Καταρχάς έχουμε τα αίτια: «Η χρεοκοπία του καζινοκατπταλισμού», «το μοντέλο των χωρίς κανόνες χρηματαγορών», «η εμμονή των οικονομικά ισχυρών του πλανήτη στον επιθετικό νεοφιλελευθερισμό», «η κυριαρχία της παρασιτικής χρηματοπιστωτικής οικονομίας έναντι της πραγματικής οικονομίας».
Εναν αιώνα μετά τον «Ιμπεριαλισμό» του Λένιν, ένα ψευτομαγκάκι ονόματι Τσίπρας ξαναδοκιμάζει να βάλει την πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω. Να ξαναπαρουσιάσει τα αποτελέσματα ως αίτια Αυτός και η παρέα του νομίζουν ότι μπορούν να παρουσιάσουν ως φρέσκες αριστερές ιδέες αυτά που εδώ και δεκαετίες αναμασά η σοσιαλδημοκρατία, με συνέπεια και συχνά με ευρηματικότητα.
Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, εγγενή γνωρίσματα του οποίου είναι ο παρασιτισμός, το σάπισμα, ο νεοαποικισμός, η κοινωνική επιθετικότητα, από οικονομικό-πολιτικό-κοινωνικό πρόβλημα μετατρέπεται σε ηθικό. Δαιμσνοποιείται μια μερίδα της πλουτοκρατίας και μένει στο απυρόβλητο μια άλλη, που ακόμη και οι αρχάριοι οικονομολόγοι γνωρίζουν ότι αποτελεί συμπλήρωμα της πρώτης, για να εκστρατεύσει εναντίον της, ως μοντέρνος Αι-Γιώργης ο Αλέξης (καβάλα σε μηχανή και όχι σε άλογο που δεν είναι trendy), προτείνοντας «δραση, μαχητικότητα, αποτελεσματικότητα, ριζοσπαστική πολιτική στην πράξη και όχι στα λόγια».
Και επειδή -όπως ο ίδιος αρέσκεται να λέει- ο ΣΥΝ δε θα καθήσει στη γωνία να περιμένει «τη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού», μας έχει έτοιμο ένα παράδειγμα αποτελεσματικής ριζοσπαστικής πολιτικής στην πράξη. Μας καλεί να δοκιμάσουμε «πόσο αποδοτικό μπορεί να είναι ένα μαζικό κοινωνικό κίνημα, που Θα απαιτήσει την επιβολή ελέγχων στα περιθώρια κέρδους και στις εναρμονισμένες πρακτικές των μεγάλων επιχειρήσεων. Ας δοκιμάσουμε να δούμε πόσο καλύτερα λειτουργεί ο ανταγωνισμός, όταν οι καταναλωτές είναι δραστήριοι και φωνάζουν»!!!
Πες το, ρε παιδί μου, και μας έσκασες. Τι διεκδικητικά κινήματα για αύξηση των μισθών, μείωση της φορολογίας, βελτίωση των εργασιακών σχέσεων και τα παρόμοια. Το σοσιαλιστικά οράματα και προετοιμασία επαναστάσεων. Το ζήτημα είναι να γίνουμε δραστήριοι και φωνακλάδες καταναλωτές. Να απαιτήσουμε εξυγίανση του καπιταλισμού, να θεσπιστούν έλεγχοι στα περιθώρια κέρδους (αλήθεια, με το Μάαστριχτ, που το ψήφισε ο ΣΥΝ και το απαγορεύει αυτό, τι θα γίνει;), για να λειτουργήσει καλύτερα ο ανταγωνισμός.
Αν τον άκουγε ο Ανταμ Σμιθ θα αυτοκτονούσε από απελπισία. Ο Μαρξ απλώς θα γελούσε (ίσως να έκανε και κανένα από τα δηλητηριώδη σχόλια του). Οι έλληνες καπιταλιστές γελάνε ιδιωτικά, ενώ δημοσίως τον ακούν με προσοχή. Ως οικονομολόγο δε θα τον έπαιρναν ούτε για βοηθό λογιστηρίου. Ως πολιτικό τον χρειάζονται. Γιατί είναι σπουδαίο πράγμα να μπαίνει καινούργια πατίνα στο γερασμένο πρόσωπο του οπορτουνισμού.
Οι παπάδες, που διανέμουν δωρεάν το όπιο με το οποίο οι εργαζόμενοι ξεχνούν τα βάσανα τους, ονειρευόμενοι μια ευτυχισμένη μετά θάνατον ζωή, δεν είναι και τόσο αποτελεσματικοί ή δεν είναι άμεσα αποτελεσματικοί. Ενώ οι κήρυκες της ηθικοποίησης και του εξανθρωπισμού του καπιταλισμού αποδεικνύονται πολύ αποτελεσματικοί, διότι παρεμβαίνουν άμεσα στο πολιτικό και το κοινωνικό επίπεδο.
Συχνά γελάμε με τα καμώματα των Συνασπισμοσυριζαίων. Μάλλον πρέπει να αναθεωρήσουμε το μείγμα: λιγότερο γέλιο, περισσότερη πολεμική. Διότι απευθύνονται κυρίως στη νέα γενιά, που δεν έχει τη γνώση και τις εμπειρίες.
Του Π.Γ. απ' την εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ
Δημοσίευση σχολίου