Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ τα ΜΜΕ του (δυτικού) κόσμου... Είναι ο μύθος της «ελεύθερης» και «δημοκρατικής» Αμερικής.
Πως δημιουργήθηκε; Όπως δημιουργείται η εντύπωση της «επίπεδης υδρογείου». Με το ανέμισμα μπροστά στα μάτια των αναγνωστών/ακροατών επιμέρους δημοκρατικοφανών (επίπεδων) στοιχείων και την απόκρυψη εκείνων που αποκαλύπτουν τη συνολική εικόνα του αντιδημοκρατικού καθεστώτος (σφαιρικής υδρογείου).
Η χώρα που καυχάται ότι εξάγει τη δημοκρατία στον υπόλοιπο κόσμο (θα δούμε πως), δεν είχε ποτέ ουσιαστικά δημοκρατία στο εσωτερικό της.
«Ελεύθερη», «δημοκρατική» εκλογή Προέδρου στις ΗΠΑ... Όχι ακριβώς...
Ο λαός δεν θεωρείται ότι έχει την κατάλληλη κρίση και εκπαίδευση για να εκλέξει τον ηγέτη της χώρας. Η εκλογή του ανατίθεται σε μια ελίτ, στο Σώμα των Εκλεκτόρων (538).
Το ποσοστό προσέλευσης στις κάλπες είναι απ τα χαμηλότερα στον κόσμο. Και πως να μην είναι;
Οι υποψήφιοι για να στηρίξουν την πανάκριβη καμπάνιά τους, πρέπει να εξασφαλίσουν δωρητές και χορηγούς.
Το σύστημα εκλογής του Προέδρου είναι τελικά εξαιρετικά διαβλητό, περίπλοκο και μη δημοκρατικό. Μπορεί να βγει κάποιος Πρόεδρος έχοντας πάρει λιγότερες ψήφους απ τον αντίπαλό του (όπως ο Τραμπ, με 3,5 εκατομμύρια λιγότερες ψήφους απ την Κλίντον).
Η ανισότητα στην ψήφο σπάει ρεκόρ. Η ψήφος σε μια περιοχή μπορεί να μετρά δεκάδες φορές περισσότερο απ την ψήφο σε μια άλλη περιοχή.
Στις 48 απ τις 50 πολιτείες των ΗΠΑ ισχύει το πλειοψηφικό σύστημα στην εκλογή των εκλεκτόρων. Οι ψήφοι που μετράνε πάνε στον νικητή. Οι ψήφοι των ηττημένων πάνε στα σκουπίδια. Είναι ανύπαρκτες (μιλάμε για εκατομμύρια ψήφους).
Αυτό το σύστημα δημιουργεί τη βάση για τη θεωρία της χαμένης ψήφου. Εξαλείφει τις πιθανότητες εκλογής τρίτων υποψηφίων, πέραν του Δημοκρατικού και του Ρεπουμπλικανού.
Οι εκλογές χαρακτηρίζονται από τεράστιες αναμονές σε ουρές, αλλαγές εκλογικών κέντρων την τελευταία στιγμή, «μαγείρεμα» εκλογικών καταλόγων (η κατάρτιση των οποίων ανατίθεται συχνά σε ιδιωτικές εταιρίες).
Ο δημοσιογράφος Γκρέγκ Πάλαστ εκτίμησε ότι μεταξύ 2014-2016, 16,7 εκατομμύρια αμερικανοί διαγράφηκαν απ τους εκλ καταλόγους, λόγω «αλλαγής διεύθυνσης» (στην τεράστια πλειοψηφία τους εντελώς άδικα).
Υπάρχουν καμουφλαρισμένοι ρατσιστικοί νόμοι και νόμοι αποκλεισμού απ την ψηφοφορία, συγκεκριμένων ομάδων του πληθυσμού (όπως πχ η αναγόρευση σε κακούργημα της συμμετοχής σε ορισμένου είδους διαδηλώσεις και άρα ο αποκλεισμός απ την ψηφοφορία).
Εδώ δεν πρέπει να παραλείψουμε ν αναφέρουμε την παράδοση του θεσμού του Boss (αφεντικού). Ο αμερικανός συγγραφέας Μακντόναλντ δίνει για τον Boss τον ακόλουθο ορισμό: «Ο ρόλος του Boss είναι να διαλέγει τις μαριονέτες. Κυβερνήτες, δημάρχους ή υπαλλήλους, που θα αρχίσουν να χορεύουν μόλις τραβήξει τους σπάγγους. Αυτοί εκτελούν τις διαταγές του γιατί ξέρουν ότι το πολιτικό τους μέλλον βρίσκεται στα χέρια του...».
Χάρη σ έναν απ αυτούς, τον Tom Pendergast, στο βασίλειό του, στο Κάνσας Σίτυ, 75 κατάδικοι είχαν προσληφθεί σαν αστυνομικοί. Χάρη στο ίδιο πρόσωπο, ένας πρώην χρεωκοπημένος, ο Χάρυ Τρούμαν, έγινε δικαστής, γερουσιαστής και Πρόεδρος των ΗΠΑ. Είναι αυτός που έριξε τις 2 ατομικές βόμβες στις ιαπωνικές πόλεις Χιροσίμα και Ναγκασάκι, με τελικό απολογισμό 450.000 νεκρούς ΑΜΑΧΟΥΣ. Αυτά είναι εγκλήματα πολέμου, που η ανθρωπότητα – αν γλυτώσει απ αυτό το είδος όπλων και των χρηστών τους – θα πρέπει να τα θυμάται και να τα στηγματίζει αιώνια.
Βέβαια εκεί που «δίνουν τα ρέστα τους» οι «δημοκρατικές» ΗΠΑ, είναι στην εξαγωγή της «δημοκρατίας» τους.
Το ιστορικό των παρεμβάσεων, των σαμποτάζ, των εκβιασμών, των προσπαθειών πραξικοπημάτων των ΗΠΑ σε ξένες χώρες, δεν έχει τέλος.
Απ τις χαρακτηριστικότερες προσπάθειες εξαγωγής της «δημοκρατίας» τους, είναι η σχεδίαση της δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή (έμεινε στην εξουσία 30 χρόνια και άφησε πίσω του 45.000 νεκρούς). Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα αποκαλύπτουν πως ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Νίξον και οι συνεργάτες του, ενορχήστρωναν την ανατροπή του χιλιανού προέδρου Σ. Αλλιέντε. Εκτιμούσαν ότι «αν ο Αλλιέντε πετύχει, θα δώσει κουράγιο και σε άλλους στη Λατινική Αμερική. Αν αφήσουμε τους ηγέτες της Λ. Αμερικής να πιστέψουν ότι μπορούν να κινηθούν όπως η Χιλή, θα έχουμε προβλήματα».
Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε την επιβολή της 7χρονης δικτατορίας στη χώρα μας, με τον πράκτορα της CIA Παπαδόπουλο.
Εξεταστικές επιτροπές στις ΗΠΑ το 1975 για τις παράνομες δραστηριότητες της CIA τα προηγούμενα 15 χρόνια, αποκάλυψαν 8 απόπειρες δολοφονίας του ηγέτη της Κούβας Κάστρο, του ηγέτη του Βελγικού Κογκό Πατρίς Λουμούμπα (με προσωπική εντολή του Αϊζενχάουερ), του προέδρου του Νότιου Βιετνάμ, της Δομινικανής Δημοκρατίας, του ηγέτη της Ινδονησίας, του προέδρου της Αϊτής. Στο εσωτερικό της χώρας, εκατομμύρια πολίτες, αγωνιστές του αντιπολεμικού, του φοιτητικού και του αντιρατσιστικού κινήματος, φακελώνονται, τηλέφωνα παγιδεύονται, γραφεία και λέσχες γεμίζουν «κοριούς», πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς διαβρώνονται από χαφιέδες. Ένα μεγάλος μέρος του αμερικανικού λαού, αντιμετωπίζεται σαν εσωτερικός εχθρός.
Τη δολοφονία του Προέδρου των ΗΠΑ Τζον Κένεντι, έρευνα του ABC News που έγινε το 2003, έδειξε ότι το 70% των αμερικανών την αποδίδει σε ένα καλά οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας και δεν πιστεύει το παραμύθι του μοναχικού εκτελεστή Όσβαλντ.
Σήμερα, χάρη στον Τζούλιαν Ασάνζ και στον ιστότοπο που δημιούργησε, τα Wikileaks, με τη δημοσιοποίηση χιλιάδων απόρρητων εγγράφων, αποκαλύφθηκαν εγκλήματα πολέμου των ΗΠΑ στο Ιράκ. Αντί όμως να γίνει έρευνα για τα εγκλήματα πολέμου, ο Ασάνζ αφού καταδιώχθηκε, είναι υπό κράτηση επί χρόνια, με κατηγορίες που δεν μπορούν ν αποδειχθούν, και αν εκδοθεί στις ΗΠΑ, αντιμετωπίζει πιθανή ποινή 175 χρόνων φυλάκισης για «κατασκοπεία». Η ερευνητική δημοσιογραφία κατηγορείται σαν κατασκοπεία , προκειμένου να επιβληθεί λογοκρισία από μια τυρανία. Έτσι γίνεται έγκλημα το να πεις την αλήθεια. Η δυτική «δημοκρατία» δολοφονεί την αλήθεια και όσους την αποκαλύπτουν, μπροστά στα μάτια μας.
Θα συνεχίσουμε να βλέπουμε την ΕΙΚΟΝΑ, ή θα δούμε επιτέλους την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;...
Απρίλης 2022
Γιώργος Παπανικολάου
Δημοσίευση σχολίου