Τον τίτλο της ανάρτησής μας τον πήραμε απ’ την «Ελευθεροτυπία» απ’ όπου πληροφορηθήκαμε μια κοινή έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (WTO) και της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO) των Ηνωμένων Εθνών.Στην έκθεση που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα από τη Γενεύη όπου εδρεύουν οι δύο οργανισμοί, επισημαίνεται ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι στις αναπτυσσόμενες χώρες εξακολουθούν να έχουν χαμηλές αποδοχές και περιορισμένη εργασιακή ασφάλεια.
"Η ισχυρή ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας δεν έχει, μέχρι στιγμής, οδηγήσει σε αντίστοιχη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας των περισσοτέρων", αναφέρουν οι δύο οργανισμοί.
Χωρίς να το καταλαβαίνουν, οι καπιταλιστικοί αυτοί οργανισμοί δικαιώνουν την κοσμοθεωρία του μαρξισμού –λενινισμού.
Γιατί ναι μεν τις τελευταίες δεκαετίες ο καπιταλισμός μπορεί να έχει αλλάξει και να ζούμε την εποχή της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίων, της παραγωγής και του εμπορίου, o καπιταλισμός όμως παραμένει καπιταλισμός.
Τα μεγάλα μέσα παραγωγής ανήκουν σε ιδιώτες ή σε ομάδες ιδιωτών. Η εργατική τάξη, με όλες της τις μεταμορφώσεις, παράγει υπεραξία την οποία ιδιοποιούνται οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής.
Η αντίθεση εργασίας και κεφαλαίου όχι μόνο υπάρχει αλλά και οξύνεται μέσα από την ένταση της ανεργίας, της υποαπασχόλησης και την ελαστικότητα των νέων εργασιακών σχέσεων.
Όταν πριν από ενάμισι αιώνα ο Κ. Μάρξ σημείωνε πως ένας από τους βασικούς νόμους του καπιταλισμού είναι και η «ανισόμετρη ανάπτυξη», αυτό ακριβώς εννοούσε.
Ότι δεν υπάρχει γενικά κι αόριστα η λέξη «ανάπτυξη» σε καπιταλιστικά συστήματα. Καπιταλισμός και ανάπτυξή του σημαίνει, πρώτα και κύρια, οι λίγοι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι πολλοί φτωχοί ακόμη περισσότεροι και φτωχότεροι.
Δημοσίευση σχολίου