Στα πρόθυρα παγκόσμιου οικονομικού ΚΡΑΧ!

“Η εργατική τάξη και η τάξη των αφεντικών δεν έχουν τίποτα κοινό.”

ένα χρόνο πριν, 7 χρόνια πριν, πολλά χρόνια πριν...
Λίγος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που βγήκαμε στους δρομούς να φωνάξουμε. Όμως τι? Ότι είναι πλέον η στιγμή να ξεφύγουμε από όλα αυτά που η ιστορία έχει δείξει ότι συντέλεσαν στην ήττα μας και καθιέρωσαν την άθλια κατάσταση που έχουμε υποπέσει.

τι τρέχει;

Τράπεζες καταρρέουν, το δολάριο ανεβοκατεβαίνει και μαζί του το πετρέλαιο, κυβερνήσεις σπεύδουν να σώσουν τις καταρρέουσες οικονομίες, καταθέσεις αποσύρονται, μετοχές αλλάζουν χέρια, οικονομίες ολόκληρων χωρών εξαφανίζονται και άλλα τέτοια. Μεγάλη ταραχή. Είμαστε λίγο πριν το τέλος, λένε κάποιοι. Όμως, το τέλος δεν μπορεί να έρθει από την κατάρρευση κάποιων επιχειρήσεων, όπως ο πανικός διαδίδει. Παντού, ο καπιταλισμός γνώριζε καταρρεύσεις και χρεωκοπίες, οι οποίες συνοδεύονταν από συγκέντρωση κεφαλαίου και νέες ανόδους για κάποιους. Και πάντα το κράτος, όσο φιλελεύθερο κι αν ήταν, λειτουργούσε σαν σωσίβιο για τη σωτηρία των αποτυχημένων επιχειρήσεων και τη μεταβίβαση του κόστους των περασμένων κερδών τους στις πλάτες των εργαζόμενων· αναβάλλοντας απλά την εμφάνιση της επερχόμενης κρίσης, την οποία ακόμη δεν είδαμε.

τι μας περιμένει;

Τώρα που όλοι προσπαθούν να μας πείσουν πως ηρέμησαν τα πράγματα, εμείς βλέπουμε την κρίση να αγκαλιάζει το σύνολο της οικονομίας. Και μαζί της βλέπουμε το χάος. Τώρα που τα κράτη αποφάσισαν να σώσουν αυτό που καταρρέει με άλλη μια θυσία των εργαζομένων, τώρα που το χρήμα αρχίζει να τυπώνεται χωρίς δεύτερη σκέψη, τώρα απλά περιμένουμε την απόλυτη απαξίωσή του, περιμένουμε τα τρόφιμα να γίνουν απλησίαστα, την ανεργία να μας διαλύσει και τη φτώχεια να μας κατακλύσει. Καλά τα κατάφεραν πάλι. Αλλά δεν έμαθαν τίποτα τόσα χρόνια; Τόση προετοιμασία και τόσος κόπος, απλά και μόνο για να μεταθέσουν λιγάκι το μεγάλο μπαμ;

εμείς, τι περιμένουμε;

Ο καπιταλισμός από τη γέννησή του, κουβαλάει μαζί του μια αντίφαση η οποία παίρνει πολλές μορφές. Είναι η ίδια αυτή αντίφαση που οδήγησε στην παρούσα κρίση, και αυτή που θα φέρει τη συνέχεια της. Είναι αυτό που η κριτική της πολιτικής οικονομίας λέει “ατομική ιδιοποίηση του κοινωνικού πλούτου”. Που για άλλη μια φορά παίρνει την αναίσχυντη μορφή της απευθείας χρηματοδότησης του Κεφαλαίου από τη μιζέρια των εξουθενωμένων προλετάριων.

Σε τι άλλο μπορούμε να ελπίζουμε πέρα από τον απεγκλωβισμό μας από τον ατομικιστικό παρτακισμό του καπιταλισμού;

Σε τι άλλο μπορούμε να ελπίζουμε πέρα από το να σταματήσουμε να ακολουθούμε πιστά τους επαγγελματίες πολιτικούς;

Σε τι άλλο μπορούμε να ελπίζουμε πέρα από το να δημιουργήσουμε τις δικές μας μορφές οργάνωσης, δομημένες μόνο με τις δικές μας δυνατότητες;

Σε τι άλλο μπορούμε να ελπίζουμε πέρα από την εγκαθίδρυση, μέσα από την επανάσταση, κομμουνιστικών σχέσεων βασισμένων στις δικές μας ανάγκες;

Σε τι άλλο μπορούμε να ελπίζουμε πέρα από την “απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών”;

“Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης πρέπει να κατακτηθεί από την ίδια την εργατική τάξη.”

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Προλετάριοι χωρις αυταπάτες