«Δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη» για το μεγαλύτερο διατροφικό σκάνδαλο που υπήρξε ποτέ στην χώρα μας, δήλωσε ο υπουργός προπαγάνδας Ρουσόπουλος. Επόμενο ήταν. Όπως και δεν υπήρξε πολιτική ευθύνη για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, των τηλεφωνικών υποκλοπών, των ομολόγων, των πυρκαγιών …
Η «πολιτική ευθύνη» είναι είδος εν ανεπάρκεια διαχρονικά στην χώρα μας…
Και τι κάνει η «Δικαιοσύνη» ίσως ρωτήσει κάποιος άσχετος. Αααα αυτή έχει άλλο ρόλο και άλλες ασχολίες….
Αν δει κανείς διαχρονικά το δικαστικό μηχανισμό, θα διαπιστώσει πως πρόκειται για τον πιο σκληρό μηχανισμό καταστολής της αστικής εξουσίας. Αυτόν που κατευθύνει την αστυνομική καταστολή και βρίσκεται πιο κοντά στην πολιτική εξουσία.
Αυτός ο μηχανισμός στήριξε το όργιο της δωσιλογικής βίας ενάντια στους αγωνιστές της Αντίστασης, στα χρόνια μετά την απελευθέρωση. Ο ίδιος ξεκλήρισε τον ανθό της ελληνικής νεολαίας στη διάρκεια και μετά την ήττα της επανάστασης του 1946-49, στελεχώνοντας τα έκτακτα στρατοδικεία και βγάζοντας σωρηδόν στημένες καταδικαστικές αποφάσεις.
Ο ίδιος μηχανισμός υπηρέτησε πιστά τη χούντα των συνταγματαρχών.
Στη μεταπολίτευση ήταν ο μόνος μηχανισμός του κράτους που δεν υπέστη αυτή έστω την προσχηματική και περιορισμένη «αποχουντοποίηση».
Εκτοτε, υπηρετεί με τον ίδιο ζήλο και φανατισμό την κοινοβουλευτική δημοκρατία, καταστέλλοντας κάθε αγωνιστική εκδήλωση και καλύπτοντας κάθε σκάνδαλο.
Και φυσικά τα «δικά της παιδιά, με την ευρεία έννοια έχουν ασυλία.
Δημοσίευση σχολίου