Παρακολουθήσεις και υποκλοπές ανέκαθεν γίνονταν στη μεταπολίτευση, με διάφορα προσχήματα εθνικής ασφάλειας ή σοβαρούς λόγους διερεύνησης ποινικών υποθέσεων. Το ιδιαίτερα αυξημένο ποσοστό «νόμιμων» περιπτώσεων σίγουρα προβληματίζει για την κατάσταση της δημοκρατίας και την τήρηση συνταγματικών διατάξεων, υπάρχει όμως μια θεσμική νομιμοποίηση της εξουσίας που το επιτρέπει και εκεί βασίζει τη ρητορική της η κυβέρνηση των «αρίστων»: γνωρίζει τι πρέπει να κάνει πριν από μας για εμάς τους πολίτες.
Αναζητώντας το γιατί, προκειμένου να αναλυθεί και να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του, περνούν διάφορες σκέψεις. Να είναι μόνο η «τρέλα» και η γοητεία της κυριαρχίας, ένας σύγχρονος Κρέοντας ως άγρυπνος θεματοφύλακας σε περιόδους κρίσης ή ένας Ριχάρδος Γ’ της ακόρεστης δίψας για την εξουσία;
Να είναι το υπερφυσικό εγώ των εξουσιαστών; Μήπως το «γονίδιο» και το modus operandi της πολιτικής φαμίλιας ή απότοκο του νεοπινοτσετιστικού κλίματος διακυβέρνησης, που θέλει να επιβάλει τις σφόδρα αντιδημοφιλείς πολιτικές με το κνούτο των πραιτοριανών του νόμου και της τάξης;
Τίποτε δεν είναι τυχαίο από τη στιγμή που ανέλαβε τη «σωτηρία» της ολιγαρχίας από «ιδεοληψίες» και παρενθέσεις η αδίστακτη κάστα των σερβιτόρων των συμφερόντων της με την εμπέδωση ενός συστήματος αέναης διαχείρισης, όπως μπρουτάλ το περιέγραψε ο τσεκουράτος Βορίδης.
Η κυβέρνηση Α.Ε είναι κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Εδώ και τρία χρόνια οι επιλογές της δείχνουν ότι μόνος στόχος της είναι να εμπεδώσει στην κοινωνία την ιδεολογική και πολιτική εκπροσώπηση της οικονομικής ολιγαρχίας, να τσιμεντώσει τους αρμούς της εξουσίας και να φράξει τις διεξόδους σε λύσεις προς διαφορετική από τη νεοφιλελεύθερη επιλογή – ούτε καν μια λαϊκιστική συντηρητική πολιτική παροχών δεν ανέχεται. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου