Μια χαρά μαγκίτης ο ιδρυτής της Μουσουλμανικής θρησκείας, που πέθανε σαν σήμερα το 632

Του Γ. Γ

Ενας πολύ ενδιαφέρον τύπος πέθανε σαν σήμερα στις 8 Ιούνη το 632.
Είχε ένα τεράστιο όνομα και εμείς τον ξέρουμε σαν Μωάμεθ. Είναι ο ιδρυτής της μουσουλμανικής θρησκείας που σήμερα ασπάζεται σχεδόν το ¼ των θρησκευόμενων του πλανήτη. 

Δεν ξέρουμε αν ήταν «αξιέπαινος», όπως μεταφράζεται η αραβική εκδοχή του ονόματος του που είναι Muhammad. Γατόνι όμως ήταν σίγουρα.
Και οπωσδήποτε ποιο μαγκίτης, απ’ τον δικό μας ξενέρωτο Χριστό.

Πιτσιρικάς, γύρω στα 25 του, τακιμιάζει με μια πολύ πλούσια χήρα. Χαντίτζα την έλεγαν, καμιά δεκαπενταρία χρόνια μεγαλύτερη του, και περνάει ζαχαρένια μαζί της.

Κάποια στιγμή, λέει το αφήγημα, και ενώ ο Μωάμεθ καβάτζαρε τα 40, του σκάει φτερά ο άγγελος Γαβριήλ και του υπαγόρευσε τις «θελήσεις του θεού», αναθέτοντας του το καθήκον να τις μεταδώσει στον κόσμο.

Βρήκε λοιπόν δουλειά να κάνει ο τύπος, αφού η καβάτζα της γυναίκας του, του έδινε περιθώρια να μην δουλεύει και να ασχολείται με αμπελοσοφίες.

Απ’ το 613 έβαλε τα θεμέλια της νέα θρησκείας, διαδίδοντας το «θέλημα του ενός και μοναδικού θεού», και αφού στην αρχή είχε κάποια ψιλοπροβλήματα  με τους ειδωλολάτρες κατοίκους της Μέκκας, στην συνέχεια του πήγαν όλα πρίμα και σε όλους τους τομείς.

Όταν πέθανε η γυναίκα του Χαντίτζα το 620 παίρνει την «θεϊκή εντολή» της πολυγαμίας και την διδάσκει στους πιστούς του, ενώ είναι φυσικά ο πρώτος που την εφαρμόζει.
Τα επόμενα δέκα χρόνια τακιμιάζει με 11 γυναίκες, έχοντας ένα υπέροχο χαρέμι για πάρτι του.

Και οι πιστοί του φυσικά άρχισαν να γίνονται μιλιούνια. Κι αυτό, γιατί ο Μωάμεθ δεν υποσχόταν «παραδείσους» για «ψυχές» στην άλλη ζωή και άλλες τέτοιες παρόμοιες χριστιανικές παπαριές. Αυτός ήταν πιο συγκεκριμένος και ποιο κουβαρντάς. Το μαγαζί του είχε τις πιο καλές προσφορές στην «επουράνια ζωή», γι΄ αυτό και απέκτησε τόση μεγάλη πελατεία.

Πάρτε μια γεύση για το τι γράφει το «Κοράνι» το ιερό βιβλίο των Μωαμεθανών: «H εικόνα του παραδείσου που θα έχουν οι ενάρετοι, δείχνει ότι έχει ποτάμια από νερό αδιάφθορο και ποτάμια από γάλα που η γεύση τους ποτέ δεν αλλάζει, και ποτάμια από γλυκό κρασί, μια αγαλλίαση γι’ αυτούς που το πίνουν. 
Kαι ποτάμια από μέλι αγνό και λαμπυραρισμένο. 

Eκεί μέσα υπάρχουν γι’ αυτούς φρούτα από κάθε είδος και η συγχώρεση από τον Kύριο τους. Oι μακάριοι στον παράδεισο θα έχουν κοντά τους γυναίκες αγνές, με μεγάλα και όμορφα μάτια και συγκρατημένα βλέμματα. 
Θα περιφέρονται πάνω τους και θα τους υπηρετούν, αφοσιωμένοι σ’ αυτούς, όμορφοι έφηβοι, σαν μαργαριτάρια καλά φυλαγμένα από την καταστροφή. Eίναι ποτέ δυνατόν μια τέτοια μακαριότητα να συγκριθεί με τη θέση εκείνου που κατοικεί μόνιμα στη Φωτιά και που του δίνουν για ποτά βραστό νερό, που του κατακομματιάζει τα σπλάχνα του;». 

Μια χαρά δεν διαλαλεί την σαβουροπραμάτεια του ο Μωάμεθ; Aν είμαστε πιστοί σίγουρα θα τον διαλέγαμε. Προσφέρει τα πιο πολλά. Εξάλλου έχει κι αυτός, όπως οι "δικοί" μας χριστέμποροι, την απειλή τι μας περιμένει στην Kόλαση, οπότε θα κάναμε τουμπεκί.