Είχαν μεγάλη πλάκα τα ελληνοαμερικανάκια. Χόρευαν υποτίθεται ελληνικούς χορούς στη δεξίωση του Λευκού Οίκου και έδωσαν ρέστα στο τσιφτετέλι με τον… ελληνικότατο αναστεναγμό «νινανάι γιαβρούμ». Κανένα πρόβλημα δεν έχουμε ούτε με το τσιφτετέλι ούτε με το συγκεκριμένο τραγούδι (μολονότι είναι από τα πιο… ξεφτιλέ). Είναι γνωστό ότι μεγάλοι μαστόροι του λαϊκού τραγουδιού ήρθαν από την Τουρκία στην Ελλάδα και πολλά τραγούδια είναι γραμμένα σε ελληνικούς και σε τουρκικούς στίχους (ανάλογα με το κοινό στο οποίο απευθύνονταν οι ορχήστρες).
Οπως είναι γνωστό ότι στα νότια της Ηπείρου, στην Πρέβεζα που ήταν λιμάνι, κοσμοπολίτικο για τα μέτρα του 19ου αιώνα με αρχές 20ού, αναπτύχθηκε ένα παραδοσιακό ιδίωμα διαφορετικό από αυτό που αναπτύχθηκε στα Βόρεια της Ηπείρου. Πώς το έλεγαν αυτό το ιδίωμα οι μουσικοί που το υπηρέτησαν (με κορυφαίους τον πρόωρα χαμένο κλαρινίστα Νίκο Τζάρα και τον βιολιστή Τάκη Τζέμο); «Α λα τούρκα». Και πώς ήταν το ψευδώνυμο με το οποίο μεσουράνησε ο καλύτερος μαθητής του Τζάρα, Βασίλη Μπεσίρης; Τουρκοβασίλης. Οι μουσικοί δεν είχαν εθνικιστικά «κολλήματα». Κι όταν οι λόγιοι του εθνικισμού τούς έλεγαν να χαρακτηρίζουν τη μουσική τους «βυζαντινή», αυτοί «α λα τούρκα» εξακολούθησαν να την αποκαλούν.
Γελάσαμε με τα ελληνοαμερικανάκια που λικνίζονταν στο ρυθμό του «νινανάι γιαβρούμ», γιατί οι Ελληναράδες παθαίνουν… κάτι όταν ακούνε τραγούδια με τούρκικες φράσεις και λέξεις στους στίχους τους, αλλά αυτή τη φορά το βούλωσαν (για ευνόητους λόγους).
Δημοσίευση σχολίου