O Θεός χρειάζεται τους δημαγωγούς

Ενα παλιό άρθρο του Βασίλη Ραφαηλίδη που είχε δημοσιευθεί στην "Ελευθεροτυπία" είναι η καλύτερη απάντηση στις τελευταίες δηλώσεις των δεσποτάδων που έγιναν ειδικοί για κάθε θέμα που απασχολεί την ελληνική κοινωνία.

Ο σπουδαίος Γρηγόριος Ναζιανζηνός έζησε τον κρίσιμο για τον χριστιανισμό 4ο αιώνα, που αρχίζει να οργανώνεται η χριστιανική Εκκλησία ύστερα από τρεις αιώνες ακαταστασίας, κατά τους οποίους τα απόκρυφα ευαγγέλια ήταν ακόμη σε χρήση και ο κάθε πιστός πίστευε ότι ήθελε για τον Χριστό. Αυτός ο μεγάλος θεολόγος, ξεχνώντας προς στιγμήν τα με τη θεολογία σχέση έχοντα, λέει σε γράμμα του προς τον Αγιο Ιερώνυμο, που δεν ήταν τόσο καλός δημαγωγός όσο ο δικός μας κ. Χριστόδουλος: «Εχουμε ανάγκη από όσο το δυνατό περισσότερους μύθους για να μπορούμε να εντυπωσιάζουμε τον όχλο. Οσο λιγότερο καταλαβαίνει ο όχλος, τόσο πιο ενθουσιώδεις γίνεται. Οι πατέρες και οι δάσκαλοι μας δεν έλεγαν πάντα τη σκεφτόταν, έλεγαν αυτά που τους υπαγόρευαν οι συνθήκες και οι ανάγκες». Λόγια καθαρά και στρογγυλά, αρθρωμένα με γλώσσα ελάχιστα ιερή, αλλά ριγμένα με δύναμη έξω από τα δόντια όπως αρμόζει σε μεγάλο ηγέτη, που έχει συνείδηση της ιδεολογικής σημασίας και κυρίως της οργανωτικής αξίας των μύθων, καθώς και της απεριόριστης ικανότητας της μάζας να καταναλώνει μύθους με αξιοθαύμαστη βουλιμία.

Τον ίδιο καιρό ο επίσκοπος Συνέσιος, εξίσου ικανός με το Γρηγόριο εκκλησιαστικός ηγέτης, σε ένα μνημειώδους κυνισμού κείμενό του ξεχνάει κι αυτός τη θεολογία και καταπιάνεται με την οργάνωση του ποιμνίου, χωρίς το οποίο είναι αδύνατο να υπάρξουν ποιμένες για να το κουρεύουν και να τ’ αρμέγουν. (Πάλι καλά που δεν το σφάζουν κι όλας). Ακούστε, λοιπόν, τον επίσκοπο Συνέσιο, που πριν από χίλια εξακόσια χρόνια περίπου είπε πράγματα τόσο κυνικά, που ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δεν θα τολμούσε ποτέ να πει: «Ο λαός ζητεί επίμονα να τον εξαπατάς, αλλιώς δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μ’ αυτόν. Σε ότι με αφορά θα είμαι πάντοτε φιλόσοφος για τον εαυτό0 μου, αλλά για το λαό θα είμαι μόνο ιερέας». Ξεκάθαρα πράγματα. Αλλο γνώση, μόρφωση και ξένες γλώσσες και άλλο ιεροσύνη. Τη γνώση, τη μόρφωση και τις ξένες γλώσσες τις χρησιμοποιούμε όταν κάνουμε δουλειά που χρειάζεται μυαλό και την ιεροσύνη την χρησιμοποιούμε δίκην φλογέρας («τσομπανάκος ήμουναααααα!» όταν βγάζουμε το ποίμνιο για βοσκή στις πλατείες.

Από το βιβλίο της μακαρίτισσας, Λιλής Ζωγράφου με τίτλο «Αντιγνώση» (έκδοση Αλεξάνδρεια) σταχυολογώ και παραθέτω δειγματοληπτικά μερικά μόνο από τα «εργαλεία δουλειάς» που έχουν στην διάθεση τους οι παπάδες για να ποιμένουν σωστά ένα ποίμνιο, που πρέπει να διατρέφεται με τη σωστή τροφή προκειμένου να παραμείνει ένα σωστό ποίμνιο.

Τον 12ο αιώνα ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, κρατώντας κρίνο στο χέρι, μπήκε σε ένα καθολικό μοναστήρι από το πιο στενό παράθυρο κι ένα φτεράκι τόσα δα σκάλωσε στα σίδερα. Θαύμα, θαύμα! Ο ομφαλός του Θεανθρώπου ασφαλώς ήταν ένας, όμως στις γαλλικές πόλεις Κλερμόν και Σαλόν φυλάγονται δύο αποξηραμένοι ομφαλοί. Στην Ιταλία υπάρχει και τρίτος ομφαλός. Θαύμα, θαύμα! Στην εκκλησία του Αγίου Παύλου της Ρώμης υπάρχουν τα «άγια σπάργανα του Χριστού». Μια άλλη αλλαξιά σπάργανα του Χριστού υπάρχει στον καθεδρικό ναό της γερμανικής πόλης Ααχεν. Στη Γένουα και στη Λορένη οι παπάδες δείχνουν μέχρι τις μέρες μας «άγια άχυρα», από αυτά που υπήρχαν στη «φάτνη των αλόγων».

Ως γνωστόν, ο Χριστός, όπως όλοι οι Εβραίοι, υπέστη περιτομή. (Σε αυτό το περιστατικό αναφέρεται η γιορτή της Υπαπαντής). Υπάρχουν σήμερα διασκορπισμένα σε όλο τον κόσμο δεκαεφτά «πετσάκια» από αυτή την περιτομή. Εύκολα βρίσκεις πετσάκια. Μυαλό βρίσκεις δύσκολα. Από τις στάμνες που χρησιμοποίησε ο Χριστός στην Κανά για το θαύμα του σώζονται δεκατέσσερις. Είναι μάλλον λίγες, αν πάρουμε υπόψη πως το επάγγελμα του αγγειοπλάστη είναι πανάρχαιο.

Στη Γαλλική πόλη Βαντόμ διατηρούνται μέχρι τις μέρες μας σε μπουκαλάκι γαλλικού αρώματος δάκρυα του Χριστού, και στην εκκλησία του Ευαγγελισμού στην Μόσχα υπάρχουν τρίχες από τα γένια του. Στην ορθόδοξη Μόσχα υπάρχει, ακόμη, αίμα του Χριστού σε μπουκάλι και γάλα της Παναγιάς σε φιάλη! Μετρήθηκαν, επίσης στην Ρωσία έξι «άγια σφουγγάρια» από αυτά που χρησιμοποίήσαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες για να ποτίσουν τον Χριστό με ξύδι, κάμποσες ντουζίνες «χιτώνες του Κυρίου», τριάντα δύο «άγια καρφιά (αν και ήταν μόνο τέσσερα αυτά που χρησιμοποιήθηκαν στην Σταύρωση) και τρία «άγια κουμπιά» από το πέπλο της Θεοτόκου. Παλιότερα ένας Πάπας φύλαγε μια μποτίλια που είχε μέσα, τι νομίζετε, την ... ανάσα του Χριστού!