Πολλοί ίσως να το ονειρεύονταν αλλιώς αλλά, μετά το τέλος των περιορισμών λόγω της πανδημίας, ζούμε το καλοκαίρι της δυσαρέσκειας και των κινητοποιήσεων.
Η μία μετά την άλλη, οι μεγάλες πόλεις της Ευρώπης αλλά και του υπολοίπου κόσμου βιώνουν κινητοποιήσεις και απεργίες με κεντρικό ζήτημα το αυξανόμενο κόστος ζωής.
Η εμπειρία είναι σημαντική, καθώς φαίνεται πως το ζήτημα αγγίζει την εργατική τάξη και τον φτωχό λαό από την αφρικανική ήπειρο μέχρι το Μπαγκλαντές και τη Σρι Λάνκα και από εκεί χώρες όπως το Βέλγιο, την Αγγλία και την Ιρλανδία. Δημιουργείται έτσι ένα υπόστρωμα που δίνει τη δυνατότητα για την εξάπλωση αγώνων, ακριβώς όταν οι κυβερνήσεις επιχειρούν να δημιουργήσουν συνθήκες εθνικής ενότητας και ομοψυχίας.
Για να αποκτήσουμε μία μικρή ιδέα του τι διαδραματίζεται το τελευταίο δεκαήμερο στον κόσμο, αρκεί πρώτα να ρίξουμε μια ματιά σε δηλώσεις διαδηλωτών κατά τη μεγάλη κινητοποίηση στο Λονδίνο και τη σημαντική πολυήμερη απεργία των εργατών στα σιδηροδρομικά μέσα, που έχει προκαλέσει παράλυση σε μια μητρόπολη του καπιταλισμού. Εντύπωση δημιουργεί η ύπαρξη πλήθους μαρτυριών που μιλούν για εργαζόμενους που ακυρώνουν την προσέλευση στους χώρους εργασίας τους υποστηρίζοντας πως δεν μπορούν να καλύψουν το μεταφορικό κόστος. Πρόκειται για σοβαρό σημάδι δυσλειτουργίας και εμπλοκής του συστήματος. Ενώ ο χαρακτηρισμός των απεργών σιδηροδρομικών ως «Φίλων του Πούτιν» από βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος δεν αποδεικνύει τίποτα άλλο πέρα από το ότι ο πολεμικός παροξυσμός χρησιμοποιείται πρώτα και κύρια ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό».
Αντίστοιχες εικόνες με το Λονδίνο γνώρισε και το Βέλγιο την προηγούμενη εβδομάδα, όταν μια πανεθνική απεργία νέκρωσε σημαντικούς διεθνείς κόμβους, όπως το αεροδρόμιο των Βρυξελλών μέσα στην τουριστική σεζόν.
Ετη γειτονική Γαλλία το αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκολ νέκρωσε εν μέρει λόγω απεργίας εργαζομένων σεκιούριτι και πιλότων της Easyjet, ενώ ετοιμάζονται απεργίες σε διυλιστήρια και τον ευρύτερο ενεργειακό τομέα.
Στην καρδιά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, τη Γερμανία, πραγματοποιήθηκε η πρώτη εδώ και αρκετά χρόνια απεργία ναυτεργατών, ενώ σε απεργιακό αναβρασμό βρίσκεται και ο χώρος του μετάλλου.
Στην άλλη πλευρά της υφηλίου, τα οικογενειακά χρέη και οι αυξημένες τιμές έχουν οδηγήσει σε διαδηλώσεις και τους ιθαγενείς του Εκουαδόρ, ενώ και η Τυνησία, απ’ όπου η «αραβική άνοιξη» έζησε μία μεγάλη πανεθνική απεργία. Οι λαοί φαίνεται ότι δεν θα υπομείνουν τη φτώχεια στωικά. Θα γυρίσει αυτός ο κόσμος ανάποδα;
Δημοσίευση σχολίου