Τίποτα για μοίρασμα, όλα για πούλημα

Τουλάχιστον «μελαγχολικό» είναι το κείμενο του Ρούσου Βρανά που διαβάσαμε στα «ΝΕΑ».
Αναφέρετε στην κοινωνική απομόνωση του ατόμου που οδηγεί η πιεστική καθημερινότητα, το πώς ακόμα και ο τρόπος ζωής που μας επιβάλει η καπιταλιστική βαρβαρότητα αποτελεί .. πεδίο κερδών … για πολυεθνικές εταιρίες:

«Οι προσωπικές ιστοσελίδες, το Facebook, το Τwitter και άλλα τέτοια επικοινωνιακά σύνεργα ξεχειλίζουν από το Εγώ. Δεν αφήνουν χώρο για τον Αλλο. (...)
Συνηθισμένοι άνθρωποι μετατρέπονται σε εταιρείες επικοινωνίας: μετρούν τις επισκέψεις στις ιστοσελίδες τους όπως η ΑGΒ ή η Νielsen και ψάχνουν να βρουν τι θα γράψουν για να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους. Κι όσο περισσότεροι είναι οι επισκέπτες τους τόσο καλύτερα μπορούν να πουλήσουν διαφημίσεις. Δίνουν χρηματική αξία στις φιλίες τους.
"Κι είναι προφανές γιατί οι διαφημιστές ξετρελαίνονται με αυτήν την ιδέα", εξηγεί η αρθρογράφος Μέτα Γουάγκνερ στο περιοδικό "Ποπμάτερς". "Θολώνουν τα όρια ανάμεσα στις κοινωνικές σχέσεις και το εμπόριο και προάγουν την ιδέα πως ανάμεσα σε αυτά τα δύο δεν υπάρχει καμιά διαφορά". Η επιθυμία να μοιραστεί κάποιος κάτι με άλλους ήταν κάποτε απλή. Μπορούσες να μοιραστείς τη χαρά ή τον καημό σου, κερνώντας κάποιον που ήθελε να σε ακούσει ένα τσιγάρο ή ένα ποτήρι κρασί. Θα μας λείψει αυτή η αυθόρμητη επικοινωνία, η ανάγκη να βγάλουμε την ψυχή μας σε μια συντροφιά όχι από ψηφιακούς αλλά από ζωντανούς φίλους».

Είχαμε αναφερθεί σε περασμένη ανάρτησή μας για το ίδιο ζήτημα εστιαζόμενη στην Ελληνική πραγματικότητα.

Γράφαμε τότε, ανάμεσα στ’ άλλα:

Μήπως όμως δεν είναι εντελώς απογοητευτικό μια κοινωνία σαν την ελληνική να υπολογίζετε ότι έχει τζίρο σχεδόν 2 δισ. ευρώ το χρόνο ο «αγοραίος έρωτας»;
Μήπως δεν είναι τραγικό οι «ροζ τηλεφωνικές γραμμές» να δίνουν διέξοδο στην μοναξιά χιλιάδων ατόμων;

Το μεγάλο δράμα όμως είναι ότι ο ελληνικός λαός μοιάζει να τα παρακολουθεί όλα αυτά αδιάφορος.

Αυτή την κουλτούρα του προσφέρουν αυτή καταπίνει αμάσητοι. Και όσο δεν βάζουμε το «ΕΜΕΙΣ» πάνω απ’ το «ΕΓΩ», όσο είμαστε θεατές αυτής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τόσο ο ατομικισμός θα επικρατεί, τόσο όχι απλώς δεν θα μπορούμε να ερωτευτούμε αλλά ούτε να ονειρευτούμε χαμογελαστά.