Η καθεστωτική σαπίλα δια γραφίδας Alexis Παπαχελάς,

Εχει την αξία του να παραθέσουμε ένα άρθρο που υπογράφει ο Αλέξης Παπαχελάς στην σημερινή Καθημερινή. Κι αυτό γιατί η "Κ" θεωρείτε η σοβαρή έντυπη φωνή της ντόπιας πλουτοκρατίας, και οι σχέσεις του διευθυντή της Alexis Παπαχελάς, με τα κέντρα εξουσίας και την Αμερικανική Πρεσβεία της Αθήνας, είναι γνωστές. 

Δεν έχουμε πρόβλημα να παραδεχθούμε ότι ο Παπαχελάς είναι ένας από τους ελάχιστους μορφωμένους δημοσιογράφους που διαθέτει ο αστικός τύπος. (Τώρα σε ποιών την υπηρεσία θέτει τις γνώσεις του, είναι ένα άλλο θέμα, που το αντιλαμβάνεσθε με μια αναζήτηση με το όνομα του στον ιστότοπό μας).

Τα όσα επισημαίνει ο διευθυντής της "Κ" στο παρακάτω άρθρο του για το ποιοι παράγοντες συμβάλλουν στην διαμόρφωση της ατομικής συνείδησης και κατ' επέκταση της μαζικής, είναι κατά βάση σωστά. 

Χωρίς αμφιβολία επίσης έχουν βάσει οι αγωνιώδης εκκλήσεις που απευθύνει στο υπηρετικό προσωπικό της άρχουσας τάξης ώστε "να αποφύγουμε την αποσταθεροποίηση της χώρας και την κατρακύλα της σε μια σκοτεινή περίοδο λασπολογίας, πολιτικής αστάθειας και καθίζησης. Είναι πολύ εύκολο να μπούμε σε μια αυτοκαταστροφική εσωστρέφεια, που θα μας πάει πολύ πίσω", όπως έγραφε χαρακτηριστικά, πριν λίγο καιρό.

Αμφιβάλλουμε, αν θα υπήρχε δεύτερη αστική γραφίδα να περιγράψει την καθεστωτική σαπίλα με τον τρόπο το κάνει σήμερα με το κείμενο του, ο Αλέξης Παπαχελάς:      

  Η παγίδα του κυνισμού

Με ρώτησε ένας φίλος αν έχουμε γίνει πολύ κυνικοί και σε αυτόν τον τόπο. Εχουμε, και αυτό μας καθηλώνει χρόνια τώρα, Χρεοκοπήσαμε στο παρελθόν γιατί η χώρα προδόθηκε από τις ηγεσίες της, ιδιωτικές και δημόσιες, από μία «αστική τάξη» που εθίστηκε στην αρπαχτή, στο βόλεμα και στην αδιαφορία για τους θεσμούς και την αξιοκρατία. 

Και από την ανοχή μας σε συμπεριφορές που δεν δικαιολογούνται με κανένα άλλοθι και δεν σηκώνουν εκπτώσεις κανενός είδους. Eνας παλιός πρωθυπουργός το χαρακτήριζε "διαστολή συνείδησης", ότι δηλαδή ακούμε τόσο πολλά που τίποτα δεν σου κάνει πια εντύπωση. 

Mας αφύπνισε η χρεοκοπία, που δεν ήταν μόνον οικονομική; Η αλήθεια είναι πως και σήμερα πολύ λίγα πράγματα σοκάρουν. Aκους συνέχεια «μα μήπως όλοι τα ίδια δεν κάνουν;- ή «εντάξει μωρέ, έτσι είναι η Ελλάδα». Δεν σοκάρουν συμπεριφορές ή και υποκλοπές. Η κοινωνία είναι κουρασμένη, εξαντλημένη έπειτα από χρόνια κρίσης και, τώρα πια, αντιμέτωπη με το μεγάλο ρίσκο της περαιτέρω φτωχοποίησης λόγω πληθωρισμού. 

Ηθικά δοκάρια για να ακουμπήσεις δεν υπάρχουν. Ο πήχυς κατεβαίνει συνέχεια. Και τραβάει τους πάντες προς τα κάτω. Η Ακαδημία των σημαντικών επιστημόνων και διανοουμένων -και έχει πολλούς στις τάξεις της- εξαντλείται σε μικροπολιτικές και προσωπικές έριδες Οι πανεπιστημιακοί μας ταγοί δεν έχουν συχνά τίποτα να ζηλέψουν από πολιτευτές Γ κατηγορίας. Είναι βασικά συνδικαλιστές και πολιτευτές μαζί και τίποτα παραπάνω. Μέχρι και η Εκκλησία μοιάζει να απορροφείται από μπίζνες και να ξεχνάει τον ρόλο της. 

Σε κρίσιμες θέσεις βρίσκονται, δυστυχώς, άνθρωποι που δεν μπορούν να χειριστούν με κύρος και σοβαρότητα τους θεσμούς που εκπροσωπούν. Μοιάζουν να νοιάζονται πιο πολύ για μία selfle παρά για αυτό που τους εμπιστεύθηκε η πατρίδα Η πολιτική έχει γίνει μία τεράστια αίθουσα παραπολιτικής, ατέρμονου κουτσομπολιού και νταραβεριού. Σπανίως ακούς πολιτικό λόγο που σου τραβάει καν την προσοχή.

Ηξερα ότι ο φίλος δεν ρωτούσε έτσι γενικά, απευθυνόταν και σε μένα. Πίστευα άτι έχω αποφυγή την παγίδα του κυνισμού γιατί συνεχίζω να έχω τη βαθιά πίστη πως αυτός ο τόπος μπορεί και καλύτερα. Και γιατί μέσα σε ένα τοξικό και δύσβατο περιβάλλον θεωρούσα ότι δεν άφηνα τον περιρρέοντα κυνισμό να απορρυθμίσει μία βασική πυξίδα, που ο καθένα; κουβαλάει μέσα του για τα δύσκολα, Κάποια στιγμή, όμως, σου φαίνονται ρουτίνα πράγματα που δεν θα έπρεπε, κάνεις εκπτώσεις είτε γιατί παγιδεύεσαι στο «έτσι ήταν πάντα- είτε γιατί πιστεύεις» ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική ή άλλος δρόμος για τη χώρα. Λάθος. Ο πήχυς πρέπει να μένει ψηλά, άσχετα από το τι προηγήθηκε, αλλά και για να διατηρήσουμε ψηλά τις απαιτήσεις για ό,τι θα ακολουθήσει.