Της Π.Μ
"Ο έρωτας είναι μια φωτιά
Καίει τους πάντες
Παραμορφώνει τους πάντες
Είναι η δικαιολογία του κόσμου για να είναι άσχημος”.
“Τα παιδιά παρουσιάζουν τα σημάδια τους σαν παράσημα. Οι εραστές τα χρησιμοποιούν σα μυστικά προς αποκάλυψη. Το σημάδι είναι εκείνο που συμβαίνει όταν ο λόγος μετατρέπεται σε σάρκα”.
“Η ποίηση είναι απλά η απόδειξη της ζωής. Αν η ζωή σου καίγεται καλά, η ποίηση είναι απλά οι στάχτες”.
«Η στέρηση είναι η μητέρα της ποίησης».
"Η μουσική είναι η συναισθηματική ζωή πολλών ανθρώπων”.
«Είμαστε άσχημοι, ωστόσο έχουμε τη μουσική».
“Το τελευταίο καταφύγιο ενός ανθρώπου με αϋπνία είναι μια αίσθηση ανωτερότητας απέναντι στον κόσμο που κοιμάται”.
«Σιωπή
Και μια βαθύτερη σιωπή
Όταν τα τριζόνια
Διστάζουν».
Με έχουν πολλές φορές κατηγορήσει για πεσιμισμό και μελαγχολία. Ωστόσο δε θεωρώ καθόλου πεσιμιστή τον εαυτό μου. Θεωρώ ως πεσιμιστή κάποιον που περιμένει τη βροχή. Εγώ όμως αισθάνομαι μούσκεμα μέχρι το κόκαλο”.
«Τι είναι άγιος; Άγιος είναι κάποιος που έχει κατορθώσει μια απόμακρη, ανθρώπινη δυνατότητα. Είναι αδύνατο να πεις τι δυνατότητα είναι αυτή. Νομίζω έχει να κάνει με την ενέργεια της αγάπης. Η επαφή με αυτήν την ενέργεια φέρει ως αποτέλεσμα κάποια μορφή ισορροπίας μέσα στο χάος της ύπαρξης. Ένας άγιος δε διαλύει το χάος· εάν το έκανε, ο κόσμος θα είχε αλλάξει καιρό τώρα. Δε νομίζω πως ένας άγιος διαλύει το χάος ούτε καν για τον εαυτό του, καθώς υπάρχει κάτι αλαζονικό και πολεμικό στην αντίληψη ενός ανθρώπου που θέτει το σύμπαν σε τάξη. Είναι κάποια μορφή ισορροπίας η δόξα του.
Πηγαίνει καβάλα στους κόσμους, σαν σκιέρ που έχει δραπετεύσει. Η πορεία του είναι ένα χάδι στο λόφο. Κάτι μέσα του αγαπά τον κόσμο, ώστε παραδίδεται στους νόμους της βαρύτητας και της τύχης. Πολύ πέρα από το να ίπταται με τους αγγέλους, ιχνηλατεί με την πιστότητα ενός σεισμογράφου την κατάσταση του στέρεου, αιματηρού τοπίου». (“Beautiful Losers”).
"Δεν έχει σημασία τι κάνεις, καθώς θα γίνει ούτως ή άλλως».
“Όσο μεγαλώνω, τόσο πιο βέβαιος γίνομαι πως δεν ελέγχω εγώ το σόου”.
«Ακόμα και η θεία καταδίκη είναι δηλητηριασμένη με ουράνια τόξα».
"To πιο γλυκό, μικρό τραγούδι:
Πήγαινε εσύ στον δρόμο σου
Και ΄γω θα πάω στον δικό σου!»
“Εάν δε γίνεις ο ωκεανός, θα νιώθεις ναυτία κάθε μέρα”.
“Υπάρχει μια ρωγμή σε κάθε τι. Έτσι εισέρχεται το φως”.
“Όταν τα πράγματα πάνε πολύ άσχημα, απλά σήκωσε το ποτήρι σου, κίνησε τα πόδια σου και ρίξε ένα μικρό χορό. Είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις”.
Λέοναρντ Κοέν.
Αυτό είναι ένα δείγμα από επιλογές μου από το έργο του θείου Λέοναρντ. Τα πεζά, τα ποιήματα του και τα τραγούδια του μοιάζουν να είναι γεννημένα μέσα από στιγμές σιωπής με τον ίδιο να διαλογίζεται, να αναπολεί τις μνήμες και τα πάθη του, να αναζητά το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης του. Όλο το έργο του έχει μια εσωτερική ένταση και μια ροή που με συναρπάζει. Δεν θυμάμαι στιγμή της ζωής μου που να μην με συνοδεύει ο Κοέν.
Η μουσική του ευαίσθητη και υπνωτική, υπηρετεί πάντα αυτό το συναίσθημα της γλυκιάς μελαγχολίας και της μοναστικής γοητείας που κουβαλάνε οι στίχοι του.
Δημοσίευση σχολίου