Μετά από απειλές, φοβέρες, παρακάλια, νουθεσίες (και όλου του υπόλοιπου πακέτου της μάνας μου σε απόγνωση) αποφάσισα να πάω το μικρό να κοινωνήσει στον Ταξιάρχη...
Τον έντυσα, τον έβαλα στο καροτσάκι του και κατέβηκα τη κατηφόρα της γειτονιάς για να βγω στον κεντρικό.
Και εκεί φάνηκαν τα πρώτα σημάδια, για το πώς θα πήγαινε η υπόλοιπη "βόλτα" μας.
Μια βέσπα μπλε κατηφόριζε προς την εκκλησία....Ο δήμαρχος του χωριού....
Κόρνα δεν ακούστηκε, μιας και οι σχέσεις μας έπαψαν από τη στιγμή που ανέλαβε τα ηνία του Δήμου....
(Δεν ήταν μόνο το συναισθηματικό σοκ απ την αλλαγή του χρώματος του Δήμου της μικρής Μόσχας. Περισσότερο ήταν η μικροπολιτική, ο λαικισμός, και οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν γι αυτή την αλλαγή του χρώματος, που στοίχησε σ όλους τους δημοκρατικούς και νοήμονες ανθρώπους του Μανταμάδου. Είχαμε συνηθίσει αλλιώς....)
Το επόμενο σημάδι ήταν αυτοκίνητο. Άλλος ένας άνθρωπος του Δήμου, παρέα με συνταξιούχο χωροφύλακα, επί χούντας στο χωριό, στου οποίου τα χέρια στέναξαν πολλοί τότε....
Και το αποκορύφωμα ήταν άλλη μια βέσπα γαλάζια και αυτή, γνωστού και μη εξαιρετέου δεξιού, σχεδόν βασιλικού....
Και φτάσαμε λοιπόν στον κατάμεστο Ταξιάρχη. Κάθε Κυριακή φτάνουν άνθρωποι απ όλο το νησί και όχι μόνο. Είναι ιδιαίτερη η σχέση των Μανταμαδιωτών και όλων των Μυτιληνιών με τον Ταξιάρχη. Πολλές φορές πιστεύω πως μέσα στο μυαλό όλων ο άγιος έχει αποκτήσει υπόσταση ανθρώπινη...Σαν τον ένοικο του από πάνω ορόφου....(Όπου πάνω ο ...ουρανός)
Μείναμε στην αρχή στο προαύλιο, για να αποφύγουμε λιβάνια και πολυκοσμία.
Κάποια στιγμή με ενημέρωσαν πως ήρθε η ώρα για να μπούμε μέσα.
Πλησίαζε η κοινωνία.
Τα τρία πρωινά συναπαντήματα είχαν πιάσει ήδη θέση στο στασίδι του εθνικού φρονήματος, ψέλνοντας, ελέγχοντας και συναγωνίζοντας ο ένας τον άλλον στην πίστη τους....
Υπήρχαν περίπου 200 άτομα που περίμεναν να κοινωνήσουν..
Όρθιοι, με ελάχιστο κλιματισμό, ο ένας κυριολεκτικά πάνω στον άλλο.
Και εκεί που ό ιερέας κανονικά καλεί τον κόσμο για κοινωνία.......
αρχίζει το κύρηγμα.......
Και αρχίζει ο... αρχιερέας μας ,να μιλάει για το μάθημα των θρησκευτικών που θέλουν ν αφαιρέσουν απ τα σχολεία.
Για την... απαράδεκτη ανεξιθρησκεία που επιβάλλουν σιγά σιγά....
Για την πατρίδα, την θρησκεία, και την οικογένεια που... κάποιοι θέλουν να ξεχάσουμε.
Για όλα αυτά που κάνουν τον κόσμο μας, να πάει απ το κακό στο χειρότερο...
Και μεις όρθιοι, διακόσια άτομα, χωρίς κλιματισμό, ο ένας πάνω στον άλλον, οι μισοί με παιδιά αγκαλιά, να περιμένουμε να τελειώσει το νοσταλγικό παραλήρημα της εφταετίας...
Και ανάμεσα στον ιδρώτα που κυλούσε, τους σπινθήρες στα μάτια, πέτυχα τη ματιά ενός παππού επίσης αγαναχτισμένου με (!!) δύο παιδιά να κρέμονται στα χέρια του και να γκρινιάζουν ,με τον ίδιο θυμό στα μάτια, με τον ίδιο ιδρώτα στο πρόσωπο.
Δεν είπαμε τίποτα, απλά ταυτόχρονα γυρίσαμε και φύγαμε.
Και πήρα τον δρόμο της επιστροφής,
Αγαναχτισμένη, θυμώμένη, στενοχωρημένη για το πώς κατάντησαν το χωριό οι προύχοντες με τη βοήθεια του χωριανόυ μας "Ευφραίμ"
σιχάθηκα όλους τους νοσταλγούς της χούντας ...
που είναι εκεί, στα κεντρικά στασίδια,και πάνε το χωριό προς τα πίσω, στα σκοτάδια ,στον συντηρητισμό και τον ατομισμό....την λήθη ,την διπλωματία, το ψέμα, την αγνωμοσύνη και την τυφλή υποταγή στις κυβερνητικές υποδείξεις....
Η εκκλησία και ο δήμος μας...που κοντεύουν να καταντήσουν το χωριό μας Αγία Πετρούπολη
Δεν ξέρω τι μ έπιασε απόψε...ίσως τα προεόρτια του Πολυτεχνείου, ίσως ο προηγούμενος Δήμαρχος που νοστάλγησα ,ίσως όλα μαζί....
Απλά τέτοιες μέρες το χωριό, λουζόταν απ τα ηχεία του παλιού Γυμνάσιου, με τραγούδια αγωνιστικά ,του Μίκη....
Πασχ(π)αλίτσα
Δημοσίευση σχολίου