Από ζήτημα αρχής

«Προβοκάτορες που εργάζονται για την αποσταθεροποίηση της χώρας», είναι σύμφωνα με τον Ν. Χατζηνικολάου «όσοι πυροβολούν αστυνομικούς».
Το ΚΚΕ βλέπει «δράση μηχανισμών και κέντρων, εντός και εκτός Ελλάδας» που το «σημερινό γεγονός αποτελεί κρίκο της ίδιας αλυσίδας», ενώ η κυβέρνηση δια στόματος Π. Παυλόπουλου, εκτιμάει ότι «είχαν στόχο τη δημοκρατία και την ομαλότητα», αυτοί που χτύπησαν την διμοιρία των ΜΑΤ.
Υπάρχουν, φυσικά και οι απόψεις που μιλάν για «γέννηση νέων τρομοκρατικών ομάδων.

Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Αυτές ακριβώς οι διαπιστώσεις υπήρχαν όταν η 17 Νοέμβρη εκτελούσε τον Δεκέμβρη του 1975 τον Ρίτσαρντ Γουέλς.

Εμείς δεν θα πέσουμε στην λούμπα να τοποθετηθούμε αν αυτοί που οργάνωσαν την ενέργεια που επέφερε τον τραυματισμό του μπάτσου είναι προβοκάτορες ή αγωνιστές που επέλεξαν την ένοπλη πάλη να αντισταθούν στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που βιώνουμε.

Πολιτικά μόνο και από ζήτημα αρχής θα τοποθετηθούμε.
Σίγουρα δεν είμαστε υπέρ της ατομικής τρομοκρατίας.
Όπως έγραφε και ο Β.Ι. Λένιν: «Το συνέδριο αποκρούει κατηγορηματικά την τρομοκρατία, δηλαδή το σύστημα των πολιτικών εκτελέσεων μεμονωμένων προσώπων σαν μέθοδο πολιτικής πάλης τελείως ακατάλληλη για την παρούσα στιγμή, γιατί αποσπά τις καλύτερες δυνάμεις από την άμεση και επιταχτικά αναγκαία δουλειά οργάνωσης και ζύμωσης, σπάει τη σύνδεση των επαναστατών με τις μάζες των επαναστατικών τάξεων του πληθυσμού, καλλιεργεί και τους ίδιους τους επαναστάτες και στον πληθυσμό γενικά τις πιο στραβές αντιλήψεις για τα καθήκοντα και τις μεθόδους πάλης ενάντια στην απολυταρχία» (Απαντα τ.7 σελ.249).

Από κει και πέρα όμως, όπως μας δείχνει και η διεθνής εμπειρία οι οργανώσεις μειοψηφικής επαναστατικής βίας, οι οργανώσεις "ατομικής τρομοκρατίας", όπως τις αποκαλούσε ο Λένιν, είναι σάρκα απ' την σάρκα του αντικαπιταλιστικού κινήματος της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Είναι ή όχι η βία η μαμή της Ιστορίας;
Είναι ή όχι η επαναστατική βία η κόκκινη γραμμή που χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές;
Αυτό είναι ένα ποιοτικό ζήτημα που έχει να κάνει με τη στρατηγική του κινήματος.
Το πότε και πώς ασκείται η βία, αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία, στο ένα ή το άλλο επεισόδιο της αέναης πάλης των τάξεων, είναι ζητήματα τακτικής.

Ζητήματα που μπορούμε και οφείλουμε να τα συζητάμε μέσα στο αντικαπιταλιστικό κίνημα χωρίς όμως ποτέ να σβήνουμε αυτή την κόκκινη διαχωριστική γραμμή.