Το Ιράν συγκλονίζεται ξανά από μαχητικές διαδηλώσεις και σκληρές συγκρούσεις με την αστυνομία του καθεστώτος, που πυροβολεί στο ψαχνό. Αγνωστος είναι ο αριθμός των νεκρών και των τραυματιών διαδηλωτών (δυτικά πρακτορεία κάνουν λόγο για 36 νεκρούς).
Η δολοφονία της 22χρονης Κούρδισσας Μαχσά Αμινί από το «Τμήμα Ηθών» της Αστυνομίας, που τη συνέλαβε επειδή δεν φορούσε… σωστά τη μαντίλα, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής. Οι κινητοποιήσεις έχουν πάρει το χαρακτήρα εξέγερσης. Αστυνομικά τμήματα πυρπολούνται, περιπολικά παραδίνονται στις φλόγες και οι υποκριτικές δηλώσεις των αγιατολάδων ξεσηκώνουν μεγαλύτερη οργή.
Αλήθεια, πού ήταν όλοι οι… ευαίσθητοι της Δύσης, όταν πριν από μερικούς μήνες το καθεστώς τσάκιζε τις εργατικές διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς, προχωρώντας σε εκατοντάδες συλλήψεις απεργών εκπαιδευτικών και οδηγών λεωφορείων; Πού ήταν το 2018, όταν το καθεστώς τσάκιζε τις μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις ενάντια στην ακρίβεια; Πού ήταν τη δεκαετία του 1980, όταν οι αγιατολάδες εξόντωναν την ιρανική αριστερά με τη μακρά παράδοση στη χώρα, με φρικτά βασανιστήρια και πολύχρονες φυλακίσεις, ακόμη και με απαγχονισμούς;
Πού ήταν τον Μάρτη του 2020, όταν οι Αμερικάνοι δήλωναν με ιμπεριαλιστικό κυνισμό ότι δεν αίρουν το εμπάργκο στο Ιράν που πλήττονταν από την πανδημία και αντιμετώπιζε υγειονομική κρίση; Πού ήταν όλα τα χρόνια του εμπάργκο, όταν ο λαός μιας τόσο πλούσιας χώρας καταδικαζόταν στην ανέχεια και τη φτώχεια, επειδή φιλοδοξούσαν να τον στρέψουν ενάντια στο καθεστώς των αγιατολάδων;
Τον Ιούνη του 2009, σε ανάλυσή μας με τίτλο: Πού βαδίζει το Ιράν; γράφαμε ότι ο σχολιασμός της κατάστασης στο Ιράν εγκυμονεί δύο κινδύνους. Ο πρώτος είναι η υπόκλιση στην προπαγάνδα των δυτικών ειδησεογραφικών πρακτορείων που επαινούν την «εξέγερση για τη δημοκρατία» και καταγγέλλουν την –πράγματι– άγρια καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων από τους πραίτορες του καθεστώτος. Ο δεύτερος είναι η υποβάθμιση της λαϊκής δυσαρέσκειας, η αναγωγή της σε «έργο προβοκατόρων», προκειμένου να αποφευχθεί η ταύτιση με τη δυτική προπαγάνδα και τις ιμπεριαλιστικές και σιωνιστικές επιδιώξεις.
Μπορεί οι αφορμές να είναι κάθε φορά διαφορετικές, όμως το πρόβλημα εμφανίζεται κάθε φορά. Η μόνη διαφορά σε σχέση με το παρελθόν είναι πως απ’ αφορμή την τωρινή εξέγερση βγήκαν ανοιχτά τα παπαγαλάκια των ΗΠΑ και κάνουν προπαγάνδα υπέρ του καθεστώτος του σάχη, που ήταν μεν αυταρχικό (sic!), όμως ήταν ταυτόχρονα φιλελεύθερο και επέτρεπε στις γυναίκες να φορούν μίνι! Ναι, τέτοια γράφουν κι αν νομίζετε ότι υπερβάλλουμε, ρίξτε μια ματιά στο σημερινό φύλλο των «Νέων» του Συγκροτήματος Μαρινάκη.
Γι’ αυτό δικαιούμαστε να ρωτήσουμε: Πού ήταν όλοι αυτοί στις αρχές του 1979, όταν με μια συγκλονιστική εξέγερση ο λαός του Ιράν ανέτρεψε το ματοβαμμένο καθεστώς του σάχη Ρεζά Παχλεβί; Ηταν με τον σάχη. Τα ποτάμια του αίματος δεν τους συγκινούσαν. Οι επαναστατημένες μάζες ήταν «όχλος». Μέχρι που ηττήθηκαν και οι «αθάνατοι», η προσωπική φρουρά του σάχη, και το τέρας φόρτωσε τους θησαυρούς σ’ ένα αεροπλάνο και έφυγε.
Το κενό εξουσίας που δημιούργησε η εσπευσμένη φυγή του δυνάστη έσπευσε να το καλύψει η μοναδική οργανωμένη δύναμη εκείνη τη στιγμή στη χώρα, η σιιτική ηγεσία, η οποία –ας μην κοροϊδευόμαστε- είχε και μεγάλη λαϊκή επιρροή. Ο αγιατολάχ Χομεϊνί μεταφέρθηκε στο Ιράν από το Παρίσι με ειδική πτήση της Air France, αν αυτό σας λέει κάτι. Οι γάλλοι ιμπεριαλιστές υπολόγιζαν ότι το Ιράν θα περάσει στη δική τους επιρροή, διαδοχικά μετά τους Αγγλους και τους Αμερικανούς, που εγκατέστησαν τον σάχη τη δεκαετία του ’50, οργανώνοντας πραξικόπημα ενάντια στον λαοπρόβλητο πρωθυπουργό Μοσαντέκ, που ακολουθούσε αντιαποικιοκρατική πολιτική και έδιωξε και τους Βρετανούς και τον σάχη.
Οι Γάλλοι διαπίστωσαν σύντομα ότι οι αγιατολάδες δεν ήταν του χεριού τους. Εκμεταλλευόμενοι τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του ιρανικού λαού, χάραξαν μια πολιτική σχετικής ανεξαρτησίας, διεκδικώντας σημαντικό μερίδιο από τον φυσικό πλούτο του Ιράν, ενώ πολιτικά προσέγγισαν την «ΕΣΣΔ» και την Κίνα. Οι αγιατολάδες εσωτερικά καθάριζαν κάθε αριστερό στοιχείο (οι αστοί πολιτικοί είτε μπήκαν στην υπηρεσία τους είτε έφυγαν στο εξωτερικό) και επέβαλαν το θεοκρατικό καθεστώς, σύμβολο της δικής τους δεσποτείας, και διεθνώς διαπραγματεύονταν ως εκπρόσωποι περιφερειακής δύναμης το φυσικό πλούτο του Ιράν, με τις πλάτες της «ΕΣΣΔ» (το σύστημα του παλινορθωμένου καπιταλισμού δεν είχε καταρρεύσει) και στη συνέχεια και της Κίνας.
Αυτός ήταν ο λόγος που οι ιμπεριαλιστές της Δύσης ήρθαν σε σύγκρουση με το υπό τους αγιατολάδες Ιράν και όχι η «ευαισθησία» τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αν οι αγιατολάδες έκαναν «δουλειές» μαζί τους δε θα είχαν κανένα πρόβλημα ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως δεν έχουν με το στυγνό σουνιτικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας και με τους σιωνιστές του Ισραήλ.
Οταν ο λαός του Ιράν οργανώνει αντιιμπεριαλιστικές-αντιαμερικάνικες διαδηλώσεις, είναι «σιιτικός όχλος». Οταν ξεσηκώνεται ενάντια στην καταπίεση του σιιτικού καθεστώτος, γίνεται «προοδευτική νεολαία και προοδευτικές γυναίκες». Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα ΜΜΕ στη Δύση εστιάζουν στις γυναίκες που καίνε τις μαντίλες ή κόβουν τα μαλλιά τους (έχουν δώσει και όνομα: «η επανάσταση της μαντίλας»!), μολονότι είναι φανερό ότι το ξέσπασμα της λαϊκής οργής δεν περιορίζεται σ’ αυτό αλλά έχει και βάθος αιτιών και πλάτος αιτημάτων. Τους ιμπεριαλιστές της Δύσης τους ενδιαφέρει μόνο να φθείρουν την εικόνα του θεοκρατικού καθεστώτος. Γι’ αυτούς ο εξεγερμένος λαός είναι μόνο ένα εργαλείο άσκησης πολιτικής.
Οι εξεγερμένοι του Ιράν δεν τους έχουν επιτρέψει τη σπέκουλα. Δεν βλέπουμε να σείονται αμερικάνικες σημαίες. Ούτε να καίγονται ιρανικές σημαίες. Και βέβαια, δεν βλέπουμε πορτραίτα του σάχη, τον οποίο νοσταλγούν τα παπαγαλάκια της Δύσης. Οι μνήμες είναι ζωντανές στην πολύπαθη χώρα.
Το καθεστώς των αγιατολάδων θα μιλήσει πάλι για «πράκτορες των Αμερικάνων και των Σιωνιστών», όπως το έχει ξανακάνει. Ενδεχομένως να κατεβάσει το στρατό για να «καθαρίσει» με τον τρόπο που αυτός ξέρει. Και τότε θα καταλάβουμε όλοι πως η λαϊκή οργή έχει βαθύτερα αίτια και πως ο θάνατος της νεαρής Μαχσά ήταν απλά η σταγόνα που (για μια ακόμη φορά) ξεχείλισε το ποτήρι. Στις 15 Ιούνη του 2009, όταν το Ιράν συγκλονιζόταν πάλι από διαδηλώσεις, απ’ αφορμή την αμφισβήτηση του εκλογικού αποτελέσματος (ο «προοδευτικός» και φίλος της Δύσης Μουσαβί είχε ηττηθεί από τον «συντηρητικό» Αχμαντινετζάντ που είχε τη στήριξη του αγιατολάχ Χαμενεΐ), οι Financial Times έγραφαν μεταξύ άλλων στο κεντρικό άρθρο τους: «Αλλαγή για τους φτωχούς σημαίνει φαγητό και δουλειές, όχι χαλαρός ενδυματολογικός κώδικας ούτε διασκέδαση σε μικτούς χώρους… Η πολιτική στο Ιράν έχει να κάνει πολύ περισσότερο με την ταξική πάλη παρά με τη θρησκεία».
Πίσω απ’ αυτή την εκχυδαϊσμένη ανάλυση κρύβεται μια μεγάλη αλήθεια. Είμαστε με την εργατική τάξη και τη φτωχολογιά του Ιράν, για την πραγματική απελευθέρωσή τους. Οχι για να απαλλαγούν από τους αγιατολάδες και την υποχρεωτική θεοκρατική αμφίεση και να τους κάτσουν στο σβέρκο νέοι σάχηδες με ελευθερία στη μίνι φούστα.
Δημοσίευση σχολίου