Αν θες Ειρήνη, κάνε Επανάσταση. Επανάσταση Κομμουνιστική για Λαϊκή (δηλαδή αληθινή) Δημοκρατία. Οτιδήποτε άλλο σε βάζει στη μηχανή του κιμά των καπιταλιστών. Αυτών που θα σε βάλουν να πολεμήσεις, να σκοτωθείς, να ακρωτηριαστείς, για να κερδίσουν οι ίδιοι.
Ρωσία 1917. Ο Τσάρος έπεσε, όμως οι αστοί ήθελαν να συνεχίσουν τον πόλεμο. Οι μόνοι που έλεγαν για Ειρήνη ήταν οι Μπολσεβίκοι. Η πλειοψηφία ήθελε επίσης να τελειώσει ο πόλεμος, αλλά όλες οι αστικές συμμορίες, από εθνικιστές μέχρι ρεφορμιστές, ήθελαν «μάχη μέχρις εσχάτων». Έναν πόλεμο καταστροφικό, που το μόνο που έκανε ήταν να αυξάνει τις απώλειες, τις καταστροφές, την πείνα, τη δυστυχία. Α! Και τα κέρδη μερικών πλουσίων.
Άγγλοι και Γάλλοι φυσικά ήθελαν να πολεμήσουν οι Ρώσοι ως τον τελευταίο τους στρατιώτη. Γι αυτό και είπαν πως ο Λένιν ήταν πράκτορας των Γερμανών πράγμα που αναμασούσαν οι Ρώσοι αστοί και οπορτουνιστές. Το τι ήταν οι Κομμουνιστές φάνηκε τόσο στην Ειρήνη, που έφτιαξαν χώρα από τα αποκαΐδια όσο και στο Β’ Παγκόσμιο, όταν δέχτηκαν επίθεση των Γερμανών ναζί, παρόλο που δεν την προκάλεσαν κι έκαναν προσπάθειες να την αποφύγουν. Ο Λένιν χάρη στην πολιτική του έβαλε τα θεμέλια μιας πανίσχυρης δύναμης. Χωρίς αυτόν η Ρωσία θα παρέμενε φτωχή πρωτόγονη χώρα, έρμαιο των ιμπεριαλιστών. Όπως η Κίνα πριν το Μάο.
Πότε πολεμάμε λοιπόν εμείς οι Κομμουνιστές; Όταν υπερασπιζόμαστε το λαό. Αυτό έγινε με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Αν δεν δρούσαμε κατά των Γερμανών, θα πέθαιναν πολλοί περισσότεροι κι ακόμα χειρότερα, θα στέλνονταν χιλιάδες να πεθάνουν στο Ανατολικό Μέτωπο. Πότε δεν πολεμάμε; Όταν οι αστοί μας βάζουν να σκοτωθούμε για να κερδίζουν. Νομίζω πως έχουμε τη λογική να ξέρουμε πότε είναι η μια περίπτωση και πότε η άλλη. Έτσι δεν θέλω να σκοτώσω Βόρειο Μακεδόνα, Τούρκο, Αλβανό, Βούλγαρο, γενικά κανένα. Αν γίνει πόλεμος για τα πετρέλαια πχ, σημαίνει πως οι αστοί της μιας και της άλλης χώρας δεν τα βρήκαν μεταξύ τους. Δε μας αφορά. Η τιμή του θα ακριβύνει έτσι κι αλλιώς.
Ο μόνος πόλεμος που πρέπει να πολεμήσουμε είναι ο Ταξικός. Παλεύουμε για ότι εξυπηρετεί το Λαϊκό Κίνημα. Και μη βιαστούν κάποιοι εθνικιστές να μιλήσουν για «εχθρούς του έθνους», γιατί τους λέω πως τους δουλεύουν ψιλό γαζί. Δεν υπάρχουν ούτε αιώνιοι φίλοι, ούτε αιώνιοι εχθροί. Υπάρχουν αιώνια συμφέροντα κι εμείς φροντίζουμε τα συμφέροντα των εργαζομένων, κι όχι κάθε κυβερνητικού καθάρματος.
Γι αυτό λοιπόν κάθε φορά που κάνουμε πολέμους, ταΐζοντας εθνικιστικό κουτόχορτο, παθαίνουμε τις χειρότερες νίλες. Δε μας άκουσαν το 1919, ούτε το 1922. Ήθελαν να εξαφανίσουν τους Τούρκους, κι αφάνισαν τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας. Οι αστοί, όχι εμείς, που είχαμε προειδοποιήσει. Το ίδιο το 1974, που οι ηλίθιοι χουντικοί προδότες, έπαιξαν το παιχνίδι των ΗΠΑ κι έχασαν τη μισή Κύπρο.
ΥΓ: Μια σύνδεση με το σήμερα. Η Κύπρος νικάει, όπως νικάει η Ουκρανία. Οι Τούρκοι εισβολείς δεν προχώρησαν ούτε μέτρο από το 1974. «Μόνο» το 40% πήραν. Το λέω για να δείτε τι κουταμάρες αραδιάζουν καθημερινά τα ΜΜΕ.
Δημοσίευση σχολίου