Ποια κοινωνία γεννά παιδιά-βιαστές, παιδιά κακοποιητές συνομηλίκων τους; Ποια κοινωνία γεννά παιδιά - χαιρέκακους θεατές της βίας; Ποια κοινωνία κλέβει την αθωότητα 14χρονων και 15χρονων παιδιών και τα μεταμορφώνει σε αποκρουστικούς ενήλικες βασανιστές;
"Μα απ' την κόλαση μου σου φωνάζω, εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω..." έγραφε η Γαλάτεια Καζαντζάκη, σχεδόν ένα αιώνα πριν, αποτυπώνοντας τόσο εύστοχα μια πραγματικότητα που στις μέρες μας τείνει να γίνει εφιάλτης. Τα παιδιά μας. Ο καθρέφτης μας, από τα πρώτα τους κιόλας βήματα στη ζωή.
Μα τώρα τούτος ο καθρέφτης τρομάζει. Όπως τρομάζουν όλα γύρω μας. Κρατική αναλγησία που εξαθλιώνει, ''δικαιοσύνη που σαν το φίδι δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους'', τερατώδη ψέματα και εξοργιστική προπαγάνδα,, άκρατος αυταρχισμός και μπατσάδικη βία, προκλητική χυδαιότητα αντιμετώπισης της φτώχειας, ισοπέδωση κάθε κοινωνικού αγαθού, και κάθε στοιχείου πολιτισμού...
Σπέρνουν ανέμους όσοι με τόση ξετσιπωσιά το βρώμικο τούτο σύστημα διαχειρίζονται, και μεις, προς το παρόν, θερίζουμε τις θύελλες...
Εμείς, ο λαός, που τα παιδιά μας με κόπο ανασταίνουμε σε ένα δυστοπικό παρόν, και που το μέλλον τους ακόμα πιο δύσκολο φαντάζει...Ο λαός, που στην πλειοψηφία του, με την ανοχή και τη μοιρολατρία του, εξασφαλίζει στα γραβαντωμένα τίποτα ένα λαμπρό παρόν, και στους απογόνους τους ένα ακόμα λαμπρότερο μέλλον. Για να συνεχίσουν να υποβαθμίζουν τις ζωές μας, άλλοτε κουνώντας μας το δάχτυλο για την ατομική μας ευθύνη, και άλλοτε πετώντας μας δυο ψίχούλα ελεημοσύνης απ' το χλιδάτο τραπέζι τους, που απ΄ το δικό μας πλούτο είναι στρωμένο.
Τέλος χρόνου πλησιάζει. Ας ευχηθούμε και τέλος εποχής. Μιας εποχής που μας έκανε πολλές φορές να ντραπούμε για λογαριασμό άλλων... Μιας εποχής, ελλειμματικής σε όνειρα και ιδανικά, μα πλεονασματικής σε "πρότυπα" κίβδηλα, ρηχά, αναξιοπρεπή. Σαν κι αυτούς που τις ζωές μας διαφεντεύουν.
Δημοσίευση σχολίου