Τα νεαρά κορίτσια έπεφταν σε έκσταση και, σε κατάσταση ανεξέλεγκτης μανίας, εμφάνιζαν σπασμούς, εκστόμιζαν ανείπωτες βλασφημίες και ακατάληπτες επικλήσεις. Οι ιατροί πιστοποίησαν ότι επρόκειτο περί δαιμονισμένων και σύντομα οι υποψίες στράφηκαν προς την Τιτούμπα, μια Ινδιάνα ιθαγενή σκλάβα προερχόμενη από την Καραϊβική, και στη συνέχεια προς δύο επιπλέον γυναίκες: την επαίτισσα Σάρα Γκουντ και την ηλικιωμένη Σάρα Οσμπορν, η οποία δεν εκκλησιαζόταν από καιρό.
Γρήγορα η κατάσταση εκτραχηλίσθηκε: εκδηλώθηκε μια πρωτοφανής μανία καταδίωξης κατά οποιουδήποτε πιθανολογούνταν ότι ασχολείτο με τη μαγεία ή ενδεχομένως βοηθούσε ή υπέθαλπε κάποια πιθανή «μάγισσα» ή, τέλος, αρνιόταν να συνεργαστεί και να ακολουθήσει αυτή την παράλογη φρενίτιδα αυτό το εντελώς αυθαίρετο «κυνήγι μαγισσών».
Καθώς ο αριθμός των συλληφθέντων αύξανε ολοένα και οι υπάρχοντες χώροι κράτησης πλέον δεν επαρκούσαν, ξεκίνησαν οι δίκες, όπου, με συνοπτικές διαδικασίες, οι περισσότεροι κατηγορούμενοι (19 από τους 25) καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν δι’ απαγχονισμού (και όχι με καύση στην πυρά, όπως ευρέως πιστεύεται - αυτή ήταν μια πρακτική που «ευδοκίμησε» στη μεσαιωνική και μεταμεσαιωνική Ευρώπη και όχι στην Αμερική).
Ενα ακόμα άτομο θανατώθηκε διά λιθοβολισμού, ενώ μόλις 6 αμνηστεύθηκαν λίγους μήνες αργότερα. Κάποιοι αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν, κάποιοι αθωώθηκαν έπειτα από συνεργασία με τις δικαστικές αρχές, καταδίδοντας άλλους «υπόπτους». Προϊόντος του χρόνου, πολλοί από τους συνεργα-σθέντες και αθωωθέντες αναίρεσαν ολοκληρωτικά τις ένορκες καταθέσεις τους, μάλιστα μερικοί ανακάλεσαν δημοσίως τις κατηγορίες τους κατά συγχωριανών τους, ομολογώντας ότι είπαν ψέματα «παρασυρμένοι από τον Σατανά».
Το «κυνήγι μαγισσών» αναβίωσε κατά δραματικό τρόπο στο θεατρικό έργο του Αρθουρ Μίλερ «Το Χωνευτήρι» (The Crucible, 1953), όπου ο Αμερικανός συγγραφέας κατήγγειλε την αντικομμουνιστική υστερία που σημάδεψε τις ΗΠΑ μεταπολεμικά
Η τεχνική αυτή επιβιώνει μέχρι σήμερα· αρκεί να αυτοπροσδιορίζεσαι -αυτάρεσκα όσο και ανιστόρητα- ως νοικοκύρης, αδιαμφισβήτητα μέτοχος της σωστής πλευράς της Ιστορίας· να διαθέτεις έναν χυδαία στρατευμένο υπέρ σου προπαγανδιστικό μηχανισμό· να μην έχεις κανέναν ηθικό ενδοιασμό να συμπεριλάβεις στην ίδια διαζευκτική πρόταση τις λέξεις «βιβλιοθήκη» και «βαριοπούλα» (κατά το «Καραμανλής ή τανκς») και ιδού! Πανεύκολα, δαιμονοποιείς τον αντίπαλο με κατηγορίες περί «μαγείας και καινών δαιμονίων».
Τότε, το αν ο «αντίπαλος» θα εξοντωθεί διά κωνείου (Σωκράτης), λιθοβολισμού (Υπατία), λοστού προέδρου τοπικής 0ΝΝΕΔ (Νίκος Τεμπονέρας), εκτέλεσης από αστυνομικό (Αλέξης Γρηγορόπουλος), νοικοκυρο-λιντσαρίσματος (Ζακ Κωστόπουλος), ή ΜΑΤατζίδικης βόμβας κρότου-λάμψης (Γιάννης Ντουσάκης), δι’ απαγχονισμού ή καύσης στην πυρά, είναι ένα ζήτημα εντελώς δευτερεύον.
Πηγή: Αδάμ Αδαμαπούλου - "ΕφΣυν"
Δημοσίευση σχολίου