Ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της Κ.Ε και υπεύθυνος του τμήματος Διεθνών Σχέσεων του ΚΚΕ, ο οποίος σπούδασε στη Μόσχα το χρονικό διάστημα 1985-1989, γράφει σε κείμενο που που δημοσιεύεται στην εφημερίδα Documento:
H Κόκκινη Πλατεία και γενικότερα το κέντρο της σοβιετικής πρωτεύουσας τη μέρα της Εργατικής Πρωτομαγιάς, που στη Σοβιετική Ενωση είχε καθιερωθεί ως Ημέρα της Διεθνούς Αλληλεγγύης των Εργαζομένων, αφήνει ανεξίτηλες αναμνήσεις σε όσους είχαμε την τύχη στα φοιτητικά μας χρόνια να βρεθούμε εκεί.
Εργαζόμενοι και φοιτητές από πολύ νωρίς ετοιμαζόμασταν για την πορεία στην Κόκκινη Πλατεία, στην οποία οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές προσέρχονταν στους τόπους των προσυγκεντρώσεων αφού νωρίτερα είχαν εξασφαλίσει πρόσκληση από το συνδικάτο ή τον σύλλογο στον οποίο ανήκαν.
Κυριαρχούσε η γιορτινή ατμόσφαιρα, ενώ τα συνθήματα που ήταν γραμμένα στα πανό συνδέονταν με τους στόχους που έβαζε η κάθε εργατική συλλογικότητα στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Σ’ εμάς τους ξένους φοιτητές -Ελληνες, Πορτογάλους, Ισπανούς, Λατινοαμερικανούς, Αφγανούς, Νοτιοαφρικανούς, Σύριους και από τις τόσες άλλες χώρες του καπιταλιστικού κόσμου που βρεθήκαμε στη φιλόξενη αγκαλιά του σοβιετικού λαού- κυριαρχούσε ο ενθουσιασμός για το γεγονός πως ήμασταν εκεί, στο κέντρο του σοσιαλιστικού κόσμου, ότι τιμούσαμε τους αγώνες της παγκόσμιας εργατικής τάξης με εκείνους που οικοδομούσαν μια νέα κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς πολέμους, χωρίς ρατσισμό.
Με τον καιρό και όσο τριβόμασταν με τη σοβιετική κοινωνία μπορεί αυτός ο ενθουσιασμός να παρέμενε ισχυρός, αλλά δίπλα του φύτρωναν ερωτηματικά, μιας και βλέπαμε πως για πολλούς εργαζόμενους και συμφοιτητές μας η όλη διαδικασία λάμβανε καθαρά τυπικό χαρακτήρα, όπως συνολικότερα η συμμετοχή τους στο σοβιετικό σύστημα, όπου παρατηρούσαμε σταδιακή υποχώρηση της λαϊκής συμμετοχής. Μες στην κοινωνία διεξάγονταν διεργασίες που αποδυνάμωναν το κοινωνικό και ενδυνάμωναν τα στενά ατομικά και ομαδικά συμφέροντα, δημιουργώντας στη λαϊκή συνείδηση αποξένωση από τα κοινά.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια ύπαρξης του σοσιαλισμού την Πρωτομαγιά ο ενθουσιασμός και το πάθος μας για την υπεράσπιση των μεγάλων κοινωνικών κατακτήσεων εκείνης της κοινωνίας όλο και συχνότερα κοντραρίζονταν με την πικρία που σου προκαλούσαν η τυπολατρία, η παθητικότητα, η αδιαφορία, ο ατομισμός, εξέλιξη που συνδέεται με την επιστροφή στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα της ταξικής εκμετάλλευσης και των πολέμων.
Σε κάθε περίπτωση ωστόσο η ιστορική διαδρομή της ΕΣΣΔ και η μεγάλη προσφορά της στον αγώνα των εργαζομένων όλου του κόσμου παραμένουν φωτεινός φάρος και αναδεικνύουν την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού.
Στην φώτο Σοβιετικοί εργάτες με κόκκινες σημαίες γιορτάζουν την Πρωτομαγιά στην Κόκκινη Πλατεία το 1986
Δημοσίευση σχολίου