κ’ είταν Παρασκευή Μεγάλη, 14 του Απρίλη,
και κει που η γης ανάβρυζε κρινάκια, παπαρούνες χαμομήλια για το Πάσχα
σκάφτηκαν τάφοι και στους τάφους δε χωρούσαν οι λεβέντες,
και μες στα σπλάχνα δε χωρούσε τόσος πόνος.....
Αϊ, μανάδες Αγρινιώτισσες, τι μαύρο πουν’ το μαύρο χρώμα,
η μαύρη νύχτα και το μαύρο σας σταυροδετό τσεμπέρι,
το κυπαρίσσι της σιωπής στο μαύρο κορφοβούνι
ως και της λεμονίτσας τ’ άσπρα λουλουδάκια μαύρισαν κ’ εκείνα
ως και το κόκκινο αίμα των παιδιών σας μαυρολογούσε πάνω στα λιθάρια.
‘Αϊ, μανάδες Αγρινιώτισσες, μαύρος καημός που βόσκησε τα φύλλα της καρδιάς σας,
όμως το γαίμα των παιδιώνε σας βγαίνει πάνω απ’ το μαύρο
κόκκινο της θυσίας, της αγρύπνιας κόκκινο,
κόκκινο της αυγής και της ελπίδας,
το κόκκινο της λευτεριάς, κόκκινο κατακόκκινο.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ Το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου για τους εκτελεσθέντες κατοχή Αγρινιώτες και για όλους τους Ρωμιούς – θύματα του ναζισμού
Μαύρη μέρα χαραγμένη ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη των Αγρινιωτών και όχι μόνο παραμένει η 14 Απρίλη του 1944 που τύχαινε Μεγάλη Παρασκευή. Τότε που οι Γερμανοί κατακτητές, με την ουσιαστική συμμετοχή μονάδων των προδοτικών Ταγμάτων Ασφαλείας που τελούσαν υπό τις διαταγές του Γεωργίου Τολιόπουλου, εκτελούν 120 κρατούμενους αγωνιστές ως αντίποινα στην δράση των ανταρτών που ΕΛΑΣ.
Δημοσίευση σχολίου