Σήμερα θα κάνουμε λίγη Ιστορία. Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη», στις 8 Δεκέμβρη του 1979. Ηταν το κύριο άρθρο (ξεκινούσε από την πρώτη σελίδα της εφημερίδας), η «γραμμή» του Περισσού για το φοιτητικό κίνημα, που εκείνη την περίοδο πάλευε για να καταργήσει το νόμο 815, το νόμο-πλαίσιο της τότε κυβέρνησης Καραμανλή.
Παραθέτουμε ολόκληρο το άρθρο (για την πιστότητα της αντιγραφής μπορείτε να δείτε τις φωτογραφίες) και επισημαίνουμε με μαύρα ορισμένα σημεία. Οποιαδήποτε σύμπτωση με όσα λέει και γράφει τις τελευταίες μέρες ο ίδιος πολιτικός χώρος (ΚΚΕ, ΚΝΕ, ΠΚΣ)… δεν είναι συμπτωματική.
ΟΙ «ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ»
Σαν ένα είδος «μόδας» επιχειρείται, τον τελευταίο καιρό, να προωθηθούν οι «καταλήψεις» σε ορισμένες σχολές πανεπιστημίων της χώρας.
Και προβάλλονται από τις αναρχοαριστερίστικες ομάδες με την ανοχή και κάλυψη ορισμένες φορές και δημοκρατικών δυνάμεων, σαν μια δήθεν αποτελεσματική κλιμάκωση της πάλης του φοιτητικού κινήματος ενάντι στον αντιδραστικό νόμο 815.
Εγινε προσπάθεια ακόμα και να παραγκωνισθούν από τις παραπάνω ομάδες τα δημοκρατικά φοιτητικά όργανα, οι σύλλογοι και οι συνελεύσεις, για να παρθούν από διάφορες παράτυπες «μαζώξεις» αποφάσεις κατάληψης. Είναι γνωστό το παράδειγμα της Ξάνθης, που οι αριστεριστές ονόμασαν «γενική συνέλευση» μια συνάθροιση τους, πήραν «απόφαση» για κατάληψη και την παρουσίασαν σαν ομόφωνη απόφαση της Συνέλευσης του Συλλόγου.
Είναι, όμως, σήμερα οι καταλήψεις σωστή μορφή πάλης, που πρέπει να ακολουθήσει το φοιτητικό κίνημα προκειμένου να κλιμακώσει την πάλη του; Οι κομμουνιστές φοιτητές, μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία του δημοκρατικού κινήματος, είναι κατηγορηματικά αντίθετοι με τη χρησιμοποίηση, στις σημερινές συνθήκες, τέτιων μορφών πάλης. Λένε, ΟΧΙ στις καταλήψεις, γιατί δεν βοηθούν σήμερα τους αγώνες ενάντια στον αντιδραστικό νόμο 815 και επιπλέον δημιουργούν πρόσθετα σοβαρά προβλήματα τόσο γα το φοιτητικό κίνημα όσο και γενικότερα.
Η χρησιμοποίηση τέτιων μορφών πάλης αποπροσανατολίζει σ' αυτή τη φάση τους φοιτητικούς αγωνες, οδηγεί σε υποβιβασμό και εκείνες τις μορφές πάλης που το ίδιο το φοιτητικό κίνημα με τα όργανά του, επιλέγει σαν κατάλληλες. Είναι ένα ακόμα δείγμα του τυχοδιωκτισμού αυτών των ομάδων που πάνε να τον περάσουν στο ίδιο το κίνημα. Απομονώνει και αποσυνδέει το φοιτητικό κίνημα από τους φυσικούς συμμάχους του, το υπόλοιπο πανεπιστημιακό κίνημα, από τους δημοκράτες καθηγητές, τους βοηθούς κλπ, από τους αγώνες του εργαζόμενου λαού. Δημιουργεί προσχήματα για να συκοφαντηθεί στην κοινή γνώμη το φοιτητικό κίνημα.
Αυτή η ταχτική μόνο το φοιτητικό κίνημα δεν ευνοεί. Εξυπηρετεί, αντικειμενικά, έστω και αν δεν το κατανοούν μερικοί φοιτητές που παρασύρονται, την κυβερνητική πολιτική, δημιουργεί τις προϋποθέσεις περάσματος των σχεδίων που προωθεί η κυβέρνηση, χύνει νερό στο μύλο της για το χτύπημα του φοιτητικού κινήματος. Γ' αυτό και είναι πέρα για πέρα απαράδεκτη η προσπάθεια που γίνεται από ορισμένες εφημερίδες και άλλους κύκλους να αξιοποιηθούν οι ελάχιστες περιπτώσεις κατάληψης, να αναχθούν σε γραμμή πλεύσης του φοιτητικού κινήματος, παρά και ενάντια στις αποφάσεις της ΕΦΕΕ.
Το ΚΣ της ΕΦΕΕ, στην πρόσφατη συνεδρίασή του, καθόρισε συγκεκριμένο και σαφές πρόγραμμα των παραπέρα κινητοποιήσεων των φοιτητών, ενάντια στον 815, για μια σύγχρονη και δημοκρατική, στην υπηρεσία του λαού, ανώτατη εκπαίδευση, που έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από το φοιτητικό κίνημα. Η ΕΦΕΕ επέλεξε σωστές μορφές πάλης που ανταποκρίνονται στις σημερινές συνθήκες, συσπειρώνουν όλους τους φοιτητές, κάνουν πιο αποτελεσματικούς τους αγώνες τους, χτίζουν παραπέρα την ενότητα με το υπόλοιπο πανεπιστημιακό κίνημα, εξασφαλίζουν την ενεργητική συμπαράσταση του εργαζόμενου λαού.
Χρέος των δημοκρατικών δυνάμεων είναι να πρωτοστατούν και με συνέπεια να ακολουθούν αυτή την αγωνιστική πορεία και παραπέρα να καταδικάζουν έμπρακτα τη χρησιμοποίηση τέτιων μορφών πάλης. Να επαγρυπνούν και να αποτρέπουν κάθε προσπάθεια υπονόμευσης κα ξεστρατίσματος των φοιτητικών αγώνων, ακόμα και όταν έχει τον μανδύα του «προωθημένου» αγώνα.
___________________________________________________________________________________
Το τι έγινε έχει καταγραφεί πλέον από την Ιστορία. Ηταν τόσος ο… ενθουσιασμός των φοιτητών από τις αποφάσεις της ΕΦΕΕ (ΚΝΕ, ΠΑΣΠ, Ρήγας), που τις πέταξαν στο καλάθι των σκουπιδιών και σε μαζικότατες γενικές συνελεύσεις αποφάσισαν καταλήψεις. Η κυβέρνηση δοκίμασε να καταστείλει το κίνημα, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να το φουντώσει. Ετσι, ο ίδιος ο Καραμανλής, τρομαγμένος από τη δύναμη και την αποφασιστικότητα του κινήματος, που είχε ξεπεράσει την πουλημένη και ελεγχόμενη από τα αστικά κόμματα ΕΦΕΕ και στηριζόταν πλέον σε δικές του αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, ανακοίνωσε την αναστολή του νόμου 815, ο οποίος ενταφιάστηκε στα γρήγορα γιατί βρομούσε.
Δε χρειάζεται, βέβαια, να πούμε ότι μαζί με το νόμο 815 ενταφιάστηκαν και οι προβοκάτσιες του Περισσού και της νεολαίας του, που και τότε σήκωσε το βάρος της αντιπαράθεσης με το ριζοσπαστισμό του κινήματος. Αν αυτή της η προσπάθεια είχε πετύχει, αν δεν είχε αναπτυχθεί εκείνο το κίνημα που για πρώτη φορά ανάγκασε κυβέρνηση να πάρει πίσω νόμο ψηφισμένο από τη Βουλή, τα πράγματα σήμερα θα ήταν πολύ χειρότερα.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως τραγωδία είτε ως φάρσα. Στη σημερινή εκστρατεία της ΚΝΕ/ΠΚΣ ισχύουν και τα δύο. Είναι φάρσα για το αγωνιστικό φοιτητικό κίνημα και τραγωδία για όσο φοιτητόκοσμο εγκλωβίζεται σ’ αυτή τη «μαύρη» γραμμή, ερχόμενος σε αντίθεση και προσπαθώντας να σπιλώσει συναδέλφους του που αγωνίζονται για να υλοποιήσουν αυτά που όλο το κίνημα αποφάσισε (αποφάσεις που περιβλήθηκαν με το κύρος της δέσμευσης) πέρυσι: ότι ο νόμος-πλαίσιο θα καταργηθεί στην πράξη, ότι το κίνημα δε θα επιτρέψει καμιά πλευρά του να εφαρμοστεί.
Οι εξελίξεις στα ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά και στο ΠαΠει οδήγησαν ταυτόχρονα και στα αποκαλυπτήρια της ΚΝΕ/ ΠΚΣ, που ανέλαβε το βάρος της αντιπαράθεσης με το αγωνιστικό φοιτητικό κίνημα, που δεν τολμούσαν να φέρουν σε πέρας ΔΑΠίτες και ΠΑΣΠίτες (είδαν ότι το κλίμα δεν τους ευνοεί). Οι αγωνιστικές παρεμβάσεις οδήγησαν στην πλήρη αναξιοπιστία αυτών των εκλογών. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι παρεμβάσεις, αν περνούσε η γραμμή της «αποχής», της ΚΝΕ/ΠΚΣ, οι εκλογές θα γίνονταν κανονικότατα, η κυβέρνηση και το καθηγητικό κατεστημένο θα πανηγύριζαν για την πρώτη σημαντική νίκη τους και το φοιτητικό κίνημα θα υφίστατο έναν εξευτελισμό που θα βάραινε στην παραπέρα πορεία του.
Η σημερινή μάχη έπρεπε να δοθεί ακόμα και από μικρότερες δυνάμεις. Γιατί τη στιγμή της μάχης δεν την προσδιορίζεις πάντοτε εσύ. Πολλές φορές σού την επιβάλλει ο αντίπαλος, που έχει τους δικούς του σχεδιασμούς. Και τότε καλείσαι να επιλέξεις, σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά.
Απαντώντας στον Κούγκελμαν, που εξέφραζε αμφιβολίες για τον ξεσηκωμό των παριζιάνων εργατών και τη δημιουργία της Κομμούνας, ο Μαρξ έγραφε πως την εξέγερση την επέβαλε ο αντίπαλος, που ήθελε να τσακίσει το εργατικό κίνημα. Οι Παριζιάνοι –έγραφε– επέλεξαν τη σύγκρουση και σωστά έπραξαν. Αν ηττηθούν τελικά, θα χάσουν έναν αριθμό πρωτοπόρων εργατικών στελεχών (όπως και έγινε), όμως η πράξη τους θα φωτίζει εσαεί το δρόμο του διεθνούς προλεταριάτου. Αν δεν απαντούσαν, ο εξευτελισμός της υποταγής θα ήταν για το κίνημά τους απείρως χειρότερο κακό από την απώλεια των στελεχών του.
Ανάλογη απάντηση έδινε ο Λένιν, απαντώντας στον Πλεχάνοφ και άλλους μενσεβίκους, που μετά την ήττα της επανάστασης του 1905 και την τρομοκρατία που εξαπολύθηκε από το τσαρικό καθεστώς κλαψούριζαν ότι «δεν έπρεπε να πάρουμε τα όπλα».
Το σημερινό φοιτητικό κίνημα, βέβαια, δεν έχει μπροστά του καθήκοντα σαν αυτά της Παρισινής Κομμούνας ή της ρωσικής επανάστασης του 1905. Με λίγα μέσα μπορεί να αναπτύξει «αντάρτικο» σε κάθε προσπάθεια εφαρμογής του νόμου-πλαίσιο. Αν οι οπορτουνιστές του Περισσού συμμετείχαν σ’ αυτό το κίνημα, αντί να το πολεμούν και να το συκοφαντούν λυσσασμένα, τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα. Το μέτωπο θα ήταν πιο ευρύ, δεδομένου ότι η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ακολουθεί πιστά τη γραμμή που έρχεται από την Κουμουνδούρου, ενώ η ΠΑΣΠ ακόμα ψάχνεται και δύσκολα θα τολμούσε να συμπράξει ανοιχτά με τη ΔΑΠ. Ομως, η ηγεσία του Περισσού, πιστή στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει ενώπιον της αστικής εξουσίας, προτίμησε και αυτή τη φορά να συγκρουστεί με το κίνημα, προσπαθώντας να το ποδηγετήσει, να το σφίξει στις μυλόπετρες της αστικής νομιμότητας και να το οδηγήσει στην ήττα. Ευτυχώς για το κίνημα, έχασε και πάλι.
Αρθρο από την εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ
Δημοσίευση σχολίου