Τα εκατοντάδες σχόλια που υπήρξαν στο διαδίκτυο με αφορμή την βράβευση του Ν. Ευαγγελάτου για την "προσφορά του στην δημοσιογραφία" από την πρόεδρο της δημοκρατίας, μου έφεραν στην μνήμη, το γεγονός ότι με το ίδιο βραβείο είχε τιμηθεί και ένας άλλος δεξιός δημοσιογράφος, που τελικά βρέθηκε καταδικασμένος για εκβιασμούς. Ο μακαρίτης πια Γρηγόρης Μιχαλόπουλος.
Ανατρέχοντας στο αρχείο μου για περισσότερες λεπτομέρειες, συνάντησα ένα πολύ εύστοχο κείμενο που είχε γράψει η δημοσιογραφική ομάδα του "Ιου" και είχε δημοσιευτεί στις 18/1/2003 στην "Ελευθεροτυπία"
Διαβάζοντας το, ασυναίσθητα σου έρχονται στο μυαλό οι στίχοι: "Ολα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν". Θα λέγαμε επίσης ότι σήμερα σπανίζουν δημοσιογραφικές πένες σαν του Τάσου Κωστόπουλου, του Δημήτρη Τρίμη και του Δημήτρη Ψαρρά. Ασε που θα ισχυριζόμαστε ότι τώρα περισσότερα αξιόλογα κείμενα μπορείς να συναντήσεις τα οποία φέρουν την υπογραφή χρηστών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. από αυτά των επαγγελματιών δημοσιολόγων. (Δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ΑΡΔ. Υπάρχουν και ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα".
Ας δούμε το κείμενο που αναφέραμε:
"Μπόχα και δυσωδία από παντού"
(«Ριζοσπάστης», 16/1/03)
ΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ να βάλουμε μια σειρά στο σίριαλ των αποκαλύψεων για τους εκβιασμούς επιχειρηματιών από δημοσιογράφους, οι οποίοι θα τους προστάτευαν δήθεν από τους τρομοκράτες, και στις άλλες παράπλευρες υποθέσεις διαφθοράς στο σύστημα ΜΜΕ-οικονομικών παραγόντων, που έρχονται στην επιφάνεια.
ΠΡΟΣΩΠΟ-ΚΛΕΙΔΙ αναδεικνύεται ο βραβευμένος με «δημοσιογραφικά βραβεία Μπότση» (!) χουντοβασιλικός επιχειρηματίας-εκδότης-γραφολόγος-συγγραφέας-δημοσιογράφος-αρχηγός εθνικόφρονος πολιτικού κόμματος κ.λπ., Γρ. Μιχαλόπουλος. Το αγαπημένο παιδί των Αγγελόπουλων μέχρι πρότινος, όπως λέει, και όπως επιβεβαιώνουν οι άνθρωποι της αυτοκρατορίας των μεγάλων «ευεργετών».
ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ, ο Βαγγέλης Σπυριδάκης, ειδικευμένος στην ευμενή παρουσίαση επιχειρήσεων σε τριτοκλασάτα ΜΜΕ (των Γρ. Μιχαλόπουλου, Γ. Καρατζαφέρη κ.λπ.), εμφανίζεται από τον Σαλιαρέλη σαν εκβιαστής του. Του ζητούσε -λέει ο Σαλιαρέλης- κάμποσα εκατομμύρια για να προβάλει την τηλεοπτική αγιογραφία του από τη φιλόξενη συχνότητα του χουντοκάναλου του Μιχαλόπουλου, με το οποίο ο Σπυριδάκης συνεργαζόταν ως παραγωγός, διαφημιστής, εκπομπάρχης, οικονομικός συντάκτης.
Τον Σπυριδάκη τυχαίνει να τον θυμόμαστε από το 1995, όταν, πάλι στο ΤΗΛΕ-ΤΩΡΑ του δαιμόνιου Μιχαλόπουλου, παρουσίασε στις 3/4 (πάλι με τη μέθοδο της «χορηγίας», υποθέτουμε), την υπερασπιστική γραμμή του «Ομίλου SόΕ», όπως την εξέφραζαν ανενόχλητοι οι Τροχανάς-Σταματάκης-Σουξές, κατακεραυνώνοντας με άθλιους χαρακτηρισμούς τον «Ιό», την «Ελευθεροτυπία», τον Σερ. Φυντανίδη, αλλά και τον τότε υπουργό Εμπορίου Κ. Σημίτη, επειδή η εφημερίδα μας αρχικά, και στη συνέχεια οι ελεγκτές του υπουργείου Εμπορίου, είχαν διαπιστώσει το πώς ακριβώς λειτουργούσε η τάχα χρυσοφόρα «πυραμίδα» του SόE. (Στη συνέχεια, για όσους δεν το γνωρίζουν, ο κ. Τροχανάς και οι συνεργάτες του κατηγορήθηκαν αυτεπαγγέλτως για απάτη σε βαθμό κακουργήματος και η ανάκριση, αν και με ρυθμούς χελώνας, συνεχίζεται).
Ο ΓΝΩΣΤΟΣ και ως Ρομπέν της AGB Μάκης Τριανταφυλλόπουλος παίρνει κι αυτός σβάρνα τα «παράθυρα», ενθυμούμενος με καθυστέρηση μερικών ετών ότι τον τραπέζωναν και οι δύο πτέρυγες των Αγγελοπουλαίων -καθώς και άλλοι μεγαλοσχήμονες με θαλαμηγούς και βίλες, περισσότερο ή λιγότερο κοντά στον αιγιαλό. Εκεί που ήταν έτοιμος να αποκαλύψει, είπε ο Μάκης, ένα σκάνδαλο εξαγοράς της θετικής, υπέρ των «εθνικών μας συμφερόντων», ψήφου του Λιβανέζου «αθανάτου», ο Θόδωρος και η Γιάννα Αγγελοπούλου, λίγο μετά τη θριαμβευτική ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων, του πρόσφεραν 270 εκατ. για τα έξοδά του. Ο Μάκης βεβαίως δεν τα πήρε, όπως δήλωσε παντού, αλλά για εθνικούς λόγους και από «αβροφροσύνη», σιώπησε, καλύπτοντας τις τυχόν ευθύνες της κας Αγγελοπούλου, αλλά και του Δ. Αβραμόπουλου. Πάνω απ' όλα να μην υπονομευτεί η «Αθήνα 2004». Αργότερα, συνέχισε ο Μάκης, τον τραπέζωσε και ο Κ. Αγγελόπουλος, ο οποίος και του κατήγγειλε ότι η πλευρά του αδελφού του Θεόδωρου Αγγελόπουλου συντηρεί έναν «ολόκληρο μισθοφορικό στρατό δημοσιογράφων», προφανώς για τη διευκόλυνση των στρατηγικών της σχεδιασμών.
ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ στην άκρη την έτσι κι αλλιώς ανυπόστατη θεωρία «των δύο άκρων», ότι ο Μιχαλόπουλος είχε δήθεν άκρες στους τρομοκράτες, και ας σταθούμε στην ουσία. Οσο κι αν «πέφτουν από τα σύννεφα» οι τηλεαστέρες του σιναφιού μας, τα ΜΜΕ όλο και περισσότερο συναρτούν την ύπαρξή τους από εργολάβους παραδημοσιογράφους, από τα τμήματα μάρκετινγκ και από τις κάθε λογής αμοιβαίες εξυπηρετήσεις με οικονομικούς, πολιτικούς, αστυνομικούς και άλλους παράγοντες.
Αυτή η πραγματικότητα υποτιμά απόλυτα την υπόσταση του δημοσιογράφου, εφόσον δεν παράγει κάποια μεμονωμένα φαινόμενα. Καταστρέφει την ουσία, τον ιδρυτικό λόγο ύπαρξης των μέσων ενημέρωσης.
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ επιχειρήσεις ΜΜΕ αποδέχονται και καθοδηγούν τέτοιες εξελίξεις, παρουσιάζοντάς τες ως φυσική συνέπεια της «νέας οικονομίας». Προτάσσουν το ρητορικό ερώτημα: Από πού θα βρούμε λεφτά αν δεν πουλήσουμε με κάθε κόλπο ραδιοτηλεοπτικό χρόνο ή σελίδες σε όσους επιδιώκουν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη ώστε κι εκείνοι να προωθήσουν την όποια πραμάτεια τους;
ΑΣ ΜΗΝ ΚΡΥΒΟΜΑΣΤΕ. Οι θλιβεροί εργολαβίσκοι (δήθεν λειτουργοί των ΜΜΕ), τελικά δεν κάνουν και πολύ διαφορετικά πράγματα απ' ό,τι ένα χλιδάτο εμπορικό τμήμα ΜΜΕ που υπαγορεύει τη δημοσιογραφική ύλη ώστε να τσιμπήσει διαφήμιση, που σερβίρει ως ειδήσεις τις επιχειρηματικές επιλογές των πελατών του, που διαπραγματεύεται την τιμή παρουσίασης καλλιτεχνών ή πολιτευτών, που διώχνει δημοσιογράφους για να προσλάβει «χορηγούς» και «παπαγαλάκια». Η μόνη διαφορά είναι στα τιμολόγια.
Δημοσίευση σχολίου