Σε ποια εποχή που τον πολιτισμό μας τον διευθύνουν Μενδώνηδες και Παναγιωταρέες, που θεωρήθηκαν καταξιωμένοι καλλιτέχνες Λιγνάδηδες και Φιλιππίδηδες, δεν μπορείς να μην νιώσεις σεβασμό για τους δικούς μας καλλιτέχνες που σε μαύρες εποχές όρθωσαν το ανάστημά τους απέναντι στους οπλισμένους τραμπούκους της δεξιάς. Στους Χίτες του Γρίβα και στα επίσημα και ανεπίσημα όργανα της κυβέρνησης Τσαλδάρη,
Εναυσμα μου, γι' αυτή την ανάρτηση, ένα πρωτοσέλιδο δημοσίευμα του "Ριζοσπάστη" που δημοσιεύτηκε σαν σήμερα στις 9 Ιούλη του 1947. Αναφέρεται στο όργιο τρομοκρατίας, από κρατικές και παρακρατικές συμμορίες, που είχε εξαπολυθεί αυτές τις μέρες τότε, σε βάρος των κομμουνιστών, και των "Ενωμένων Καλλιτεχνών", μιας προοδευτικής συλλογικότητας στην οποία συμμετείχαν οι καλύτεροι ηθοποιοί της εποχής. (Δημήτρης Σταρένιος, Λυκούργος Καλλέργης, Ασπασία Παπαθανασίου, Αλέξης Δαμιανός, Τίτος Βανδής και πάρα πολλοί άλλοι).
Και στην επίθεση που δέχτηκαν αυτοί οι καλλιτέχνες από τους δεξιούς τραμπούκους θα σταθούμε καθώς και σε μια σχετική επιστολή, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, του Μενέλαου Λουντούμη, που δημοσιεύει ο Ριζοσπάστης.
Σαν προχτές, λοιπόν, το 1947, ο ελληνικό λαός γιόρταζε γιατί "το όνειρο να ξαναγυρίσουν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα πρόκειται να γίνει πραγματικότητα". Πάντα σύμφωνα με τον "Ρ", «οι μεγαλύτεροι Ελληνες ηθοποιοί παίζανε ένα πατριωτικό έργο που είναι ένα από τα καλύτερα σύγχρονα καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Ξαναφέρνει στο νου τις σκληρές καταθλιπτικές μα και ηρωικές μέρες της κατοχής με όλο το ανθρώπινο δράμα μα και την υπέροχη ανάταση της εθνικής ψυχής. Σε κάθε Ελληνα θεατή το έργο προκαλεί σφίξιμο μα και φτερούγισμα στην καρδιά. Ομως για τους "εθνικόφρονες" του Γρίβα το έργο ήταν "πρόκληση". Θύμιζε του παλιούς τους συνεργάτες, θύμιζε τα παλιά ελεεινά καθάρματα».
Οργανωμένες και οπλισμένες, λοιπόν, ορδές τραμπούκων, με άναρθρες κραυγές, κραυγάζοντας "το αηδιαστικό μοτίβο Εαμοβούλγαροι, χτύπησαν, ξέσκισαν αυτούς που τόλμησαν να συγκινήσουν τον αθηναϊκό λαό θυμίζοντας παλιούς πόνους και παλιούς ηρωισμούς".
Και συνεχίζουμε με το δημοσίευμα του "Ρ".
Αυτόπτης μάρτυς στα έκτροπα που σημειώθηκαν την Κυριακή στο Στάδιο ο λογοτέχνης Μ. Λουντέμης δίνει μια ζωηρή εικόνα στην επιστολή του.
Ενας άμοιρος πολίτης που τον κύλισαν από την κορυφή των κερκίδων ως κάτω ποδοπατώντας τον με λύσσα, αιμόφυρτος και καταξεσκισμένος ζήτησε καταφύγιο στις κερκίδες των επισήμων πηδώντας το διάζωμα. Ευθύς οι διώκτες του του ξαναεπιτέθηκαν και τον κατρακύλησαν ως την τελευταία κερκίδα που καθόταν ο Μακαριότατος.
Ο κόσμος που με αίσθημα φρίκης παρακολουθούσε την απάνθρωπη σκηνή για μια στιγμή ανάπνευσε. Γιατί -ήταν φυσικό- όχι ένας Ανώτατος Αρχων, όχι ένας ποιμενάρχης, όχι ένας αντιπρόσωπος του Χριστού, όχι ένας κήρυκας της Ειρήνης, αλλά ένας κοινός δήμιος -το φωνάζω δυνατό- ένας δήμιος δεν θα επέτρεπε αυτή την πρωτάκουστη ανανδρία και βαρβαρότητα να τσαλαπατούν ένα μισοπεθαμένο ανθρώπινο ον εκατό -συγνώμη- "άνθρωποι".
Ο Ανώτατος μας όμως -θεία και ανθρώπινη βούληση- Αρχων είδε με αταραξία την σκηνή "των παθών" ενός αθώου, τη βρήκε φυσική και θεάρεστη ..
Τι άλλο να πω; Βρείτε εσείς χαρακτηρισμούς γιατί εγώ για πρώτη φορά βρίσκω φτωχιά την γλώσσα μας
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
Δημοσίευση σχολίου