1953. 7 Μαΐου. Ιδρύεται η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών Ελλάδας (ΚΥΠΕ), που λίγο μετά γίνεται ΚΥΠ καθώς βγαίνει από τον τίτλο -όχι τυχαία- το "Ελλάδας", ενώ από το 1986 λέγεται ΕΥΠ δείχνοντας το χιούμορ του ΠΑΣΟΚ, που θα βάλει το "Εθνική" στη θέση της λέξης "Κεντρική".
Οπότε σήμερα γιορτάζουν οι πράκτορες. Πράκτορες σαν τον 007, τον 000 (Θου-Βου) και άλλα νούμερα.
"Καθ' όλη τη διάρκεια των κυβερνήσεων Παπάγου και Καραμανλή, η ελληνική ΚΥΠ ήταν υπό τον απόλυτο έλεγχο της αμερικανικής CIA: τόσο μεγάλος ήταν ο βαθμός υποτέλειας, ώστε οι μισθοί των πρακτόρων πληρώνονταν απευθείας από τους Αμερικανούς, χωρίς καμία ανάμειξη του ελληνικού κράτους, έως ότου αυτή την πρακτική σταμάτησε ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1964".
Παρακάτω θα μιλήσουμε αναλυτικά για τον ρόλο της ΚΥΠ/ΕΥΠ.
Τώρα να αναφέρουμε κάποιους "διάσημους" κατασκόπους που υπήρξαν μετά τη Μεταπολίτευση.
Ο Θεοφάνης Τόμπρας επί ΠΑΣΟΚ πχ έκανε καταπληκτική δουλειά. Άσος στο να κρυφακούει.
Αλλά και η ΝΔ είχε "αστέρια", για να μη λένε κάποιοι, πως δεν υπάρχει αξιοκρατία. Μάλιστα, κύριες και κύριοι, έχουμε τους πιο αποτελεσματικούς πράκτορες. Κι ακόμα καλύτερους εισπράκτορες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Η ΝΔ λοιπόν είχε το στρατηγό Νίκο Γρυλλάκη, που είχε εκπαιδευτεί από τη CIA. Τι διδακτορικά, μεταπτυχιακά, πτυχία, ξένες γλώσσες, υπολογιστές και σαχλαμάρες; Τελικά η μόνη σχολή που έχει πέραση στην Ελλάδα διαχρονικά είναι αυτή της CIA. Σύμβουλος και συνεργάτης του μπαμπά του Κούλη, ο στρατηγός μπλέχτηκε σε ένα σωρό υποθέσεις: Δωροδοκίες πολιτικών, υποκλοπές - μαζί με το Χρήστο Μαυρίκη, παράνομες παρακολουθήσεις και πολλά άλλα.
Τόσα χρόνια η ΚΥΠ - ΕΥΠ ή όπως αλλιώς την πουν, υπηρετεί πιστά τα συμφέροντα των Αμερικάνων και της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα καθώς εκτελεί κατά γράμμα τις εντολές κάθε μαριονέτας των ΗΠΑ, που αυτοαποκαλείται κατ' ευφημισμό "Κυβέρνηση".
Είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσει πιο έντονα τη δουλειά της. Και μάλιστα στην εποχή μας που έχει δουλειές με φούντες. Οπως μάλιστα αποκάλυπτε καθεστωτικός δημοσιογράφος "Οι «μεγάλοι αδελφοί» της ΕΥΠ και της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας υπολογίζεται ότι σε καθημερινή βάση για λόγους δημόσιας ή και εθνικής ασφάλειας παρακολουθούνται συνολικά τα τηλέφωνα τουλάχιστον 1.500 ατόμων και υπολογίζεται ότι κάθε 24ωρο καταγράφονται περίπου 50.000 συνομιλίες". Κι αυτό ξέχωρα απ' τις υπόλοιπες δουλειές που κάνουν τα καλόπαιδα της ΕΥΠ.
***
Να προσθέσουμε και κάποιες περισσότερες πληροφορίες
Ηταν η εποχή που ο πρωθυπουργός της χώρας μας Α. Παπάγος – ο πρώην αρχιστράτηγος του ελληνικού μοναρχοφασιστικού στρατού που δεν δίσταζε να διακηρύσσει δημόσια, απευθυνόμενος στον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ, «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» – δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια μαριονέτα στα χέρια του περιβόητου Αμερικανού πρέσβη Πιουριφόι, ο οποίος ουσιαστικά διοικούσε την μπανανία- Ελλάδα.
Η ΚΥΠ η ποιο «βρόμικη» κρατική υπηρεσία από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους δεν προήλθε από παρθενογένεση.
Η μήτρα της ήταν η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών – Ερευνών (ΚΥΠ-Ε), ένα δημιούργημα της CIA, με την συνδρομή Βρετανών πρακτόρων, που πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές του εμφυλίου πολέμου αρχικά με περιορισμένη δράση, για να γιγαντωθεί από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια.
Ηταν τότε που άρχισε να στρατολογεί χαφιέδες «πολυτελείας», με ιδιαίτερη προτίμηση σε δημοσιογράφους, για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού κομμουνιστικού κινδύνου».
(Πολύ γλαφυρή η απεικόνιση αυτού του γεγονότος στην κινηματογραφική ταινία του Νίκου Τζίμα «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» και την εμπλοκή της ΚΥΠ-Ε στην σκευωρία κατά του Μπελογιάννη και των συντρόφων του).
Ηταν η εποχή, που με ηττημένο το λαϊκό κίνημα, με φυλακές και ξερονήσια γεμάτα αγωνιστές, η αστική δικτατορία του κεφαλαίου αρχίζει να εδραιώνεται.
Μαζί με την ανοιχτή τρομοκρατία και τις διώξεις προοδευτικών πολιτών, το αστικό κράτος έστησε και τους μηχανισμούς του για να «κάψει» κάθε σκέψη που αμφισβητούσε την δικιά του εξουσία. Στην κατεύθυνση αυτή ήταν απαραίτητη μια ισχυρή μυστική υπηρεσία που η οποία υπό τις οδηγίες και τη χρηματοδότηση της CIA τέθηκε στην υπηρεσία της «πάταξης του κομμουνιστικού κινδύνου».
Τη διοίκηση της ΚΥΠ ανέλαβε για μια δεκαετία, μέχρι τη νίκη της Ένωσης Κέντρου στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1963, ο Αντιστράτηγος Νάτσινας που είχε συμμετάσχει στο κίνημα του 1951.
Ο Νάτσινας, ταυτόχρονα, ήταν μέλος του ΙΔΕΑ και αποτελούσε το σύνδεσμο της οργάνωσης αυτής με την ΚΥΠ, μέσα από την οποία μπορούσε να καλύπτει τα βήματα των συνωμοτών του ΙΔΕΑ.
Επί θητείας Νάτσινα, η ΚΥΠ μεταβλήθηκε σε κράτος εν κράτει ασκώντας ασφυκτικό έλεγχο σε κάθε κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα. Η υπηρεσία αυτή, εμποτισμένη με το δόγμα του αντικομμουνισμού, προσανατολίστηκε σχεδόν αποκλειστικά εναντίον του «εσωτερικού εχθρού», ενώ υπήρχαν δράσεις της που ξέφευγαν απόλυτα από τον έλεγχο ακόμα και των αστικών κυβερνήσεων. Τα τηλέφωνα σχεδόν όλων των πολιτικών και όσων το καθεστώς θεωρούσε πολιτικούς του αντιπάλους, παρακολουθούνταν σε καθημερινή βάση.
Επί των ημερών του Νάτσινα η ΚΥΠ απασχολούσε 1.200 άτομα, ενώ διέθετε και έναν ειδικό κλάδο για την εσωτερική ασφάλεια, όπου αργότερα τμηματάρχης ανέλαβε ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος ο οποίος υπηρετούσε ως σύνδεσμος αξιωματικός της ΚΥΠ με τη CIA ήδη από το 1952.
Από την ΚΥΠ πέρασε όλη αφρόκρεμα του ντόπιου φασισταριού: Γεωργαλάς, Μακαρέζος, Ρουφογάλης και άλλα τέτοια φυράματα.
Εξετάσεις στους Αμερικάνους και στην ντόπια ολιγαρχία, η ΚΥΠ, έδωσε όταν έφτιαξε και εκτέλεσε το περίφημο «σχέδιο Περικλής» στις εκλογές βίας και νοθείας το 1961. Τότε που ψήφισαν και τα δέντρα. Αποκλειστικός της ρόλος ήταν να δημιουργεί και να καθοδηγεί παρακρατικές οργανώσεις στυλ «Καρφίτσας», ενώ έχουν γραφτεί πολλά για τον βρώμικο ρόλο της στην δολοφονία του Γ. Λαμπράκη τον Μάη του ’63 στην Θεσσαλονίκη.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανένας για τον ρόλο της ΚΥΠ;
Την εμπλοκή της στην σκευωρία του «ΑΣΠΙΔΑ»;
Στην υπόθεση «Δίκης Αεροπόρων»;
Στο ρόλο που έπαιξε στην δικτατορία, που είχε σαν αποκλειστική ασχολία το κυνήγι των κομμουνιστών και των λεγόμενων συνοδοιπόρων;
Τον απάνθρωπο βασανισμό στα μπουντρούμια της ΚΥΠ Θεσσαλονίκης και τον θάνατο στα χέρια των βασανιστών του, του Γιώργου Τσαρουχά, Γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης του –παράνομου τότε- ΚΚΕ, επικεφαλής του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Μετώπου Θεσσαλονίκη το 1968;
Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι ο κεντρικός πυρήνας της συνωμοτικής ομάδας που οργάνωσε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 ανήκε στην ΚΥΠ και είχε στενές διασυνδέσεις μαζί της. Από τους 24 κατηγορουμένους που δικάστηκαν ως πρωταίτιοι για το πραξικόπημα, οι περισσότεροι είχαν θητεύσει στην ΚΥΠ και στις υπηρεσίες πληροφοριών του Β' Γραφείου των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, με τις οποίες διατηρούσαν έναν ιδιαίτερο δεσμό:
Γεώργιος Παπαδόπουλος: Μακρά θητεία στην ΚΥΠ. Θεωρούνταν ο ισχυρός άνδρας της ΚΥΠ με μεγάλη επιρροή στον χώρο της. Είχε στενές διασυνδέσεις με τη CIA.
Νικόλαος Μακαρέζος: Η δικτατορία τον βρήκε διευθυντή του Α Κλάδου της ΚΥΠ. Πρώην στρατιωτικός ακόλουθος στη Βόννη.
Στυλιανός Γ. Παττακός: «Η πρωτότοκος κόρη του και στενή του συνεργάτις ειργάζετο εις την ΚΥΠ ως ιδιαιτέρα γραμματεύς του διευθυντού της Υπηρεσίας αντιστράτηγου Κυριάκου Παπαγεωργόπουλου την περίοδο πριν από το πραξικόπημα, που τον αντικατέστησε η δικτατορία της 21ης Απριλίου. Το απόγευμα της 19ης Απριλίου 1967, η κόρη του Παττακού παραβρέθηκε στη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην πατρική της οικία και στην οποία συμμετείχαν οι Γ. Παπαδόπουλος, Ν. Μακαρέζος και Στ. Παττακός. Η ίδια εδακτυλογράψησεν όσα χειρόγραφα της έδωσαν οι συνωμότες, που περιλάμβαναν «τα τελικά σημεία, τα οποία επρογραμμάτιζαν λεπτομερώς - κατά λεπτόν - τας ενέργειας όλων των παραγόντων της επαναστάσεως από της ώρας Ώ" (έναρξης του πραξικοπήματος) έως και της ώρας ορκωμοσίας της Κυβερνήσεως».
Οδυσσέας Αγγελής: Διετέλεσε διευθυντής του Β’ Γραφείου ΓΕΣ (Πληροφοριών). «Εξετιμάτο τα μέγιστα από τους κύκλους του ΝΑΤΟ». Αρχηγός ΓΕΣ στη διάρκεια της δικτατορίας.
Αλέξανδρος Χατζηπέτρος: Διοικητής της βάσης του ΝΑΤΟ στην Κρήτη. Μετά την επικράτηση της 21ης Απριλίου έγινε διευθυντής της ΚΥΠ.
Ιωάννης Λαδάς: «Υπηρετούσε σε ειδικό τμήμα της ΚΥΠ». Αργότερα διοικητής της ΕΣΑ (Ελληνική Στρατιωτική Αστυνομία).
Νικόλας Γκαντώνας: Η δικτατορία της 21ης Απριλίου τον βρήκε υπεύθυνο της ΚΥΠ Βόρειας Ελλάδας.
Κωνσταντίνος Καρύδας: Με μακρά θητεία στην ΚΥΠ (Θεσσαλονίκη κ.ά.).
Μιχάλης Ρουφογάλης: Υπηρετούσε στην ΚΥΠ πριν και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, οπότε έγινε διευθυντής της. Δημήτρης Ιωαννίδης: ΚΥΠ και ΕΣΑ. Στενές διασυνδέσεις με τη CIA.
Νικόλαος Ντερτιλής: Διετέλεσε προσωπάρχης της ΚΥΠ. Με δράση στην Κύπρο.
Ευάγγελος Τσάκας: Διετέλεσε διευθυντής του Γραφείου Ειδικών Επιχειρήσεων της ΚΥΠ.
Μιχαήλ Μπαλόπουλος: Η δικτατορία τον βρήκε να υπηρετεί στο Α2 του ΓΕΣ.
Ιωάννης Παλαιολόγος: Σε στενή διασύνδεση με το Α2 του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας και με την ΚΥΠ. Είχε παίξει ρόλο και στην υπόθεση των αεροπόρων. Μετά την πτώση της δικτατορίας διέφυγε στο εξωτερικό.
Οι παλαιότεροι ήξεραν πολύ καλά ότι η ΚΥΠ ήταν η κορωνίδα του συστήματος καταστολής του «εσωτερικού εχθρού», διαθέτοντας ένα δίκτυο έμμισθων ρουφιάνων που απλώνονταν μέχρι και το τελευταίο χωριό της επικράτειας.
Από τους νεότερους αρκετοί έφαγαν το παραμύθι της αντικατάστασης του «Κ» με το «Ε». Φυσικά, είτε με «Κ» είτε με «Ε» μπροστά, η κακόφημη αυτή υπηρεσία παρέμεινε πάντοτε το ίδιο.
Οπως άλλωστε το ίδιο παραμένει και το αστικό κράτος. Οργανο κυριαρχίας της άρχουσας τάξης, η οποία συνηθίζει να ταυτίζει το έθνος με τον εαυτό της και το εθνικό με το ιδιοτελές της συμφέρον. Ξέρουμε όμως ότι είναι άλλο το έθνος των αστών και άλλο το έθνος των προλετάριων.
Εξάλλου δεν πέρασαν και πολλά χρόνια από τότε που αποκαλύφθηκε ο ρόλος του ΚΥΠατζή Ντάνου Κρυστάλλη που έβαζε τις "ορφανές βόμβες" κατ' εντολή του ¨χειριστή" του -σύμφωνα με την πρακτόρικη ορολογία- Ιωάννη Αλεξάκη διοικητή της ΕΥΠ μέχρι το 1986, καθώς και του Σάββα Καλεντερίδη γνωστού από τον άθλιο ρόλο που έπαιξε στην παράδοση στους Τούρκους, από την κυβέρνηση Σημίτη, του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν.
Στοιχεία για την ανάρτησή μας αντλήσαμε από περασμένες δημοσιεύσεις μας και από το μπλοκ "ιστορικά -ντοκουμέντα"
Δημοσίευση σχολίου