Ανοιχτή επιστολή
Προς τα παιδιά και τους μαθητές μας!
Το ξέρουμε καλά πως δεν είστε συχνά παραλήπτες επιστολών. Πως τα μόνα ίσως γράμματα που έχετε δει, είναι οι στερεοτυπίες, που σας διδάσκουμε κονσέρβα στο σχολείο. Το ξέρουμε πως εσείς επικοινωνείτε με σύντομα μηνύματα, σε σύντομους χρόνους και με συντομογραφίες κωδίκων γιατί δεν σας περισσεύει χρόνος. Ο χρόνος σας είναι χαντακωμένος από παντού. Υστερα φροντίζουμε να σας το μάθουμε κι αυτό. Ο χρόνος είναι χρήμα.
Τώρα ο χρόνος σταμάτησε για ένα παιδί. Και δεν είναι ανταλλάξιμος πια, με τίποτα. Δεν είναι ούτε χρόνος ούτε χρήμα.
Είναι θάνατος. Αδικος και απροσδόκητος. Για ένα παιδί που, πριν προλάβει να ζήσει, έγινε στόχος των μαύρων κυνηγών της νιότης, που δεν χωράει σ' αυτή τη χώρα.
Αυτοί που όπλισαν το χέρι του φονιά, περίμεναν πως κι αυτό θα το ξεπεράσουν μ' ένα καλομαγειρεμένο δελτίο Τύπου: «όργανο της τάξης, αμυνόμενο...», «η σφαίρα εποστρακίστηκε...», ποντάροντας στο ότι όλοι, σ' αυτόν τον τόπο που θάβει τα παιδιά του, έχουμε μεγάλο στομάχι, νυσταγμένο μυαλό κι ευνουχισμένα αισθήματα. Και επειδή γενικά έχουν μάθει να ποντάρουν σε μια ζαριά τις ζωές μας, τα όνειρά μας, τις προσδοκίες μας, πίστευαν ότι εύκολα και τώρα θα κερδίσουν.
Ομως η μνήμη είναι αθροιστική και κάποτε μπουκώνει. Πώς να χωρέσει τον Πέτρουλα και τον Διομήδη Κομνηνό, την Κανελλοπούλου και τον Κουμή, τον Τεμπονέρα και τον φτωχό τσιγγάνο που δεν έχει όνομα, τον απόκληρο μετανάστη, τον φοιτητή της ζαρντινιέρας, τον Παναγιώτη με τα πράσινα παπούτσια και τώρα τον Αλέξη.
Ολοι, δολοφονημένοι ή σακατεμένοι από το ίδιο φονικό χέρι. Αυτών που τους είπαν, είστε το κράτος και μπορείτε να ανοίγετε τα κεφάλια των παππούδων σας συνταξιούχων όταν διαμαρτύρονται, να σακατεύετε τους πατεράδες σας εργάτες όταν διαδηλώνουν, να χτυπάτε με σιδηρογροθιές τους δασκάλους των παιδιών σας, να ξεγυμνώνετε και να διαπομπεύετε μετανάστες και πρόσφυγες.
Η συλλογική μνήμη δεν άντεξε και βγήκε στους δρόμους, πίσω από σας που μια ζωή σάς βάφτιζαν υποκινούμενους.
Μια φάρα κουτοπόνηρων, που συνωμοσιολογεί ενάντια στα ίδια τα παιδιά της, δεν θα δει ποτέ τις αιτίες της δικής σας εξέγερσης. Ούτε μπορεί ούτε και θέλει. Ούτε και θα παραδεχτεί ποτέ πως το νεκρό κορμί του Αλέξη έγινε φιτίλι σε μια μπαρουταποθήκη που φρόντισαν συστηματικά να γεμίσουν με χίλιες αιτίες.
* Με ένα κακομοίρικο εκπαιδευτικό σύστημα που σας συνθλίβει σε γκρίζους τοίχους, με γκρίζα βιβλία και γκρίζες ιδέες.
* Με την οικονομική αιμορραγία της οικογένειάς σας, που παλεύει να ζήσει και κόβει από το φαΐ της για να ταΐσει τον μινώταυρο -τι ειρωνεία- της δωρεάν παιδείας.
* Με την απελπισία του άνεργου πατέρα που βιώνει την ανεργία ως προσωπική αποτυχία και κατάθλιψη.
* Με την απόγνωση των παππούδων που, αφού άφησαν το τομάρι τους στη δουλειά, αδυνατούν πια να επιβιώσουν με 400 ευρώ.
* Με μια κοινωνία βουτηγμένη στη σαπίλα της διαπλοκής, στη μίζα, την αρπαχτή και τις ιερές ανταλλαγές.
* Με μια μαύρη προοπτική που σας προορίζει για τη γενιά των 700 ευρώ, την ανασφάλιστη, τη γενιά που ενοικιάζεται, τη γενιά της μισής δουλειάς - μισής ζωής.
* Με εκατοντάδες κάμερες που καταγράφουν ποιος τολμά ακόμη να χαμογελά και ποιος βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα.
* Με μια τυφλή βία και καταστολή, που ανοίγει το κεφάλι όσων διαμαρτύρονται.
Αυτή είναι η καθημερινότητα που βιώνουν σήμερα οι νέοι. Αυτές είναι μερικές μόνο από τις αιτίες που γέμισαν τις καρδιές και το νου πριν ξεχυθούμε στους δρόμους στο μεγάλο θρήνο για τον Αλέξη, που ήταν μαζί και οργή...
Η ώρα του μεγάλου θυμού.
Αυτή τη φορά εμείς οι «υποκινούμενοι» και «υποκινητές» από τις ανάγες και τη συλλογική μνήμη.
Και απέναντι τα κράνη, οι προβοκάτορες, οι νεοφασίστες, τα κλομπ, τα όπλα και τα ασφυξιογόνα.
Και εντός Βουλής, νέες θλιβερές συνωμοσιολογίες.
Και στα στενά χωμένοι κάμποσοι Αγιάννηδες, ζωντανεμένοι από το μυθιστόρημα της πεντάρας. Αυτό το μικροπλιάτσικο προβλήθηκε δεόντως. Αλλά το μεγάλο πλιάτσικο είναι των τραπεζιτών, των ρασοφόρων και των αστών πολιτικών. Τα μεγάλα πλιάτσικα γίνονται πάντα στα μουλωχτά.
Και σε δικηγορικά γραφεία τώρα κατασκευάζονται φάκελοι, για αποκλίνουσες συμπεριφορές, αποβολές και μεμπτή διαγωγή, για να σκοτώσουν για δεύτερη φορά ένα παιδί και να αποδείξουν πως η πλειοψηφία των παιδιών δεν αξίζει να ζει.Ετσι χάσαμε ακόμη έναν νέο άνθρωπο. Ενα μαθητή όλων των σχολείων κι ένα παιδί όλων των μανάδων.
Ετσι κηδέψαμε τον Αλέξη με δάκρυα διπλά από την οδύνη, τον θυμό και τα δακρυγόνα.
Ομως εμείς δεν θάψαμε την απόφασή μας να κρατηθούμε όρθιοι και να αγωνιστούμε μαζί σας για μια κοινωνία που θα σέβεται την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια, ένα σχολείο που να χωράει όλα τα παιδιά του κόσμου, να κινητοποιεί το νου και να παρέχει τα εφόδια για μια δουλειά που δεν θα είναι σκλαβιά, έναν κόσμο που να σας επιτρέπει να ονειρεύεστε.
Νίνα Γεωργιάδου, Μαλάμω Βαρελά, Μαρίνα Μπογδάνου, Φωτεινή Πανοπούλου, Αγγελική Φατούρου, καθηγήτριες και μάνες
Δημοσίευση σχολίου