίζουμε εξαρχής κανέναν αγωνιστή και καμία οργάνωση, εφόσον δείχνει διάθεση ταξικής πάλης. Στα ζητήματα της καθημερινής, τρέχουσας διεκδίκησης, αλλά και των ευρύτερων πολιτικών διεκδικήσεων, των άμεσων δημοκρατικών- αντιιμπεριαλιστικών και αντιπλουτοκρατικών στόχων και καθηκόντων που τίθενται για το κίνημα, εφόσον κι εμείς συμφωνούμε (και δεν έχουμε λόγο να μη συμφωνούμε!) στην κατεύθυνση αυτών των ίδιων στόχων με κάθε τέτοια οργάνωση, τύπου "Αντεπίθεσης", πρέπει οπωσδήποτε να ακολουθήσουμε απέναντί της τη γραμμή της πολιτικής συνεργασίας, του ενιαίου αγωνιστικού μετώπου.
Δεν θα είμαστε τουλάχιστον εμείς αυτοί που θα κλείσουμε πόρτες και θα αρνηθούμε τη συνεργασία, την κοινή πάλη. Στα ζητήματα όμως που αφορούν την ιστορία και τη θεωρία του κομμουνιστικού μας κινήματος πρέπει να κρατήσουμε το ιδεολογικό μέτωπο καθαρό κι ανειρήνευτο απέναντι σε κάθε σχετική διαστρέβλωση οιασδήποτε τέτοιας οργάνωσης που παρουσιάζει το άσπρο για μαύρο. Να χτυπήσουμε λοιπόν από κοινού με κάθε αγωνιστική οργάνωση, και μάλιστα αλύπητα, την κυβέρνηση και το καθεστώς το ίδιο συνολικά, αλλά να μη χαρίσουμε κάστανα ούτε για ένα λεπτό σε όσους θέλουν να μας μάθουν ανάποδα τη θεωρία και την ιστορία μας.
Μόνο έτσι θα ρυμουλκήσουμε με τον καιρό, και -εννοείται- με την πειθώ των ατράνταχτων επιχειρημάτων και ιστορικών στοιχείων, θα φέρουμε τελικά στη γνώση και στη σωστή άποψη σχετικά με την ιστορία και τη θεωρία μας τους αγωνιστές εκείνους που τώρα βρίσκονται αθέλητα σε πλάνη.
Αν το κομμουνιστικό κόμμα στην Ελλάδα ήταν συγκροτημένο σε μια σωστή μ-λ γραμμή κι όχι στη ρεβιζιονιστική κατεύθυνση, (είτε δεξιά οπορτουνιστική είτε ..σεχταριστική- αριστερίστικη, όπως τώρα...), μια τέτοια ακριβώς γραμμή θα εφάρμοζε απέναντι στις οργανώσεις του τροτσκισμού και του αναρχοσυνδικαλισμού, απέναντι σε οργανώσεις αριστερές- προοδευτικές- αντιιμπεριαλιστικές γενικότερα.
Σήμερα όμως αυτό που κυριαρχεί στη γραμμή των "Κ"ΚΕ-ΠΑΜΕ είναι η κομματική τους περιχαράκωση, η δημιουργία ..."υγειονομικής ζώνης", τάφρου αγεφύρωτης, γύρω από τον Περισσό και η αποκήρυξη μετά βδελυγμίας κάθε γραμμής πολιτικών συμμαχιών και ενιαίου μετώπου πάλης των αριστερών δυνάμεων.
Συνεπώς, από την πλευρά αυτή, από την ηγεσία δηλαδή των "Κ"ΚΕ-ΠΑΜΕ, δεν περιμένουμε τίποτα. Οι σημερινοί οπαδοί φυσικά αυτής της ηγεσίας εμάς δεν μας αφήνουν καθόλου αδιάφορους ούτε βέβαια τους απαξιώνουμε ούτε τους κλείνουμε την πόρτα. Κάθε άλλο! Μαζί μας επιδιώκουμε να τους πάρουμε σε σωστή γραμμή πάλης να τους οδηγήσουμε!.
Οι υπόλοιποι λοιπόν εμείς, οι διάσπαρτοι σε μικρές οργανώσεις συλλογικότητες ή κινήσεις κομμουνιστές, οι κομμουνιστές μαρξιστές-λενινιστές, οφείλουμε και πρέπει να ξεπεράσουμε το ταχύτερο δυνατόν τις δικές μας διχαστικές μας παθογένειες, τις κληρονομημένες από μια οικτρή εποχή ήττας του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος. Οφείλουμε να βρούμε το ταχύτερο δυνατόν το δρόμο της κομματικής μας ενότητας για την ανασυγκρότηση ενός πραγματικού-ενιαίου ΚΚΕ και για τη χάραξη γραμμής ενιαίου μετώπου πάλης με κάθε αγωνιστική αριστερή αντιιμπεριαλιστική ή παρεμφερή δημοκρατική κατεύθυνση κι οργάνωση, για να χτυπήσουμε το τέρας που μας πίνει το αίμα, χωρίς φυσικά να κάνουμε την παραμικρή ιδεολογική έκπτωση.
Τότε και μόνο τότε το πραγματικό επαναστατικό επιτελείο της εργατικής τάξης, το κομμουνιστικό κόμμα που αξίζει τον τίτλο του θα ηγεμονεύει από κάθε άποψη μέσα στο αριστερό λαϊκό κίνημα και στο ενιαίο μέτωπο.
Ας τα σκεφτεί όλα αυτά κάθε κομμουνιστής, κάθε πραγματικός αριστερός άνθρωπος κι ας πάρει τις αποφάσεις του, προτού οι ταξικοί εχθροί του προλεταριάτου κι όλων των εργαζομένων ρίξουν μαύρη τσιμεντένια ταφόπλακα, πάνω σε κάθε λαϊκό δικαίωμα κι ελευθερία για τα επόμενα εκατό χρόνια πανούκλας...
Δημοσίευση σχολίου