Μαοϊκοί δεν είμαστε, αλλά με όσα παρακολουθούμε μας έρχεται στο μυαλό η φράση που είχε πει ο "μεγάλος τιμονιέρης": "Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση".
Το λέμε αυτό γιατί δεν θυμόμαστε από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα να έχει απαξιωθεί τόσο μαζικά και απόλυτα ένας πυλώνας του συστήματος τους, όπως είναι ο σκληρός κατασταλτικός μηχανισμός της αστικής δικαιοσύνης.
Προσωπικά μου είναι πρωτόγνωρο το γεγονός ότι ένας αστός πολιτικός - στην συγκεκριμένη περίπτωση ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Παύλος Πολάκης- παρουσιάζεται δημόσια και μας λέει ότι οι δικαστές είναι υποχείρια πολιτικών που τους δίνουν εντολές.
Σε μια "κανονική" αστική δημοκρατία μια τέτοια δήλωση έπρεπε να προκαλέσει σάλο. Μάλιστα ο εισαγγελέας που εποπτεύει την ασφαλίτικη διαβόητη υπηρεσία "Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος", θα έπρεπε αμέσως να κινηθεί και δεν είμαστε σίγουροι αν η βουλευτική του ασυλία του Πολάκη, θα του εξασφάλιζε την μη αυτόφωρη σύλληψή του για ένα τόσο σοβαρό "παράπτωμα".
Κι όμως είναι τόσο μεγάλο το ταράκουλο που έχει φάει όλο το πολιτικό σύστημα με τις εξελίξεις στην υπόθεση του παιδοβιαστή Λιγνάδη, που η τοποθέτηση του πρώην αν. υπουργού δεν θα παίξει ούτε στα ψιλά της καθεστωτικής δημοσιοκαφρίλας.
Τρεις μέρες τώρα όλες οι καθεστωτικές δημοσιογραφικές πένες -ενίοτε και κάποια τηλεοπτικά παπαγαλάκια- έχουν βαλθεί να ξεπλύνουν τον παιδοβιαστή.
Και εδώ δώστε βάση σε μια "λεπτομέρεια". Θα είναι σοβαρό λάθος να εστιάζουμε την κριτική μας βάζοντας στο στόχαστρο μόνο κάποιους δημοσιολόγους. Και αυτό ίσως πρέπει να γίνει, αλλά χωρίς να περιοριστούμε στο δέντρο χάνοντας το δάσος.
Αυτοί που λειτουργούν ως πλυντήριο του Λιγνάδη, συνήθως δεν λειτουργούν αυτόβουλα. Εχει πέσει κυβερνητική γραμμή. Κι αυτό δεν το συμπεραίνουμε αυθαίρετα. Πέρα απ' ότι γνωρίζουμε πώς λειτουργούν οι αστοί δημοσιογράφοι, μας το έχει γράψει ξεκάθαρα και κυνικά ο Σάκης Μουμτζής. "Η καθεμιά και ο καθένας που έχει λόγο σε εφημερίδα ή ιστοσελίδα γνωρίζει το πολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου θα πρέπει να κινηθεί, όπως και το σχετικό ύφος με το οποίο θα εκφραστεί. Αν αυτό δεν το έχει αντιληφθεί είναι βλαξ. Αν θέλει να τα δαρρήξει είναι προβοκάτορας", τόσο απλά και περιεκτικά μας έγραψε σε μια κρίση ειλικρίνειας ο υπάλληλος του Μαυρίδη και του Αλαφούζου.
Και μην θεωρήσετε ότι οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ συγκάλεσαν κάποια σύσκεψη των συντακτών τους και τους έδωσαν σχετικές εντολές. Αυτό είναι εντελώς περιττό. Ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης είχε γράψει ότι όταν εργάζεσαι σαν δημοσιογράφος στα αστικά ΜΜΕ δεν χρειάζεται το αφεντικό σου να σου υποβάλλει το πώς θα προσεγγίσεις ένα θέμα. Το ότι σιτίζεσαι από το ταμείο του εργοδότη σου είναι μια κατάσταση που σου δημιουργεί έντονα το αίσθημα της αυτολογοκρισίας και συνεπώς γνωρίζεις και καθορίζεις στα πλαίσια που μπορείς να κινηθείς. Αν ξεπεράσεις αυτά τα όρια τότε το αφεντικό σου σε πετάει σαν τρίχα απ’ το ζυμάρι.
Ολη η κοινωνία είναι στα κάγκελα, και η μόνη τους διέξοδο για να υπερασπιστούν ένα βιαστή ανηλίκων είναι να ενεργοποιήσουν τα αντισυριζαίικα ανακλαστικά μιας μερίδας κόσμου και να τσιμεντώσουν το δεξιό τους συντηρητικό ακροατήριο.
Τα όσα αναφέρει στο σημερινό του πόνημα ο Μουμτζής δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας:
"... Με όλους αυτούς δεν μπορεί να υπάρξει -και δεν πρέπει να υπάρξει- κανένα κανάλι επικοινωνίας, κανένας διάλογος. Με ανθρώπους που έχουν αμφισβητήσει και αμφισβητούν το τεκμήριο της αθωότητας πολλάκις, με ανθρώπους που μιλούν με δημόσιο λόγο και λένε πως «οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονται στο όνομα του ελληνικού λαού και ως εκ τούτου οφείλουν να ευθυγραμμίζονται με το κοινό περί δικαίου αίσθημα», με ανθρώπους που μαγαρίζουν το θέατρο της Επιδαύρου, με όλους αυτούς υπάρχει μόνον πόλεμος. Είμαστε δύο κόσμοι, εκπροσωπούμε δύο διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Ο καθένας διαλέγει στρατόπεδο".
Αυτοί ξέρουν πολύ καλά ότι βρισκόμαστε σε ταξικό πόλεμο, σε όλες του τις εκφάνσεις. Εμείς το έχουμε συνειδητοποιήσει στον βαθμό που πρέπει;
Δημοσίευση σχολίου