Του Γιάννη Τριάντη - Ελευθεροτυπία
Ο ανεπίληπτος Κοροβέσης ανακίνησε άγαρμπα (δηλαδή πρόχειρα και εξωθεσμικά) και προπάντων ατεκμηρίωτα (ανακύκληση δημοσιευμάτων που μιλούσαν για «ατεκμηρίωτες» φήμες) τα περί χρηματισμού του ενιαίου Συνασπισμού κατά την περίοδο του '89-90. Ετσι, άναψε φωτιές στον ούτως ή άλλως χειμαζόμενο ΣΥΡΙΖΑ, έδωσε την ευκαιρία να αποενοχοποιηθούν οι ψηφοφόροι των δύο μεγάλων κομμάτων (το «όλοι ίδιοι είναι» αφορά πλέον και την Αριστερά) και, ίσως, άθελά του υπονόμευσε τη δυνατότητα να διερευνηθεί πλήρως το περιεχόμενο των καταγγελιών, αλλά και να ανακινηθεί η συζήτηση για τη συμπεριφορά της Αριστεράς κατά τη δύκολη και δυσώνυμη εκείνη περίοδο...
Η αναζωπύρωση του θέματος αυτού δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία, αν δεν συνέβαινε να είναι σήμερα παρόντα και ενεργά ορισμένα στελέχη τού τότε ενιαίου Συνασπισμού και να έχουν αποφασιστικό λόγο και ρόλο στις εξελίξεις του χώρου.
Ομως ο Κοροβέσης, αλλά και όσοι τον υπερασπίστηκαν, απέφυγαν ν' «ανοίξουν» τη συζήτηση αυτή, και περιορίστηκαν στην υπόμνηση γενικών παθογενών της Αριστεράς. Κι όμως: επειδή ήταν η πρώτη φορά που οι δυνάμεις της Αριστεράς δοκιμάστηκαν σε ξένο γήπεδο -δηλαδή, συνεργάστηκαν σε επίπεδο διακυβέρνησης με τα «καθεστωτικά κόμματα»- αποκτά αυτονόητη αξία η καταγραφή και ακτινογραφία της συμπεριφοράς της...
Τότε, λοιπόν, ο ενιαίος Συνασπισμός όχι μόνο λειτούργησε καθεστωτικά, αξιοποιώντας το υπαρκτό σκάνδαλο για να υποστηρίξει την ψευδώνυμη «κάθαρση», αλλά υπήρξε συμπρωταγωνιστής σε λογής αθλιότητες, συμπορευόμενος με τον πολύπλαγκτο και εξπέρ της μηχανορραφίας Κων/νο Μητσοτάκη.
Ηταν βούτυρο στο ψωμί του «Συνασπισμού» η εποχή εκείνη: τσαλακωμένος από τον Ανδρέα Παπανδρέου και υπό την απειλή της καταιγίδας που κατέφθανε (κατάρρευση του «Υπαρκτού»), η Αριστερά έσπευσε να αξιοποιήσει τη «χρυσή ευκαιρία».
Αφ' ενός να προστατευτεί από τη βοή της κατάρρευσης (σαρώθηκε η Αριστερά σε όλη την οικουμένη, και θάφτηκε στα ερείπια του «Υπαρκτού») και αφ' ετέρου να ξεμπερδέψει με τον βραχνά που την είχε περιορίσει σε λίγα τετραγωνικά -τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ... Ηταν, λοιπόν, ο Συνασπισμός που δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να παραδώσει τις τηλεοπτικές συχνότητες στο εκδοτικό κατεστημένο, το οποίο εκθύμως και αφιονισμένα υποστήριζε την «κάθαρση»...
Ηταν ο Συνασπισμός που διόρισε τα δικά του παιδιά στην κρατική ΕΡΤ και σε θέσεις του κρατικού μηχανισμού, ενδίδοντας ασμένως σε καταδικασμένες από την Αριστερά συμπεριφορές και πρακτικές...
Ηταν ο Συνασπισμός που -υιοθετώντας μεθόδους τις οποίες είχε μονίμως στο στόχαστρο- αναδείχθηκε άξιος συμπρωταγωνιστής του Μητσοτάκη σε ίντριγκες, λαϊκισμό και ασύστολη προπαγάνδα, γκαιμπελικής φύσεως. Στο πλαίσιο αυτό, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ανέχθηκε -και με τον τρόπο του επιδότησε- θηριώδεις κατασκευές (π.χ. πάμπερς) συκοφαντώντας τον Ανδρέα Παπανδρέου...
Ο ανεπίληπτος Κοροβέσης ανακίνησε άγαρμπα (δηλαδή πρόχειρα και εξωθεσμικά) και προπάντων ατεκμηρίωτα (ανακύκληση δημοσιευμάτων που μιλούσαν για «ατεκμηρίωτες» φήμες) τα περί χρηματισμού του ενιαίου Συνασπισμού κατά την περίοδο του '89-90. Ετσι, άναψε φωτιές στον ούτως ή άλλως χειμαζόμενο ΣΥΡΙΖΑ, έδωσε την ευκαιρία να αποενοχοποιηθούν οι ψηφοφόροι των δύο μεγάλων κομμάτων (το «όλοι ίδιοι είναι» αφορά πλέον και την Αριστερά) και, ίσως, άθελά του υπονόμευσε τη δυνατότητα να διερευνηθεί πλήρως το περιεχόμενο των καταγγελιών, αλλά και να ανακινηθεί η συζήτηση για τη συμπεριφορά της Αριστεράς κατά τη δύκολη και δυσώνυμη εκείνη περίοδο... Η αναζωπύρωση του θέματος αυτού δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία, αν δεν συνέβαινε να είναι σήμερα παρόντα και ενεργά ορισμένα στελέχη τού τότε ενιαίου Συνασπισμού και να έχουν αποφασιστικό λόγο και ρόλο στις εξελίξεις του χώρου.
Ομως ο Κοροβέσης, αλλά και όσοι τον υπερασπίστηκαν, απέφυγαν ν' «ανοίξουν» τη συζήτηση αυτή, και περιορίστηκαν στην υπόμνηση γενικών παθογενών της Αριστεράς. Κι όμως: επειδή ήταν η πρώτη φορά που οι δυνάμεις της Αριστεράς δοκιμάστηκαν σε ξένο γήπεδο -δηλαδή, συνεργάστηκαν σε επίπεδο διακυβέρνησης με τα «καθεστωτικά κόμματα»- αποκτά αυτονόητη αξία η καταγραφή και ακτινογραφία της συμπεριφοράς της...
Τότε, λοιπόν, ο ενιαίος Συνασπισμός όχι μόνο λειτούργησε καθεστωτικά, αξιοποιώντας το υπαρκτό σκάνδαλο για να υποστηρίξει την ψευδώνυμη «κάθαρση», αλλά υπήρξε συμπρωταγωνιστής σε λογής αθλιότητες, συμπορευόμενος με τον πολύπλαγκτο και εξπέρ της μηχανορραφίας Κων/νο Μητσοτάκη.
Ηταν βούτυρο στο ψωμί του «Συνασπισμού» η εποχή εκείνη: τσαλακωμένος από τον Ανδρέα Παπανδρέου και υπό την απειλή της καταιγίδας που κατέφθανε (κατάρρευση του «Υπαρκτού»), η Αριστερά έσπευσε να αξιοποιήσει τη «χρυσή ευκαιρία».
Αφ' ενός να προστατευτεί από τη βοή της κατάρρευσης (σαρώθηκε η Αριστερά σε όλη την οικουμένη, και θάφτηκε στα ερείπια του «Υπαρκτού») και αφ' ετέρου να ξεμπερδέψει με τον βραχνά που την είχε περιορίσει σε λίγα τετραγωνικά -τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ... Ηταν, λοιπόν, ο Συνασπισμός που δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να παραδώσει τις τηλεοπτικές συχνότητες στο εκδοτικό κατεστημένο, το οποίο εκθύμως και αφιονισμένα υποστήριζε την «κάθαρση»...
Ηταν ο Συνασπισμός που διόρισε τα δικά του παιδιά στην κρατική ΕΡΤ και σε θέσεις του κρατικού μηχανισμού, ενδίδοντας ασμένως σε καταδικασμένες από την Αριστερά συμπεριφορές και πρακτικές...
Ηταν ο Συνασπισμός που -υιοθετώντας μεθόδους τις οποίες είχε μονίμως στο στόχαστρο- αναδείχθηκε άξιος συμπρωταγωνιστής του Μητσοτάκη σε ίντριγκες, λαϊκισμό και ασύστολη προπαγάνδα, γκαιμπελικής φύσεως. Στο πλαίσιο αυτό, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ανέχθηκε -και με τον τρόπο του επιδότησε- θηριώδεις κατασκευές (π.χ. πάμπερς) συκοφαντώντας τον Ανδρέα Παπανδρέου...
Δημοσίευση σχολίου