Πέθανε χθες η δικηγόρος Κατερίνα Ιατροπούλου, μια γυναίκα που έδωσε επί δεκαετίες αληθινή υπόσταση στην έννοια συνήγορος υπεράσπισης, μια γυναίκα που συνέβαλε στην ανάγκη να ασχοληθεί το κίνημα της Μεταπολίτευσης με όλα εκείνα τα «κρυμμένα» τότε κοινωνικά προβλήματα (φυλακισμένοι, εξαρτημένοι, μετανάστες, κακοποιημένες γυναίκες, ψυχικά άρρωστοι κ.λπ.). Η Ιατροπούλου έμεινε πιστή στις αρχές της μέχρι το τέλος, έχοντας αποτραβηχτεί στο σπίτι της στα «λεηλατημένα» πλέον Εξάρχεια.
«Θυμάμαι τη νύχτα της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, οπότε έσμιξαν αι γενεαί των Εξαρχείων πάσαι. Τίποτα δεν χάνεται τελικά, η μνήμη παραμένει ζωντανή σε αυτή την πόλη και στα δύσκολα αφυπνίζεται. Oχι, δεν νιώθω τελικά πως υπήρξα κάποιο ιδιαίτερο άτομο. Απλώς αντιστάθηκα» (Κατερίνα Ιατροπούλου, LIFO 11.4.2013).
Κι όμως, ήταν όχι απλώς ένα ιδιαίτερο αλλά ένα εμβληματικό άτομο, σεμνό, ευγενικό, δραστήριο, παθιασμένο και αφοσιωμένο στον μοναδικό ρόλο της συνηγόρου υπεράσπισης. Οι φυλακισμένοι μέχρι και τη δεκαετία του 2000 γνώριζαν καλά την Κατερίνα Ιατροπούλου και την αντιμετώπιζαν με ιδιαίτερο σεβασμό. Χάρη και σε αυτήν εκδόθηκε μετά τη Μεταπολίτευση το ιστορικό περιοδικό «της φυλακής» και πληροφορήθηκαν όλοι για τα ελληνικά κολαστήρια και ειδικά εκείνο της Κέρκυρας.
Υπερασπίστηκε φτωχούς ανθρώπους που έμπλεξαν με τον νόμο, που είχαν από παιδιά ακόμα δεχτεί ανελέητη κακομεταχείριση και καταδικάστηκαν αλύπητα και δυσανάλογα προς τις πράξεις τους. Ηταν εκεί για όλους τους παλιούς και νεότερους αγωνιστές, αριστερούς και αναρχικούς, που τις περισσότερες φορές καταδικάζονταν με συνοπτικές διαδικασίες χωρίς στοιχεία.
Hταν εκεί για τον σπουδαίο άνθρωπο, δικηγόρο της οργάνωσης RAF, Ρολφ Πόλε, μόλις εκείνος επέστρεψε στην Ελλάδα αφού εξέτισε την ποινή του στα «λευκά κελιά» της Γερμανίας. Hταν εκεί σε όλες τις διαμαρτυρίες και στις διαδηλώσεις για ανθρώπους που άδικα σέρνονταν στα δικαστήρια και καταδικάζονταν σε βαριές ποινές. Hταν εκεί σε όλες τις πρωτοβουλίες για τις άθλιες συνθήκες των κρατητηρίων και των φυλακών. Hταν εκείνη που ασφαλίτες με εντολές άνωθεν φύτεψαν ναρκωτικά στο σπίτι της και στη συνέχεια τη συνέλαβαν.
Η Κατερίνα Ιατροπούλου επιμελήθηκε το αφιέρωμα του περιοδικού «Σχολιαστής» για τις φυλακές και ειδικά για το Νταχάου της Κέρκυρας (τεύχος 41, 1986), καταγράφοντας συγκλονιστικά στοιχεία για τα βασανιστήρια που συνεχίζονταν χωρίς τελειωμό με τους σωφρονιστικούς κώδικες της χούντας. Στο προηγούμενο τεύχος (τ. 40) ο δημοσιογράφος Γιώργος Βότσης έγραφε για την «περιπέτεια» που της επιφύλαξαν οι διωκτικοί μηχανισμοί λίγες μέρες πριν ο στρατηγός Δροσογιάννης και οι διωκτικές αρχές πανηγυρίσουν για τη σύλληψη των δύο ισοβιτών της Κέρκυρας που είχαν αποδράσει (σ.σ. Γιάννη Πετρόπουλου και Χάρη Τεμπερεκίδη) και όσων τους υπέθαλψαν.
«Η μέθοδος που επελέγη για να διαμορφωθεί ένα βαρύ κατηγορητήριο, πασίγνωστη. Η ηρωίνη και το χασίς, που χωρίς κοπιαστική, συστηματική έρευνα “ανακάλυψε” στο σπίτι της Ιατροπούλου ένας από τους αστυνομικούς (μόνος του και μακριά από τα μάτια συλλαμβανόμενης και εισαγγελέα) για να ανακράξει χαιρέκακα και αποκαλυπτικά: “Τώρα τη γάμησες, Κατερίνα.
Ούτε άδεια πια ούτε γραφείο δικηγόρου. Θα σαπίσεις στη φυλακή”. […] Η ιδιομορφία της Κατερίνας Ιατροπούλου: είναι ο μοναδικός δικηγόρος της χώρας μας και από τους ελάχιστους δρώντες πολιτικά που μετά τη Mεταπολίτευση επιλέγει ως συνειδητή πολιτική λειτουργία, όχι περιστασιακή, αλλά συστηματικά και αφοσιωμένα, τις φυλακές και τους φυλακισμένους, τους κυνηγημένους και τους βασανιζόμενους, τους βαρυποινίτες και τους εξεγερμένους. Για να φτάσουν στη σύλληψή της προηγήθηκαν όλα τ’ άλλα: απειλές και τραμπουκισμοί, παρακολουθήσεις κ.ά. Με τη σύλληψη τώρα της γυναίκας του Ρολφ Πόλε (όπως τη θέλουν οι εντυπωσιακοί τίτλοι των εφημερίδων) πρέπει να πιστεύουν ότι σιγή τάφου θα καλύψει τους εκατό κολασμένους στο Νταχάου της Κέρκυρας».
Πηγή: Αντα Ψαρρά- «Εφ.Συν.»
Δημοσίευση σχολίου